Nuk

იხილეთ აფთიაქების ჩამონათვალი

ამიოკორდინი / Amiokordin

სავაჭრო პატენტური დასახელება: 
ამიოკორდინი

საერთაშორისო არაპატენტური დასახელება: 
ამიოდარონი

წამლის ფორმა: 
ხსნარი ინტრავენური შეყვანისათვის 

შემადგენლობა: 
3 მლ ხსნარი (1 ამპულა) შეიცავს: აქტიურ ნივთიერებას ამიოდარონის ჰიდროქლორიდს 150 მგ 
დამხმარე ნივთიერებები: ბენზილის სპირტი, პოლისორბატი 80, საინექციო წყალი. 

აღწერა: 
სუსტი ყვითელი ფერის გამჭვირვალე ხსნარი.

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი
ანტიარითმიული საშუალება

ათქ კოდი: C01BD01

ფარმაკოლოგიური თვისებები
ამიოდარონი არის III კლასის ანტიარითმული საშუალება. ასევე აქვს ანტიანგინური, კორონაროდილატაციური, ალფა და ბეტა ადრენომაბლოკირებელი, თირეოტროპული და ჰიპოტენზიური მოქმედება.
ანტიანგინური ეფექტი განპირობებულია კორონაროგამაფართოვებელი და ანტიადრენერგული მოქმედებით, მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნის შემცირებით. გულ-სისხლძარღვთა სისტემის ალფა და ბეტა ადრენორეცეპტორებზე ახდენს დამამუხრუჭებელ გავლენას (მათი სრული ბლოკადის გარეშე). ამცირებს სიმპათიკური ნერვული სისტემის ჰიპერსტიმულაციისადმი მგრძნობელობას, კორონარული სისხლძარღვების წინააღმდეგობას; ზრდის კორონარულ სისხლის ნაკადს; აიშვიათებს გულის შეკუმშვათა სიხშირეს (გშს); ზრდის მიოკარდის ენერგეტიკულ რეზერვებს. აქვეითებს სისხლძარღვების საერთო პერიფერიულ წინააღმდეგობას (სსპწ) და სისტემურ არტერიულ წნევას აწ (ი/ვ შეყვანისას). 
ამიოდარონის ანტიარითმული მოქმედება განპირობებულია მიოკარდიუმის ელექტროფიზიოლოგიურ პროცესებზე გავლენით; ახანგრძლივებს კარდიომიოციტების მოქმედების პოტენციალს, ზრდის წინაგულების, პარკუჭების, ატრიოვენტრიკულური კვანძის, ჰისის კონის და პურკინეის ბოჭკოების, აგზნების გატარების დამატებითი გზების რეფრაქტერულ პერიოდს.
თავისი სტრუქტურით, ამიოდარონი თირეოიდული ჰორმონების მსგავსია. იოდის შემცველობა შეადგენს მისი მოლეკულური წონის დაახლოებით 37%. გავლენას ახდენს თირეოიდული ჰორმონების ცვლაზე (აინჰიბირებს T3–ის T4–ად გარდაქმნას), აბლოკირებს კარდიომიოციტების და ჰეპატოციტების მიერ ამ ჰორმონების შებოჭვას, რასაც მოსდევს მიოკარდზე თირეოიდული ჰორმონების მასტიმულირებელი გავლენის შესუსტება (თ3 დეფიციტმა შესაძლოა გამოიწვიოს თირეოტროპული ჰორმონის ჰიპერპროდუქცია და თირეოტოქსიკოზი).
ინტრავენური ბოლუსური ინექციისას, ამიოდარონის ანტიარითმული ეფექტი ვლინდება პრეპარატის შეყვანიდან ერთ საათში. 
პარენტერალური შეყვანის გაგრძელებისას (ინფუზიისას), ეს ეფექტი მაქსიმუმს აღწევს 2 დღის განმავლობაში. 

ფარმაკოკინეტიკა
ინტრავენური შეყვანის შემდეგ, სისხლის შრატში ამიოდარონის მაქსიმალური კონცენტრაცია სწრაფად მიიღწევა. სისხლის შრატში ამიოდარონის კონცენტრაციის შემდგომი დაქვეითება პერიფერიულ ქსოვილებში ნივთიერების განაწილების შედეგია. განაწილების მოცულობა ვარირებს 40-დან 130 ლ/კგ-მდე. გულის კუნთში ამიოდარონის მაქსიმალური კონცენტრაცია ინტრავენური ინექციის შემდეგ, მიიღწევა რამდენიმე წუთში. 
ამიოდარონის მეტაბოლიზმი ხორციელდება უმთავრესად ღვიძლში და ნაწილობრივ ნაწლავების ლორწოვან გარსში. ღვიძლში ამიოდარონი მეტაბოლიზდება ციტოქრომ P450 (იზოენზიმი CYP3A4) მეშვეობით.
ძირითადი მეტაბოლიტი – დეზეთილამიოდარონი – ფარმაკოლოგიურად აქტიურია და შეუძლია გააძლიეროს ძირითადი ნაერთის ანტიარითმიული ეფექტი.
ი/ვ შეყვანისას ამიოდარონის გამოყოფა გადის 2 ფაზას: საწყისი (ნახევარგამოყოფის პერიოდი – 8 წუთი), მეორე ფაზაში – 4-20 დღე. დეზეთილამიოდარონის ნახევარგამოყოფის საბოლოო პერიოდი – საშუალოდ 61 დღეა. გამოიყოფა ნაღველით (85-95%), თირკმლებით გამოიყოფა შიგნით მიღებული დოზის 1% ნაკლები (ამიტომ თირკმლის ფუნქციის დარღვევისას, დოზის შემცირება საჭირო არ არის). არც ამიოდარონი და არც მისი მეტაბოლიტები არ ექვემდებარებიან დიალიზს.
ამიოდარონი გადის ჰებ და პლაცენტაში (10-50%), გამოიყოფა ქალის რძეში (დედის მიერ მიღებული დოზის 25%). კავშირი სისხლის პლაზმის ცილებთან – 95%.

მიღების ჩვენებები
ამიოდარონი, საინექციო ხსნარი, გამოიყენება აუცილებლობის შემთხვევაში სწრაფი სამკურნალო ეფექტის მისაღებად, ან პრეპარატის შიგნით მიღების შეუძლებლობის შემთხვევაში გულის რითმის მძიმე დარღვევებისას, როგორიცაა სიცოცხლისთვის საშიში პარკუჭოვანი არითმიები (პარკუჭოვანი ტაქიკარდია, პარკუჭების ფიბრილაცია), სუპრავენტრუკულური არითმიები (როგორც წესი ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის სინდრომი), მათ შორის წინაგულების ციმციმის და თრთოლვის პაროქსიზმი; წინაგულოვანი და პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია; კორონარული ან გულის უკმარისობის ფონზე განვითარებული არითმიები, პარასისტოლია, პარკუჭოვანი არითმიები და პაციენტები შიგასის მიოკარდიტით; სტენოკარდია.  

წინააღმდეგჩვენებები
მომატებული მგრძნობელობა პრეპარატის (მათ შორის იოდის) მიმართ, სინუსური ბრადიკარდია, სინოატრიალური ბლოკადა, II და III ხარისხის AV ბლოკადა (კარდიოსტიმულატორის გამოყენების გარეშე), კარდიოგენული შოკი, ჰიპოკალიემია, კოლაფსი, არტერიული ჰიპოტენზია, სინუსის კვანძის სისუსტის სინდრომი (სკსს), გულის უკმარისობა (დეკომპენსაციის სტადიაში), ჰიპოთირეოზი, ჰიპერთირეოზი, ფილტვების ინტერსტიციული დაავადებები, მაო-ს ინჰიბიტორების მიღება, ორსულობა.
ლაქტაციის პერიოდი, 18 წლამდე ასაკი.
სიფრთხილით – გულის ქრონიკული უკმარისობა, ღვიძლის უკმარისობა, ბრონქული ასთმა, ხანდაზმული ასაკი (გამოხატული ბრადიკარდიის განვითარების მაღალი რისკი).

მიღების წესი და დოზირება
დოზირება ყოველთვის უნდა შეირჩეს თითოეული კონკრეტული პაციენტის მდგომარეობის და მოთხოვნების შესაბამისად.

ინტრავენური ინექცია
სტანდარტული დოზა შეადგენს 5 მგ/კგ სხეულის მასაზე (პაციენტებში გულის უკმარისობით – 2,5 მგ/კგ), და შეყვანილი უნდა იყოს არანაკლებ 3 წუთის განმავლობაში. განმეორებითი ინტრავენური ინექცია არ უნდა გაკეთდეს 15 წუთით ადრე პირველი ინექციიდან, შეუქცევადი კოლაფსის შესაძლო განვითარების გამო. 
თერაპიული ეფექტი ვლინდება პირველი წუთების განმავლობაში, ხოლო შემდეგ, თანდათან მცირდება. ამის გამო, სტაბილური ეფექტის შესანარჩუნებლად აუცილებელია პრეპარატის ინტრავენური ინფუზია. 

ინტრავენური ინფუზია
საწყისი თერაპია (დატვირთვის დოზა): ჩვეულებრივ დოზა არის 5 მგ/კგ სხეულის მასაზე და შეიყვანება 250 მლ 5% დექსტროზის (გლუკოზის) ხსნარში 20 წუთიდან 2 საათამდე პერიოდის განმავლობაში. ინფუზიის სიჩქარე უნდა შეირჩეს თერაპიული ეფექტის შესაბამისად. შესაძლებელია ამ დოზის განმეორებითი შეყვანა 2-3 ჯერ 24 საათის განმავლობაში. მაქსიმალური სადღეღამისო დოზა არ უნდა აღემატებოდეს 1200 მგ. 
შემანარჩუნებელი დოზა: შეადგენს 10-20 მგ/მლ დღეღამეში (ჩვეულებრივ 600-დან 800 მგ-მდე, მაგრამ არა უმეტეს 1200 მგ დღე-ღამეში).
შეიყვანება 250 მლ 5% დექსტროზის (გლუკოზის) ხსნარში. მკურნალობა გრძელდება 4-5 დღე. თუ დაგეგმილია ხანგრძლივი მკურნალობა, ინფუზიური თერაპიის პირველი დღიდან საჭიროა ამიოდარონის ტაბლეტირებული ფორმის მიღების დაწყება.
ხანდაზმული პაციენტები და ბავშვები
ხანდაზმული პაციენტების მკურნალობისას, რეკომენდებულია ამიოდარონის უმცირესი დატვირთვითი და შემანარჩუნებელი დოზები. 
ბავშვებში ამიოდარონის გამოყენების ეფექტურობა და უსაფრთხოება დადგენილი არ არის.
ამიოდარონის საინექციო ხსნარის გასაზავებლად შეიძლება ისარგებლოთ მხოლოდ დექსტროზის (გლუკოზის) 5% ხსნარით, სხვა ხსნარებთან არათავსებადია.  

გვერდითი მოვლენები
საინექციო ხსნარის სახით ამიოდარონის გამოყენებისას, შედარებით ხშირ გვერდით მოვლენას წარმოადგენს არტერიული ჰიპოტენზია (10-30%). არტერიული ჰიპოტენზიის და კოლაფსის განვითარება დამოკიდებულია უმთავრესად ინფუზიის სიჩქარეზე და არა პრეპარატის დოზაზე.
პრეპარატის მითითებული გვერდითი მოვლენების უმრავლესობა ხანმოკლე ი/ვ შეყვანის გამოყენების გამო, ნაკლებადაა დამახასიათებელი.
გულ-სისხლძარღვთა სისტემა: სინუსური ბრადიკარდია (რეფრაქტერული ქოლინოლიტიკების მიმართ), ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა, ხანგრძლივი გამოყენებისას – გულის უკმარისობის სიმპტომების პროგრესირება, “პირუეტის” ტიპის ტაქიკარდია, არსებული არითმიის გაძლიერება, ან მისი განვითარება, პარენტერალური გამოყენებისას არტერიული წნევის დაქვეითება.
სასუნთქი სისტემა: ინტერსტიციული პნევმონია, ან ალვეოლიტი, ფილტვების ფიბროზი, პლევრიტი, პარენტერალური გამოყენებისას – ბრონქოსპაზმი, აპნოე (პაციენტებში სუნთქვის მძიმე უკმარისობით), არაპროდუქტიული ხველა, ქოშინი.
კუჭ-ნაწლავის ტრაქტი, ღვიძლი: გულისრევა, ღებინება, შეკრულობა, მადის დაკარგვა, გემოვნების დაქვეითება ან დაკარგვა, აბდომინალური ტკივილი, მეტეორიზმი, იშვიათად ღვიძლის ტრანზიტორული დაზიანება (სისხლის შრატში “ღვიძლის” ფერმენტების აქტივობის მატება). ხანგრძლივი გამოყენებისას – ტოქსიური ჰეპატიტი, ქოლესტაზი, სიყვითლე, ღვიძლის ციროზი.
ფარისებრი ჯირკვალი: ამიოდარონით მკურნალობის პერიოდში, ან მისი შეწყვეტის შემდეგ, შესაძლებელია ჰიპოთირეოზის ან ჰიპერთირეოზის განვითარება. ასეთ შემთხვევაში ამიოდარონის მიღება უნდა შეწყდეს. პრეპარატის შეყვანის შეწყვეტის შემდეგ, ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქცია რამდენიმე თვეში ჩვეულებრივ ნორმალიზდება.
ნერვული სისტემა: პერიფერიული ნეიროპათია, პარესთეზიები, ტრემორი, ნათხემისეული ატაქსია, თავის ტკივილი, ნეიროპათია და/ან მხედველობის ნერვის ნევრიტი, პოლინეიროპათია, თავბრუსხვევა, სისუსტე, ქალაშიდა წნევის ზომიერი მომატება, ღამის კოშმარები, სმენითი ჰალუცინაციები. პარენტერალური გამოყენებისას – ქალა-ტვინის ჰიპერტენზია.
გრძნობის ორგანოები: უვეიტი, ლიპოფუსცინის დაგროვება რქოვანას ეპითელიუმში და მხედველობის დარღვევა (არამკვეთრი მხედველობა, მხედველობის ველის შეზღუდვა – პაციენტის ჩივილები მნათობ წერტილებზე ან მკვეთრი განათებისას თვალების წინ ფარდა), ბადურის მიკროაშრევება, მხედველობის უფრო გამოხატული დარღვევები შეიძლება იყოს მხედველობის ნერვის ნეიროპათიის და/ან ნევრიტის შედეგი. მათი განვითარების შემთხვევაში, პაციენტი დაუყოვნებლივ უნდა იყოს გამოკვლეული ოფთალმოლოგის მიერ.
კანი: სხეულის ღია ნაწილების ფოტომგრძნობელობის მომატება (ფოტოსენსიბილიზაცია), გამონაყარი ან მორუხო-ცისფერი შეფერილობა შესაძლოა განვითარდეს ამიოდარონით მკურნალობისას და მისი შეწყვეტიდან რამდენიმე კვირაში. უფრო იშვიათ გვერდით მოვლენას წარმოადგენს კანის გამონაყარი, სტივენ-ჯონსონის სინდრომი, ტოქსიკური ეპიდერმოლიზი და ანგიონევროზული შეშუპება.
კანის მორუხო-ცისფერი შეფერილობა შექცევადია და ჩვეულებრივ ქრება პრეპარატის მიღების შეწყვეტის შემდეგ. 
ლაბორატორიული მაჩვენებლები: ხანგრძლივი გამოყენებისას – თრომბოციტოპენია, ჰემოლიზური ან აპლასტიური ანემია.
სხვა: მიოპათია, ეპიდერმიტი, პოტენციის დაქვეითება, ალოპეცია, ვასკულიტი, პარენტერალური გამოყენებისას – ცხელება, ოფლიანიბა. ადგილობრივი რეაქციები – პარენტერალური გამოყენებისას – ფლებიტი.

დოზის გადაჭარბება
პრეპარატის დოზის გადაჭარბებისას, შესაძლებელია სინუსური ბრადიკარდია, ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა, პარკუჭოვანი ტაქიკარდია, “პირუეტის” ტიპის პოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდია, ღვიძლის დაზიანება, არტერიული წნევის დაქვეითება. დოზის გადაჭარბებისას ტარდება სიმპტომური მკურნალობა. ბრადიკარდია შეიძლება მოიხსნას ატროპინით, ბეტა-ადრენორეცეპტორების აგონისტებით, გლუკაგონით ან რითმის დროებითი წამყვანით. არტერიული ჰიპოტონიის მოსახსნელად აუცილებელია კარდიოტონიკები და/ან სისხლძარღვთა შემავიწროვებელი საშუალებები. “პირუეტის” ტიპის ტაქიკარდიისას – ი/ვ Mგ მარილები, კარდიოსტიმულაცია. ჰემოდიალიზი არაეფექტურია. 

ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან
ამიოკორდინის ერთდროული შეყვანა ანტიარითმიულ საშუალებებთან (ბეპრიდილი, IA, IB, IC კლასის ანტიარითმული საშუალებები, სოტალოლი), ვინკომიცინთან, სულტოპრიდინთან, ერითრომიცინთან (ინტრავენურად) და პენტამიდინთან (ინტრავენურად) ერთად წინააღმდეგნაჩვენებია “პირუეტის“ ტიპის პოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის შესაძლო განვითარების, QT ინტერვალის გახანგრძლივების, სინუსური ბრადიკარდიისადმი მიდრეკილების, სინუსის კვანძის ბლოკადის ან AV ბლოკადის გამო.
ტრიციკლური ანტიდეპრესანტები, ფენოთიაზინები, ასტემიზოლი და ტერფენადინი ამიოკორდინთან ერთდროული გამოყენებისას დამატებით ახანგრზლივებენ QT ინტერვალს და ზრდიან პარკუჭოვანი არითმიის, განსაკუთრებით პირუეტის” ტიპის განვითარების რისკს.
აუცილებელია სიფრთხილე, თუ ამიოკორდინი გამოიყენება იმ სამკურნალო საშუალებებთან ერთად, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპოკალიემია: მასტიმულირებელი მოქმედების საფაღარათო საშუალებები, დიურეტიკები, რომლებიც აძლიერებენ კალიუმის ექსკრეციას, კორტიკოსტეროიდები, ამფოტერიცინი B (ინტრავენურად), სინთეტიკური კორტიკოტროპინი (ტეტრაკოზაკტიდი).
ჰიპოკალიემია ხელს უწყობს QT ინტერვალის დამატებით გახანგრძლივებას, რამაც შესაძლოა გაზარდოს პარკუჭოვანი არითმიების განვითარების რისკი, “პირუეტის” ტიპის არითმიის ჩათვლით.
რეკომენდებული არ არის ამიოკორდინის ერთდროული გამოყენება კალციუმის “ნელი” არხების ბლოკატორებთან (დილთიაზემი, ვერაპამილი, კალციუმის “ნელი” არხების სხვა ბლოკატორები), ან ბეტა-ადრენობლოკატორებთან ერთად, რადგან ისინი ზრდიან ბრადიკარდიის განვითარების და ატრიოვენტრიკულური გამტარობის დათრგუნვის რისკს. პრეპარატი აძლიერებს არაპირდაპირი მოქმედების ანტიკოაგულანტების – ვარფარინის და აცენოკუმაროლის ეფექტებს. ასეთ შემთხვევებში საჭიროა ვარფარინის დოზის 66%-მდე, ხოლო აცენოკუმაროლის – 50%-მდე შემცირება და პროთრომბინის დროის კონტროლი.
ამიოკორდინის დიგოქსინთან კომბინაციისას, შესაძლებელია ატრიოვენტრიკულური გამტარობის დარღვევა, ან სისხლის შრატში დიგოქსინის კონცენტრაციის მატება (მისი ექსკრეციის შემცირების გამო). ასეთ სიტუაციაში აუცილებელია სისხლის შრატში დიგოქსინის კონცენტრაციის კონტროლი, დიგოქსინის დოზის კორექცია (შემცირება 1/2), ან დიგოქსინის შეყვანის შეწყვეტა. “საგულე გლიკოზიდების” ერთდროული დანიშვნა ზრდის ბრადიკარდიის განვითარების და ატრიოვენტრიკულური გამტარობის დათრგუნვის რისკს.
ამიოკორდინის ფენიტოინთან (დიფენინი) ერთად გამოყენებისას, შესაძლებელია ფენიტოინის დოზის გადაჭარბების კლინიკური ნიშნების გამოვლენა, სისხლის შრატში მისი კონცენტრაციის მომატების გამო. ამ შემთხვევაში აუციელბელია სისხლის შრატში ფენიტოინის კონცენტრაციის კონტროლი და მისი დოზის შესაბამისად შემცირება (1/3-1/2).
ამიოკორდინის ციკლოსპორინთან ერთად გამოყენებისას, პრეპარატის ექსკრეციის დაქვეითების შედეგად ციკლოსპორინის შემცველობა სისხლის შრატში შეიძლება გაიზარდოს. ამის გამო, ციკლოსპორინის დოზა ადექვატურად უნდა იყოს კორეგირებული. ამიოდარონი ზრდის სისხლის პლაზმაში ქინიდინის, პროკაინამიდის, ფლეკაუნიდის კონცენტრაციას.
ამიოდარონმა შესაძლოა დათრგუნოს ფარისებრი ჯირკვლის მიერ ნატრიუმის იოდიდის (131-I, 123-I) და ნატრიუმის პერტექნეტატის (99mTc) შთანთქმა.
კოლესტერამინი ამცირებს ამიოდარონის შეწოვას, ნახევარგამოყოფის პერიოდს და კონცენტრაციას სისხლის პლაზმაში, ციმეტიდინი – ზრდის.
ზოგადი ნარკოზისას ამიოკორდინის გამოყენება მოითხოვს სიფრთხილეს ბრადიკარდიის (რომელიც არ იხსნება ატროპინით), არტერიული ჰიპოტენზიის, გამტარობის დარღვევის და გულის დარტყმითი მოცულობის დაქვეითების განვითარების რისკის გამო.
ქირურგიული ჩარევისას ანესთეზიოლოგს უნდა ეცნობოს პრეპარატის გამოყენების შესახებ (მწვავე რესპირატორული დისტრესს-სინდრომის განვითარების შესაძლებლობა მოზრდილებში, უშუალოდ ქირურგიული ჩარევის შემდეგ).
ფოტოსენსიბილიზაციის გამომწვვი პრეპარატები ახდენენ ადიტიურ ფოტომასენსიბილიზებელ მოქმედებას.

განსაკუთრებული მითითებები
პრეპარატის პარენტერალური შეყვანა ტარდება მხოლოდ სტაცონარში, არტერიული წნევის, გულის შეკუმშვათა სიხშირის და ეკგ-ს კონტროლით. თერაპიის დაწყების წინ აუცილებელია ფილტვების რენტგენოლოგიური გამოკვლევა, ფარისებრი ჯირკვლის (ჰორმონების შემცველობა), ღვიძლის (ტრანსამინაზების შემცველობა) ფუნქციის შეფასება და პლაზმაში ელექტროლიტების შემცველობის განსაზღვრა. მკურნალობის პერიოდში პერიოდულად ატარებენ ტრანსამინაზების ანალიზს (მათი აქტივობის საწყის მატებასთან სამჯერ მომატებისას ან გაორმაგებისას დოზას ამცირებენ თერაპიის სრულ შეწყვეტამდეც კი), აუცილებელია ოკულისტის პერიოდული მეთვალყურეობა (რქოვანაზე მნიშვნელოვანი ნალექის გამოვლენა, ან მხედველობის დარღვევის განვითარება საჭიროებს ამიოდარონის მოხსნას).
ინტრავენური ინექციები (ბოლუსური შეყვანა) ჩვეულებრივ არ არის რეკომენდებული შესაძლო ჰემოდინამიკური დარღვევების გამო (აწ გამოხატული დაქვეითება, ცირკულატორული უკმარისობა). მათი ჩატარება შეიძლება მხოლოდ ექსტრენულ შემთხვევებში, როდესაც სხვა თერაპია არაეფექტურია.
თუ შესაძლებელია, ამიოკორდინის საინექციო ხსნარი შეყვანილი უნდა იყოს ინტრავენური ინფუზიის სახით. ინფუზიური თერაპიის განმავლობაში შესაძლოა განვითარდეს არტერიული ჰიპოტენზია, ბრადიკარდია და ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა. ამის გამო, ინფუზიის სიჩქარე გულმოდგინედ უნდა იქნას კონტროლირებული. 
რადგან ამიოკორდინის ინტრავენურ ინფუზიას შეიძლება ახლდეს ფლებიტი, პრეპარატი შეყვანილი უნდა იქნას ცენტრალური კათეტერით.
პროგრესირებადი დისპნოე და არაპროდუქტიული ხველა შესაძლოა იყოს ფილტვებზე ამიოკორდინის ტოქსიკური მოქმედების ნიშნები.
პაციენტებს, რომლებიც მკურნალობენ ამიოდარონით, ქირურგიული ჩარევის შემდეგ შესაძლოა განუვითარდეთ მწვავე რესპირატორული დისტრესს-სინდრომი, ოპერაციული ჩარევის შემდეგ, აუცილებელია პაციენტზე გულმოდგინე დაკვირვება, ჩასუნთქულ ჰაერში ჟანგბადის კონცენტრაციის (FiO2) და ქსოვილების ოქსიგენაციის მაჩვენებლის (SaO2, PaO2) მონიტორინგი.
ლაბორატორიული ტესტები
ამიოკორდინი შეიცავს იოდს, ამიტომ შეიძლება შეცვალოს ფარისებრ ჯირკვალში რადიოაქტიური იოდის დაგროვების ტესტების შედეგები (T3, T4 და თტჰ კონცენტრაციის ცვლილებები).  

ორსულობა და ძუძუთი კვება
ამიოდარონი გადის პლაცენტის მეშვეობით ნაყოფის ორგანიზმში. მან შეიძლება გამოიწვიოს ნაყოფის დაზიანება, ჰიპოთირეოზი და ჰიპერთირეოზი ახალშობილში. ამიტომ ორსულობისას მისი გამოყენება წინააღმდეგნაჩვენებია.
ორსულობისას პრეპარატი შეიძლება დაინიშნოს მხოლოდ აშკარა აუცილებლობისას (როდესაც სხვა ანტიარითმული საშუალებები არაეფექტურია), თუ მოსალოდნელი შედეგი აღემატება რისკს ნაყოფისთვის. რადგან ამიოდარონი მნიშვნელოვანი რაოდენობით ექსკრეტირდება დედის რძეში, ამიოდარონის დანიშვნისას ძუძუთი კვება უნდა შეწყდეს.

გამოშვების ფორმა
150 მგ/3 მლ ამპულები. 5 ამპულა ბლისტერზე. შეფუთვაში 1 ბლისტერი გამოყენების ინსტრუქციასთან ერთად.  

შენახვის პირობები
შეინახეთ არაუმეტეს 25°C ტემპერატურის პირობებში, სინათლისგან დაცულ ადგილას.
შეინახეთ ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილას.

ვარგისიანობის ვადა:
2 წელი.
არ გამოიყენოთ შეფუთვაზე მითითებული ვარგისიანობის ვადის გასვლის შემდეგ. 

აფთიაქიდან გაცემის პირობები:
გაიცემა მხოლოდ რეცეპტით.

სად შევიძინოთ?