კო დიროტონი® / CO DIROTON®
- საერთაშორისო დასახელება (აქტიური ნივთიერება): lisinopril, hydrochlorothiazide
- კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი: გულ-სისხლძარღვთა სისტემა → ანტიჰიპერტენზიული საშუალებები → კომბინირებული მოქმედების საშუალებები → ანგიოტენზინ-გარდაქმნელი ფერმენტების ინჰიბიტორის და დიურეზული საშუალებების შემცველი საშუალებები
- მწარმოებელი კომპანია: GEDEON RICHTER Plc
- მწარმოებელი ქვეყანა: უნგრეთი
- გამოშვების ფორმა: 10მგ+12.5მგ ტაბლეტი №10; №30
- გაცემის რეჟიმი: II ჯგუფი (გაიცემა ფორმა N3 რეცეპტით)
შემადგნლობა
ტაბლეტები 10მგ+25მგ:
ყოველი ტაბლეტი შეიცავს:
მოქმედი ნივთიერებები: ლიზინოპრილი - 10მგ (ლიზინოპრიულის დიჰიდრატის სახით 10.89მგ) და ჰიდროქლორთიაზიდი - 12,5მგ.
დამხმარე ნივთიერებები: მანიტოლი (E421), ინდიგიტონის ლაქი (E132), პრეჟელატინიზებული სახამებელი, სიმინდის სახამებელი, კალციუმის ჰიდროფოსფატის დიჰიდრატი, ნაწილობრივ პრეჟელატინიზებული სახამებელი, მაგნიუმის სტეარატი.
ტაბლეტები 20მგ+12,
5მგ
ყოველი ტაბლეტი შეიცავს:
მოქმედი ნივთიერებები: ლიზინოპრილი - 20მგ (ლიზინოპრილის დიჰიდრატის სახით 21,77მგ) და ჰიდროქლორთიაზიდი - 21,5მგ.
დამხმარე ნივთიერებები: მანიტოლი (E421), ინდიგიტონის ლაქი (E132), რკინის ყვითელი ოქსიდი (E172), პრეჟელატინიზებული სახამებელი, სიმინდის სახამებელი, კალციუმის ჰიდროფოსფატის დიჰიდრატი, ნაწილობრივ პრეჟელატინიზებული სახამებელი, მაგნიუმის სტეარატი.
აღწერილობა
ტაბლეტები 10მგ+12,5მგ: მრგვალი, ორივე მხრიდან გლუვი, ღია ცისფერი ტაბლეტები, უფრო მუქი ფერის მცირერიცხვოვანი ჩანართებით, მომრგვალების გარეეშე, ერთ მხარეს გრავირებით - ,,C 43”.
ტაბლეტები 20მგ+12,5მგ: მრგვალი, ორივე მხრიდან გლუვი, ღია მწვანე ფერის ტაბლეტები, უფრო მუქი ფერის მცირერიცხვოვანი ჩანართებით, მომრგვალების გარეეშე, ერთ მხარეს გრავირებით - ,,C 44”.
ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: აგფ ინჰიბიტორები და დიურეტიკები.
ათქ კოდი: C09BA03
ფარმაკოლოგიური თვისებები
ფარმაკოდინამიკა
კო-დიროტონი წარმოადგენს კომბინირებულ პრეპარტეს, შეიცავს ლიზინოპრილს – ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის (აგფ) ინჰიბიტორს და ჰიდროქლორთიაზიდს - თიაზიდურ დიურეტიკს. კომპონენტები ავსებენ ერთმანეთის მოქმედებას, აძლიერებენ ანტიჰიპერტენზიულ ეფექტს.
ლიზინოპრილი წარმოადგენს პეპტიდილპეპტიდაზას. ლიზინოპრილი აინჰიბირებს ანგიოტენზინ-გარდამქმნელ ფერმენტს (აგფ), რომელიც აკატალიზებს ანგიოტენზინ I-ის გარდაქმნას ვაზოკონსტრიქციულ პეპტიდად - ანჰიოტენზინ II-ად. ანგიოტენზინ II აგრეთვე ასტიმულირებს ალდოსტერონის სეკრეციას თირკმელზედა ჯირკვლის ქერქოვან შრეში. აგფ-ს დათრგუნვა იწვევს ანგიოტენზინ II-ის კონცენტრაციის დაქვეითებას, რაც იწვევს ვაზოკონსტრიქცილი აქტივობის შემცირებას და ალდოსტერონის სეკრეციის შემცირებას. ამ უკანასკნელის დონის შემიცრებამ შეიძლება გამოიწვიოს პლაზმაში კალიუმის შემცველობის მომატება.
იმის მიუხედავად, რომ ლიზინოპრილის ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის ძირითადი მოქმედების მექანიზმად ითვლება რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის დათრგუნვა, ის ასევე ახდენს ეფექტს არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაცენტებში, რენინის დაბალი შემცველობით. აგფ არის ფერმენტის - II კინინაზას (რომელიც აკატალიზებს ბრადიკინინის დაშლას) ინდენტური. უცნობია, შეაქვს თუ არა წვლილი ბრადიკინინის (ძლიერი ვაზოდილატატირული ფერმენტი) დონის მომატებას, ლიზინოპრილის თერაპიულ ეფექტებში.
ჰიდროქლორთიაზიდი წარმოადგენს დიურეტიკს და ჰიპოტენზიურ საშუალებას. ჰიდროქლორთიაზიდი გავლენას ახდენს ელექტროლიტების რეაბსორბციის დისტალურ მილაკოვან მექანიზმზე და ზრდის ნატრიუმის და ქლორის იონების ექსკრეციას დაახლოებით ექვივალენტური რაოდენობით.
ნატრიურეზს შეიძლება ახლდეს კალიუმის იონების და ბიკარბონატების კარგვა.
თიაზიდების ანტიჰიპერტენზიული მოქმედების მექანიზმი ბოლომდე შესწავლილი არ არის. თიაზიდები ჩვეულებრივ გავლენას არ ახდენს ნორმალურ არტერიულ წნევაზე.
ფარმაკოკინეტიკა
ლიზინოპრილის და ჰიდროქლორთიაზიდის ერთდროული გამოყენება ახდენს უმნიშვნელო ეფექტს ან არ ახასიათებს ურთიერთეფექტი სამკურნალო საშუალების ბიოშეღწევადობაზე. ორ კომპონენტს შორის ერთი ტაბლეტის სახით მიღებისას კლინიკურად მნიშვნელოვანი ურთიერთქმედება არ გამოვლინდა.
ლიზინოპრილი
შეწოვა
შიგნით მიღების შემდეგი ლიზინოპრილის კონცენტრაციის პიკი პლაზმაში მიიღწევა 7 საათის განმავლობაში. თირკმლის ექსკრეციის საფუძველზე, ლიზინოპრილის აბსორბციის საშუალო მნიშნველობა შეადგენს დაახლოებით 25%-ს, ინდივიდუალური ვარიაბელობით 6-60%, დოზის დიაპაზონის მიხედვით (5-80მგ). აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა ქვეითდება 16%-ით, პაციენტებში, გულის ქრონიკული უკმარისობით. საკვების მიღება გავლენას არ ახდენს ლიზინოპრილის აბსორბციაზე.
განაწილება
ლიზინოპრილი არ უკავშირდება პლაზმის ცილებს, გარდა მოცირკულირე ანგიოტენზინგარდამქმნელი ფერმენტისა (აგფ). ვირთაგვებზე კვლევებში ნაჩვენები იყო, რომ ლიზინორილი თითქმის არ აღწევს ჰემატოენცეფალურ ბარიერი.
გამოყოფა
ლიზინოპრილი არ ექვემნდებარება მეტაბოლიზმს და გამოიყოფა თირკმელებით, უცვლელი სახით. ნახევარგამოყოფის პერიოდი მრავალჯერადი მიღების შემდეგ შეადგენს 12,6 საათს. ლიზინოპრილის კლირენსი მოზრიდლ მოხალისეებში დაახლოებით ტოლია 50მლ/წთ-ის. ლიზინოპრილის კონცენტრაციის დაქვეითება პლაზმაში, მიუთითებს ტერმინალური ფაზის განხაგრძლივებაზე, რომელიც არ იწვევს აქტიური ნივითერების აკუმულაციას. მოცემული ტერმინალური ფაზა შესაძლოა წარმოადგენდეს აგფ-თან ინტენსიურ კავშრს და დოზის პროპორციული არ არის.
გულის ქრონიკული უკმარისობა
პაციენტებში, გულის ქრონიკული უკმარისობით, ჯანმრთელ მოხალისეებთან შედარებით, აღინიშნა, ლიზინოპრილის ექსპოზიციის მომატება (მრუდქვეშა ფართობის გაზრდა <<კონცენტრაცია-დრო>> (AUC) საშუალოდ 125%-ით), მაგრამ ლიზინოპრილის თირკმლის ექსკრეციის მიხედვით შეიძლება გაკეთდეს დასკვნა, ლიზინოპრილის შეწოვის დაქვეითებაზე, დაახლოებით 16%-ით, ჯანრმთელ მოხალისეებთან შედარებით.
ხანდაზმულები
ხანდაზმულ პაციენტებში აღინიშნება პლაზმაში ლიზინოპრილის უფრო მაღალი კონცენტრაცია, აგრეთვე AUC მომატება (დაახლოებით 60%-ით) უფრო ახალგაზრდა პირებთან შედარებით.
თირკმლის ფუნქციის დარღვევა
თირკმლის ფუნქციის დარღვევეისას, ლიზინოპრილის გამოყოფა ქვეითდება (რადგანაც ლიზინოპრილის გამოყოფა ხორციელდება თირკმელებით), მაგრამ ამას კლინიკური მნიშვნელობა აქვს მხოლოდ იმ შემთხევაში, თუ გორგლოვანი ფილტრაციის სისწრაფე შეადგენს 30მლ/წთ-ზე ნაკლებს. თირკმლის მსუბუქი და ზომიერი უკმარისობისას (კრეატინინის კლირენსი (კკ)≥30-<80მლ/წთ, AUC-ს საშუალო მნიშვნელობა იმატებს მხოლოდ 13%-ით, თირკმლის მძიმე უკმარისობისას, აღინიშნება AUC-ს საშუალო მნიშვნელობის 4-ჯერ მომატება (კკ≥5-<30მლ/წთ). ლიზინოპრილი შეიძლება ორგანიზმიდან გამოიყოს ჰემოდიალიზის საშუალებით, ჰემოდიალიზის 4-საათიანი პროცედურის განმავლობაში პლაზმაში ლიზინოპრილის კონცნეტრაცია ქვეითდება საშუალოდ 60%-ით, დიალიზური კლირენსის 40-55მლ/წთ.
ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა
ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა, პაციენტებში, ციროზით, იწვევდა ლიზიინოპრილის აბსორბციის დაქვეითებას (დაახლოებით 40% თირკმლის ექსპკრეციის საფუძველზე), მაგრამ აღინიშნა ექსპოზიციის მომატება (დაალხოებით 50%-ით) ჯანმრთელ მოხალისეებთან შედარებით კლირენსის დაქვეითების შედეგად.
ჰიდროქლორთიაზიდი
ჰიდროქლორთიაზიდი სწრაფად შეიწოვება კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან. შიგნით მიღებული თერაპიული დოზის დაახლოებით 70% აბსორბირდება ძირითადად თორმეტგოჯა ნაწლავიდან და წვრილი ნაწლავის ზემო ნაწილიდან. საკვები გავლენას არ ახდენს ჰიდროქლორთიაზიდის შეწოვაზე, პლაზმაში კონცენტრაციის პიკი მიღწევა მიღებდან 2-4 საათის განმავლობაში. განაწილების მოცულობა შეადგენს 0.8-3 ლ/კგ-ს. ჰიდროქლორთიაზიდი არ მეტაბოლიზდება და სწრაფად გამოყიოფა თირკმელებით. დოზის არანაკლებ 61% გამოიყოფა უცვლელი სახით, 24 საათის განმავლობაში. ნახევარგამოყოფის ტერმინალური პერიოდი შეადგენს 8-21 საათს, აბსორბირებული ჰიდროქლორთიაზიდის 95% გამოიყოფა შარდით. ჰიდროქლორთიაზიდის შიგნით მიღების შემდეგ დიურეზული ეფექტი დგება პირველი 2 საათის განმავლობაში, მაქსიმუმს აღწევს დაახლოებით 4 საათის შემდეგ და ინახება 6-12 საათი. ჰიდროქლორთიაზიდი აღწევს პლაცენტურ ბარიებრში, მაგრამ არ გადის ჰემატოენცეფალურ ბარიერს.
მიღების ჩვენება
მსუბუქი და ზომიერი არტერიული ჰიპერტენზიის მკურნალობა, პაციენტებში, რომელთა მდგომარეობაც უკვე ადექვატურად კონტროლდება ლიზინოპრილის და ჰიდროქლორთიაზიდის ერთად მიღებით იგივე დოზებით, რასაც შეიცავს პრეპარატრი კო-დიროტონი.
უკუჩვენება
• ჰიპერმგრძნობელობა მოქმედი ნივთიერების, სხვა აგფ ინჰიბიტორების, სხვა სულფონამიდების ან ნებისმიერი დამხმარე ნივთიერების მიმართ (იხ. პარაგრაფი <<შემადგენლობა>>).
• ანგიონევროზული შეშუპება აგფ ინჰიბიტორებით წინა მკურნალობასტან კავშირში.
• მემკვიდრული ან იდიოპათიური ანგიონევროზული შეშუპება;
• აორტის ან მიტრალური სარქვლის ჰემოდინამიკურად მნიშვნელოვანი სტენოზი ან ჰიპერტროფული კარდიომიოპათია;
• თირკმლის მძიმე უკმარისობა და თირკმლის დაავადებების ტერმინალურ სტადია;
• ღვიძლის მძიმე დაავადებები;
• ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრი (იხ. პარაგრაფი <<უსაფრთხოების ზომები გამოყენებისას>> და <<გამოყენება ორსულობის და ლაქტაციის პერიოდში>>)
• პოდაგრის მანიფესტირებული ფორმა
სიფრთხილით
აორტული სტენოზი/ჰიპერტროფული კარდიომიოპათია, თირკმლის არტერიების ორმხრივი სტენოზი, ერთადერთი თირკმლის არტერიის სტენოზი პროგრესირებადი აზოტემიით, მგდომარეობა თირკმლის ტრანსპლანტაციის შემდეგ, თირკმლის უკმარისობა (კკ 30მლ/წთ-ზე მეტი), პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმი (არტერიული ჰიპოტენზიის განვითარების მომატებული რისკი პაციენტებში, რომლებიც იცავენ უმარილო ან მცირედ მარილიან დიეტას), ჰიპოვოლემიური მდგომარეობა (მათ შორის დიარეა, ღებინება), შემაერთებელი ქსოვილის დაავადებები (მათ შორის სისტემური წითელი მგლურა, სკლეროდერმია), შაქრიანი დიაბეტი, პოდაგრა, ძვლის ტვინში სისხლის წარმოქმნის დათრგუნვა, ჰიპერურიკემია, ჰიპერკალიემია, გულის იშემიური დაავადება, ცერებროვასკულური დაავადება (მათ შორის ტვინში სისხლის მიმოქცევის უკმარისობა), მძიმე ქრონიკული გულის უკმარისობა, ღვიძლის უკმარისობა, ხანდამზული ასაკი.
გამოყენება ორსულობის და ლაქტაციის პერიოდში
ორსულობა
აგფ ინჰიბიტორები
აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება რეკომენდებული არ რაის ორსულობის 1-ლი ტრიმესტირს დროს. აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება უკუნაჩვენეია ორსულობის მე-2 და მე3 ტრიმესტრის პერიოდში (იხ. პარაგრაფი <<უკუჩვენება>>).
ეპიდემიოლოგიური მონაცემები ტერატოეგნური ეფექტების განვითარების რისკის შესახებ აგფ ინჰიბიტორების მოქმედების შედეგად, ორსულობის პირველ ტრიმეტრში ინფორმაციული არ არის; მიუხედავად ამისა არ შიეძლება რისკის უმნიშვნელო მომატების გამოირიცხვა. თუ აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიის გაგრძელება აუცილებელი არ არის პაციენტები, რომლებიც გეგმავენ ორსულობას უნდა გადავიდნენ ალტერნატიულ ჰიპოტენზიურ თერაპიაზე მისაღები უსაფრთხოების პროფილით. ორსულობის დადგენისას, აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალობა უნდა შეწყდეს, აუცილებლობისას უნდა დაიწყოს ალტერნატული თერაპია.
ცნობილია, რომ აგფ ინჰიბიტორების ზემოქმედება ორსულობის მეორე ან მესამე ტრიმესტრის დროს ახდენს ფეტოტოქსიკურ მოქმედებას (თირკმელების ფუნქციის დაქვეითება, ოლიგოჰიდრამნიონი, ქალას ძვლების გაძვალების შენელება) და ახდნეს ტოქსიკურ ზემოქმედებას ახალშობილებზე (თირკმლის უკმარისობა, არტერიული ჰიპოტენზია, ჰიპერკალიემია). თუ აგფ ინჰიბიტორების ზემოქმედება აღინიშნება ორსულობის მეორე ტრიმესტრში, რეკომენდებულია თირმლის ფუნქციის და თავის ქალას ულტრაბგერითი გამოკვლევა. ახალშობილებში, რომლებიც ექვემდებარებოდნენ აგფ ინჰიბიტორებით საშვილოსნოსშიდა მოქმედებას, საჭიროა ინტენსიური დაკვირვება არტერიული ჰიპოტენზიის გამოსავლენად (იხ. პარაგრაფი <<უკუჩვენება>>).
ჩვეულებრივ, დიურეტიკების გამოყენება ჯანმრთელ ორსულ ქალებში რეკომენდებული არ არის, რადგან დედა და ნაყოფი არიან მომატებული საფრთხის ქვეშ, ნაყოფის და ახალშობილთა სიყვითლის, თრომბოციტოოპებიის და სხვა შესაძლო გვერდთი ეფექტების ჩათვლით, რომლებიც ანალოგირუად აღინიშნება მოზრიდლ პაციენტებში.
ლიზინოპრილი, რომელიც აღწევს პლაცენტურ ბარირში შეიძლება ახალშობილის სისტემური სისხლის მიმოქცევიდან გამოიყოს პერიტონეალური დიალიზით, აგრეთვე თეორიულად სისხლის გადასხმის გზით. ჰიდროქლორთიაზიდის გამოყოფის გამოცდილება, რომელიც აგრეთვე გადის პლაცენტურ ბარიერში არ არსებობს.
ჰიდროქლორთიაზიდი
ჰიდროქლორთიაზიდის გამოყენების გამოცდილება ორსულობის დროს შეზღუდულია, კერძოდ ორსულობის პირველი ტრიმესტრით. ცხოველების კვლევები არასაკმარისია. ჰიდროქლორთიაზიდი გადის პლაცენტურ ბარიერში. ჰიდროქლორთიაზიდის ფამრაკოლოგიური მოქმედების მექანიზმის მიხედვით მისი გამოყენება ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრში შეიძლება ქმნიდეს ნაყოფის პერფუზიის დარღვევის რისკს და გამოიწვიოს ნაყოფსა და ახალშობილში ისეთი მოვლენები, როგორიც არის სიყვითლე, ელექტროლიტების ბალანსის დარღვევა და თრომბოციტოპენია.
ჰიდროქლორთიაზიდი არ უნდა გამოიყენონ გესტაციური შეშუპების, ორსულებში არტერიული ჰიპეტენზიის ან პრეეკლამფსიის დროს, პლაზმის მოცულობის შემცირების რისკის და პლაცენტის ჰიპოპერფუზიის ჩათვლით, რაიმე დადებითი ეფექტის არ არსებობით დაავადების მიმდინარეობაზე.
ჰიდროქლორთიაზიდი არ უნდა გამოიყენონ ესენციური ჰიპერტენზიისას, ორსულებში იშვიათი შემთხვევების გარდა, როდესაც არ არსებობს თერაპუული ალტერნატივა.
ლაქტაციის პერიოდი
აგფ ინჰიბიტორები
ინფორმაციის არ არსებობის გამო, რაც ეხება ლიზინოპრილის/ჰიდროქლორთიაზიდის კომბინაციის გამოყენებას ლაქტაციის პერიოდში პრეპარატის კო-დიროტონი გამოყენება რეკომენდებული არ არის, უმჯობესია ალტერნატიული მკურნალობის დანიშნვა კარგად დადგენილი უსაფრთხოების პროფილით განსკუთრებით ახალშობილების ან დღენაკლი ბავშვების ძუძუთი კვებისას.
ლიზინოპრილი გადადის ვირთაგვების რძეში. უცნობია გამოიყოფა თუ არა ლიზინოპრილი ადამიანის ლაქტატში, ჰიდროლოქრითაზიდი თერაპიული დოზით მიღების დროსაც კი აღწევს ლაქტატში, რაოდენობით, რომელიც სავარაუდოდ მოქმედებს ბავშვზე.
ძუძუთი კვებაზე მყოფ ახალშობილებში პოტენციური სერიოზული რეაქციების განვითარების შესძლებლობის გამო უნდა მიიღონ გადაწყვეტილება ძუძუთი კვების შეწყვეტის ან პრეპარატის კო-დიროტონი გამოყენების შეწყვეტის შესახებ, დედისთვის პრეპარატის მნიშვნელობის გათვალისწინებით.
გამოყენების მეთოდი და დოზები
არტერიული ჰიპერტენზია
დოზები
მოზრდილები
კომბინირებული პრეპარატის გამოყენება ფიქსირებულ დოზასთან ერთად არ გამოდგება თერაპიის დაწყებისთვის. კომბინირებული პრეპარატი ფიქსირებული დოზით, შეიძლება ცვლიდეს 10მგ ან 20მგ ლიზინოპრილის და 12,5მგ ჰიროქლორთიაზიდის კომბინაციას პაციენტებში, რომელთა მდგომარეობაც უკვე ადექვატურად კონტროლდება ლიზინოპრილის და ჰიდროლქორთიაზიდის იგივე დოზების ერთად გამოყენებისას, რასაც შეიცავს კო-დიროტონი. ჩვეული დოზა -ერთი ტაბლეტი დღეში ერთხელ. როგორც სხვა სამკურნალო პრეპარატების შემთხვევაში, რომელიც მიიღება დღეში ერთხელ, კო-დიროტონი უნდა გამოიყენონ დაახლოებით დღის ერთი და იგივე. საერთო ჯამში, თუ თერაპიული ფექტი არ აღინიშნება 2-4 კვირის განმავლობაში, დოზა შეიძლება გაიზარდოს დღეში ორ ტაბლეტაბმდე.
დიურეტიკებით წინამორბედი თერაპია
პრეპარატის კო-დიროტონი საწყისი დოზის მიღების შემდეგ შეიძლება განვითარდეს სიმოტომური ჰიპოტენზია; მოცემული მდგომარეობის განვითარება მეტნაკლებად სავარაუდოა პაციენტებში, მოცირკულირე სისლხის მოცულობის შემცირებით ან/და მარილების დეფიციტით, დიურეტიკებით წინა თერაპიის გამო. დიურეტიკებით თერაპია უნდა შეწყდეს 2-3 დღით ადრე, პრეპარატით კო-დიროტონი მკურნალობის დაწყებამდე. თუ ეს შესძლებელია, მკურნალობა უდნა დაიწყოს ცალკეული კომპონენტების ინდივიდუალრუად შერჩეული მცირე დოზებით (ლიზინოპრილი 5მგ დოზით).
პაციენტები თირკმლის უკმარისობით
თიაზიდები არ გამოდგება გამოსაყენებლად თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში, ისინი არაეფექტურია როდესაც კკ≤30მლ/წთ (ანუ თირკმლის მძიმე უკმარისობა და დაავადების ტერმინალური სტადია).
კო-დიროტონი არ უნდა გამოიყეონ საწყისი თერაპიის სახით, პაციენტებში, თირკმლის უკმარისობით.
პაციეტნებში, თირკმლის ზომიერი ან საშუალო ხარისხის უკმარისობით (კკ>3-მლ/წთ- <80მლ/წთ) კო-დიროტონი შიეძლება გამოიყენონ მხოლოდ ცალკეული კომპონენტების დოზის ტიტრაციის შემდეგ. მოცმეულ შემთხვევაში ლიზინოპრილის დოზა დანიშნული ცალკეული პრეპარატის სახით შეადგენს 5-10მგ-ს.
ბავშვები და მოზარდები (<18 წელი)
ბავშვებსა და მოზარდებში (<18 წელი _ გამოყენების უსაფრთხოება და ეფექტურობა დადგენილი არ არის.
ხანდაზმული პაციენტები
კლინიკურ კკვევებში ლიზინოპრილის და ჰიდროქლორთიაზიდის ეფექტურობა და ამტანობა ერთდროული გამოყენებისას ერთნაირი იყო როგორც ხანდაზმულებში, ისე უფრო ახალგაზრდა პაციენტებში, არტერიული ჰიპერტენზიით.
დოზის დიაპაზონისას 20-80მგ, ლიზინოპრილის ეფექტურობა ერთნაირი იყო ხანდაზმულ პაციენტებში (65 ელი და მეტი) დაუფრო ახალგაზრდა პაციენტებში არტერიული ჰიპერტენზიით.
ხანდაზმულ პაციენტებში, არტერიული ჰიპერტენზიით, ლიზინოპრილით მონოთერაპია აგრეთვე ეფექტური იყო დიასტოლური არტეირული წნევის შემცირებისთვის, როგორც ჰიდროქლორთიაზიდით ან ატენოლოლით მონოთერაპიისას, კლინიკურ კველვებში. თუ ხანდაზმული ასაკის პაციენტს აღენიშნება თირკმლის ფუნქციის დაქევითება საჭიროა ლიზინოპრილის საწყისი დოზის კორექცია (იხ. პაციენტები თირკმლის უკმარისობით).
გვერდითი მოქმედება
კლინიკურ კვლევებში მეტნაკლებად სერიოზული გვერდითი რეაქციები იყო გულის წასვლა (0,8%) და არტერიული ჰიპოტენზია (1,9%). მეტნაკლებად ხშირი გვერდითი რეაქციები იყო: თავბრუსხვევა ()7,5%), თავის ტკივილი (5,2%), ხველა (3,9%), დაღლილობა (3,7%) და ორთოსტაზული ეფექტები (3.2%).
გვერდითი რეაქციების განვითარების შედეგად მკურნალობა შეწყდა პაციენტების 4.4%-ში, ძირითადად თავბრუსხვევის, ხველის, დაღლილობის ან კუნთების კრუნჩხვების განვითარების გამო.
გვერდითი რეაქციები, რომლებიც აღინიშნა კლინიკური კვლვების დროს ან პოსტმარკეტინგული გამოყენებისას იყო ანალოგიური ლიზინოპრილის და ჰიდროქლორთაიზიდის ადრე აღწერილი მოვლენებისა მათი ცალკეული გამოყენებისთვის არტერიული ჰიპერტენზიის დროს.
რეგისტრაციის შემდგომი გამოყენების გამოცდილება
ორიგინალური პრეპარატით მკურნალობის დროს აღინიშნა შემდეგი გვერდითი რეაქციები:
| გვერდითი რეაქციები სიხშირე | |||
ორგანოთა სისტემის კლასი | ხშირი (≥1/100-<1/10) | არახშირი(≥1/1000-<1/100) | იშვიათი (≥1/10000-<1/1000) | ძალიან იშვიათი (<1/10000), სიხშირე უცნობია (შეუძლებელია განსაზღვრა არსებული მონაცემებით) |
გავლენა ლაბორატორიული და ინსტრუმენტული კვლევი შედეგებზე ***** | <<ღვიძლის>> ფერმენტების აქტივობის მომატება, სისხლში კრეატინინის და შარდოვანას კონცენტრაციის მომატება, ჰემოგლობინის შემცველობის დაქვეითება | ჰემატოკრიტის დაქვეითება | ბილირუბინის კონცენტრაციის მომატება სისხლის შრატში |
|
დარღვევები გულის მხრივ |
|
| გულისცემის გახშირება |
|
დარღვევები სისხლის და ლიმფური სისტემის მხრივ |
|
| ანემია | აგრანულოციტოზი, ძვლის ტვინის დათრგუნვა, ჰემოლიზური ანემია, ლეიკოპენია, თრომბოციტოპენია |
დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ | თავბრუსხვევა, თავის ტკივილი, პარესთეზია |
|
|
|
დარღვევები სასუნთქი სისტემის, გულმკერდის ორგანოების და შუასაყრის მხრივ | ხველა* |
|
|
|
დარღევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ | დიარეა, გულისრევა, ღებინება | პირის სიმშრალე | პანკრეატიტი | ინტესტინალური ანგიონევროზული შეშუპება |
დარღვევები კანის და კანქვეშა ქსოვილის მხრივ | გამონაყარი |
| მომატებული მგრძნობელობა, ანგიონევროზული შეშუპება***, სიმტომოკომპლექსი**** |
|
დარღვევები ძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ | kუნთების სპაზმები |
| კუნთების სისუსტე |
|
დარღვევები ნივთიერებათა ცვლის და კვების მხრივ |
| პოდაგრა | ჰიპერურიკემია, ჰიპერ ან ჰიპოკალიემია, ჰიპერგლიკემია |
|
დარღვევები სისხლძარღვების მხრივ | არტერიული ჰიპოტენზია (ორთოსტაზური ჰიპოტენზიის ჩათვლით) |
|
|
|
ზოგადი დარღვევები და დარღვევები შეყვანის ადგილას | დაღლილობა, ასთენია | მკერდში დისკომფორტი |
|
|
დარღვევბი ღვიძლის და ნაღვლის გამომყოფი გზების მხრივ |
|
|
| ჰეპატიტის-ჰეპატოცელულარული ან ქოლესტაზური სიყვითლე, ღვიძლის უკმარისობა** |
დარღევები სასქესო ორგანოების და სარძევე ჯირკვლის მხრივ | იმპოტენცია |
|
|
|
*ხველა, გამოწვეული აგფ ინჰიბიტორებით ხასიათება როგორც მყარი, არაპროდუქციული, ქრება პრეპარატის მოხსნისას. ეს უნდა გაითვალსიწინონ ხველის დიფერენციული დიაგნოსტიკის ჩატარებისას.
**აღინიშნა ძალიან იშვიათი მოვლენები პაციენტებში, რომელბშიც ჰეპატიტის სახით არასასურელმა რეაქციამ გამოიწვია ღვიძლის უკმარისობა. პაციენტები, რომლებსაც ლიზინოპრილით/ჰიდროქლორთიაზიდით მკურნალობის ფონზე განვითარდა სიყვითლე “ღვიძლის” ფერმენტების მნიშვნელოვნაი მომატება უნდა შეწყვიტონ პრეპარატის კო-დიროტონი გამოყენება და უნდა გაიარონ სამედიცინო შემოწმება.
***აღინიშნა სახის, კიდურების, ტუჩების, ენის, სახმო ნაპრალის ან/და ხორხის ანგიონევროზული შეშუპების იშვიათი შემთხვევები (იხ. პარაგრაფი <<უსაფრთხოების ზომები გამოყენებისას>>).
****აღინიშნა სიმპტომოკომპლექსის განვითარება, რომელიც შეიძლება მოიცავდეს შემდეგი სიმპტომებიდან ერთს ან რამდენიმეს: ცხელება, ვასკულიტი, მიალგია, ართრალგია/ართრიტი, დადებითი ანტინუკლეარული ანტისხეულები, ერითროციდტების დალექვის სისწრაფის (ედს) მომატება, ეოზინოფილია და ლეიკოციტოზი, გამონაყარი, ფოტოსენსიბილიზაცია ან სხვა დერმატოლოგიური მოვლენები.
*****აღინიშნა კრეატინინის დაშარდოვანას კონცენტრაციის უმნუშვნელო მომატება სისხლში. მოცემული მოვლენები ჩვეულებრივ შექცევადია პრეპარატის მიღების შეწყვეტისას. აღინიშნა ჰემოგლობინის და ჰემატოკრიტის მცირე დაქვეითება. აღინიშნა ძვლის ტვინის დათრგუნვა, რომელიც გამოვლნდა ანემიით ან/და თრომბოციტოპენიით. აღინიშნა ჰიპერ ან ჰიპოკალიემია და ჰიპონატრიემია. აღინიშნა <<ღვიძლის>> ფერმენტების ან/და ბილირუბინის კონცენტრაციის მომატება სისხლის შრატში, მაგრამ პრეპარატთან ლიზინოპრილი/ჰიდროქლორთიაზიდი 10მგ/12,5მგ და 20მგ/12,5მგ-სთან კავშირი არ დადასტურდა.
აღინიშნა სინკოპეს და მკერდში ტკივილის განვითარების ცალკეული შემთხვევები, მაგრამ პრეპარატთან ლიზინოპრილი/ჰიდროქლორთიაზიდი 10მგ/12,5მგ და 20მგ/12,5მგ-სთან კავშირი არ დადასტურდა. აღწერილია გინეკომასტიის და ნეიროპათიის განვითარების შემთხვევები აგფ ინჰიბიტორების მიღების ფონზე.
ცალკეული კომპონენტების მიღების ფონზე აღინიშნა სხვა არასასურველი რეაქციები, რომლებიც პოტენციურად შეიძლება განვითარდეს პრეპარატის კო-დიროტონი მიღებისას და მოიცავს შემდეგს:
ჰიდროქლორთიაზიდი: ანორექსია, კუჭის გაღიზიანება, ყაბზობა, სიალოადენიტი, თავბრუსხვევა, ქსანტოფსია, აპლაზიური ანემია,
პურპურა, ფოტოსენსიბილიზაცია, ჭინჭრის ციება, რესპირატორული დისტრესს სინდრომი, პნევმონიის და ფილტვების შეშუპების ჩათვლით, გლუკოზურია, ელექტორლიტების ბალანსის დარღვევა, ჰიპონატრიემიის ჩათვლით, შფოთვა, მხედველობის ტრანზიტორული დარღვევა, თირკმლის უკმარისობა, თირკმელების ფუნქციის დარღვევა და ინტერსტიციული ნეფრიტი.
ლიზინოპრილი: მიოკარდიუმის ინფარქტი ან ინსულტი, შესაძლოა გამოხატული არტეირული ჰიპოტენზიის შედეგად, მაღალი რისკის პაციენტებში, ტაქიკარდია, ტკივილი მუცელში და საკვების გადამუშავების დარღვევა, ხასიათის ცვლილება, ცნობიერების დაბინდვა, თავბრუსხვევა; როგორც აგფ სხვა ინიბიტორების მიღებისას აღინიშნა გემოვნების დარღვევა და ძილის დარღვევები; არის ცნობები ბრონქოსპაზმის, რინიტის, სინუსიტის, ალოპეციის, ჭინჭრის ციების, მომატებული ოფლიანობის, ქავილის, ფსორიქზის და კანის მძიმე დაზიანების შემთხვევებზე (პემფიგუსის, ტოქსიური ეპიდერმალური ნეკროლიზის, სტივენს-ჯონსონის სინდრომის და მულტიფორემული ერითემის ჩათვლით); აგრეთვე, იშვიათ შემთხვევებში აღინიშნა ჰიპონატრიემია, ოლიგურია, ანურია, თირკმლის ფუნქციის დარღვევა, თირკმლის მწავვე უკმარისობა.
დოზის გადაჭარბება
სპეციალური ინფორმაცია ლიზინოპრილით/ჰიდროქლორთიაზიდით ჭარბი დოზირების შესახებ არ არსებობს.
სიმპტომები:
დოზის გადაჭარბების ყველაზე მეტად შესაძლებელი სიმპტომები შეიძლება იყოს არტერიული ჰიპოტენზია, ელექტროლიტური ბალანსის დარღვევა და თირკმლის უკმარისობა.
მკურნალობა:
მკურნალობა სიმპტომური და შემანარჩუნებელი.
პრეარატით კო-დიროტნი მკურნალობა უნდა შეწყდეს, ხოლო პაციენტზე უნდა დაწესდეს ინტენსიური მეთვალყურეობა. სამკურნალო ღონისძიებები დამოკიდებულია სიმპტომების ხასიათზე და სიმძიმეზე. უნდა მიიღონ ზომები შეწოვის ხელის შეშლისთვის და პრეპარატის აქტიური ნივთიერებების გამოყოფის დაჩქარებისთვის.
მძიმე არტერიული ჰიპოტენზიის განვითარების შემთხვევაში პაციენტი უნდა მოთავსდეს მწოლიარე მდგომაროებაში, ზურგზე, აწეული ქვედა კიდურებით და სწრაფად უნდა დაიწყოს ფიზიოლოგიური ხსნარის ინტრავენური ინფუზია. შეიძლება განიხილონ ანგიოტენზინ II-ით მკურნალობის საკითხი (არსებობისას).
როგორც ყველა აგფ ინჰიბიტორი, ლიზინოპრილი შეიძლება სისტემური სისხლის მიმოქცევიდან გამოიყოს ჰემოდიალიზის საშუალებით (იხ. პარაგრაფი <<ფარმაკოკინეტიკა>>). უნდა მოერიდონ მაღალპროტონული პოლიაკრინილნიტრილური დიალიზური მემბრანების გამოყენებას. უდნა აკონტროლონ ელექტროლიტების შემცველობა და კრეატინინის კონცენტრაცია შრატში. კარდიოსტიმულატორის გამოყენება ნაჩვენებია მყარი ბრადიკარდიის შემთხვევაში. უდნა ჩატარდეს სასიცოცხლო ფუნქციების ძირითადი მაჩვენებლების მონიტორინგი, ელექტროლიტების და კრეატინინის კონცენტრაციის კონტროლი სისხლის შრატში.
ჰიდროქლორთიაზიდი
დოზები 25-50მგ 2-3 წლის ასაკის ბავშვებში და 1გ მოზრდილებში ხასიათდებოდა სუსტი ტოქსიკურობით.
ყველაზე ხშირი ნიშნები და სიმტპმები გამოწვეულია ელექტორილტების დეფიციტით (ჰიპოკალიემია, ჰიპოქლორემია, ჰიპონატრიემია) და გაუწყლოებით გაძლიერებული დიურეზის გამო. საგულე გლიკოზიდების ერთდროული გამოყენებისას ჰიპოკალიემიამ შეიძლება გააძლიეროს გულის არითმიის გამოვლინება.
ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან
დიურეტიკები
დიურეტიკის დამატებისას ლიზინოპრილით მკურნალობაზე, ანტიჰიპერტენიზული მოქმედება როგორც წესი ძლიერდება.
სიმპტომური ჰიპოტენზია შეიძლება აღინიშნოს პრეპარატის კო-დიროტონი საწყისი დოზის მიღების შემდეგ; მოცემული მდგომარეობის განვითარება ყველაზე მეტად სავარაუდოა პაციენტებში, სისცლის მოცირკულირე მოცულობის დაქვეითებით ან/და მარილების დეფიციტით, დიურეტიკებით წინა თერაპიის გამო.
დიურეტიკებით თერაპია უნდა შეწყდეს პრეპარატის კო-დიროტონი მიღების დაწყებამდე (იხ. პარაგრაფი <<გამოყენების მეთოდი და დოზები>> და <<უსაფრთხოების ზომები გამოყენებისას>>).
კალიუმდამის შემნახველი დიურეტიკები, კალიუმის შემცველი საკვები დანამატები და მარილების შემცვლელები, რომელბიც შეიცავს კალუუმს.
კალიუმის გამოყოფა თიაზიდური დიურეტიკების მიღების ფონზე ჩვეულებრივ მცირდება ლიზინოპრილის კალიუმის შემნახველი ეფექტების გამო. კალიუმის შემცველი საკვები დანამატების, კალიუმის შემცველი პრეპარატების მიღება ან მარილების შემცვლელების მიღება, რომელბიც შეიცავს კალიუმს განსაკუთრებით პაციენტებში, თირკმლის ფუნქციის დარღვევით, შეიძლება იწვევდეს შრატში კალიუმის შემცველობის მნიშვნელოვან მომატებას. თუ პრეპარატის კო-დიროტონი და ნებისმიერი ამ საშუალების ერთად გამოენება აუცილებელია, მოცემული პრეაპრატები უნდა გამოიყენონ სიფრთხილით და მუდმივად უნდა აკონტროლონ შრატში კალიუმის შემცველობა.
ტრიციკლური ანტიდეპრესანტები/ანტიფსიქოზური პრეპარატები/ანესთეტიკები
ზოგიერთი ანტისეპტიკის, ტრიციკლური ანტიდეპრესანტის ან ანტიფსიქოპზური საშუალების და აგფ ინჰიბიტორის ერთად გამოყენებამ შეიძლება გამიწვიოს არტეირული წნევის დამატებითი დაქეითება (იხ. პარაგრაფი <<უსაფრთხოების ზომები გამოყენებისას>>).
ნარკოტიკული პრეპარატები/ანტიფსიქოზური პრეპარატები
აგფ ინჰიბიტორების მიღების ფონზე შეიძლება განვითარდეს ორთოსტაზული არტერიული ჰიპოტენზია.
ბარტბიტურატები და ნარკოტიკული პრეპარატები
შეიძლება მოხდეს ორთოსტაზული ჰიპოტენზიის გაძლიერება.
ანთების საწნააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატები/ანტირევმატული პრეპარატები (ასაპ)
ასაპ-ის ხანგრძლივი გამოყენება (ცოგ-2-ის სელექციური ინჰიბიტორები, აცეტილსალიცილის მჟავა>3გ დღეში და არასელეციური აასს) შეიძLება ამცირებდეს როგორც აგფ ინჰიბიტორების, ასევე თიაზიდური დიურეტიკების ჰიპოტენზიურ მოქმედებას. ასაპ-ის და აგფ ინჰიბიტორების ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გააუარესოს თირკმლის ფუნქცია. მომცეული ეფექტი როგორც წესი შექცევადია. იშვიათ შემთხვევებში შეიძლება განვითარდეს თირკმლის მწვავე უკმარისობა, პირველ რიგში პაციენტებში, თირმკლის დასუსტებული ფუნქციით, როგორიცაა ხანდაზმული პაციენტები და პაციენტები დეჰიდრატაციის მდგომარეობაში. ზოგიერთ პაციენტში ასაპ-ის გამოყენებამ შეიძლება დააქვეითოს დიურეტიკების დიურეზული, ნატრიურეზული და ანტიჰიპეტენზიული ეფექტი.
სიმპათომიმეტიკები
სიმპათმიმეტიკები შეიძლება ამცირებდეს აგფ ინჰიბიტორების ჰიპოტენზიურ ეფექტს.
სხვა ჰიპოტენზიური საშუალებები
პრეპარატის კო-დიროტონი ანტიჰიპერტენზული ეფექტი შეიძლება გაძლიერდეს სხვა სამკურნალო საშუალებების ერთდროული მიღებისას, რომელბიც შეიძლება აპროვოცირებდეს ორთოსტაზული ჰიპოტენზიის განვითარებას. ნიტროგლიცერინის და სხვა ნიტრატების ან სისხლძარღვთა გამაფართოებელი სხვა საშუალებების თანმხლებმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს არტერიული წნევის შემდოგმი დაქვეითება.
აცეტილსალიცილის მჟავა, თრომბოლიტიკები, ბეტა-ადრენობლოკერები, ნიტრატები
კო-დიროტონი შეიძლება გამოიყენონ ერთდროულად აცეტილსალიცილის მჟავასთან ერთად (კარდიოლოგიურ დოზებში), თორმბოლიტიკლებთან, ბეტაადრენობლოკერებთან ან/და ნიტრატებთან ერთად.
ჰიპოგლიკემიური საშუალებები
ეპიდემიოლოგიური გამოკვლევები მიუთითებს, რომ აგფ ინჰიბიტორების და ჰიპოგლიეკმიური პრეპარატების ერთად გამოყენება (ინსულინი, პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები) შეიძლება იწვევდეს ჰიპოგლიკემიური მოქმედების გაძლიერებას, ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკს. სავარაუდოდ, ამ ფენომენის განვითარება ყველაზე მეტად შესაძლებელია კომბინირებული თერაპიის პირველი ორი კვირის განმავლობაში, პაციენტებში, თირკმლის ფუნქციის დარღვევით.
აგფ ინჰიბიტორების და ალოპურინიოლის ერთად მიღება, ზრდის თირკმლის დაზიანების რისკს და შეიძლება გამოიწვიოს ლეიკოპენის რისკის გაზრდა.
ციკლოსპორინი
აგფ ინჰიბიტორების და ციკლოსპორინის ერთდროულად გამოყენება ზრდის თირკმლის დაზიანების და ჰიპერკალიემიის რისკს.
ლოვასტატინი
აგფ ინჰიბიტორების და ლოვასტატინის ერთდროული გამოყენება აძლიერებს ჰიპერკალიემიის განვითარების რისკს.
ციტოსტატიკები, იმუნოდეპრესანტები, პროკაინამიდი
აგფ ინჰიბიტორებთან ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს ლეიკოპენის განვითარების რისკის მომატება.
ამფოტერიცინ B, (პარენტერალურად), კარბენოქსოლონი, კორტიკოსტეროიდები, ადრენოკორტიკოტროპული ჰორმონი (აკტჰ) ან მასტიმულირებელი საფაღარათო საშუალებები
ჰიდროქლორთიაზიდი შეიძლება აძლიერებდეს წყალ-ელექტროლიტური ბალანსის დარღვევას, განსაკუთრების ჰიპოკალიემიას.
საგულე გლიკოზიდები
არსებობს დიგიტალისებით ინტოქსიკაციის განვითარების მომატებული რისკი, თიაზიდებით გამოწვეულ ჰიპოკალიემიასთან დაკავშირებით.
ქოლესტირამინი და ქოლესტიპოლი
მოცემული პრეპარატები შეიძლება აქვეითებდეს ან აუარესებდეს ჰიდროქლორთიაზიდის შეწოვას. ამიტომ სულფონამიდები უდნა გამოიოყენონ არანაკლებ 1 საათით ადრე ან 4-6 საათით გვიან, მოცემული სამკურნალო პრეპარატების მიღების შემდეგ.
არამადეპოლარიზებელი მიორელაქსანტები (მაგ. ტუბოკურანინი)
ჰიდროქლორთიაზიდი შეიძლება აძLიერებდე სმოცემული სამკურნალო პრეპარატების მოქმედებას.
სამკურნალო საშუალებები, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიოს პარკუჭოვანი ტაქიკარდია “პირუეტის” ტიპით
ჰიპერკალიემიის განვითარების რისკის გამო ჰიდროქლორთიაზიდის და სამკრუანლო საშუალებეის ერთად მიღება, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიოს პარკუჭოვანი ტაქიაკრდია “პიურეტის” ტიპით მაგ. ისეთი როგორიცაა ანტიფსიქოზური პრეპარატები, უნდა ჩატარდეს სიფრთხილით.
სოტალოლი
თიაზიდებით გამოწეული ჰიპოკალიემია შეიძლება ზრდიდეს სოტალოლით პროვოცირებული არითმიის რისკს.
ლითიუმის პრეპარატები
როგორც წესი, ლითიუმის პრეპარატები არ უნდა დაინიშნოს დიურეტიკებთან ან აგფ ინჰიბიტორებთან ერთად.
დიურეზული პრეპარატები და აგფ ინჰიბიტორები აქვეითებს ლითიუმის თირკმლის კლირენსს და ზრდის ლითიუმით ინტოქსიკაციის რისკს. თუ პრეპარატების მოცემული კომბინაციის დანიშვნა აუცილებელია, ინტენსიურად უნდა აკონტროლონ შრატში ლითიუმის შემცველობა (იხ. პარაგრაფი <<უსაფრთხოების ზომები გამოყენებისას>>).
ტრიმეტოპრიმი
აგფ ინჰიბიტორების და თიაზიდების ერთად მიღება ტრიმეტოპრიმთან ერთად ზრდის ჰიპერკალიემიის განვითარების რისკს.
კორტიკოსტეროიდები, აკტჰ
ელექტროლიტების გამოხატული შემცირება, განსაკუთრებით ჰიპოკალიემია.
პრესორული ამინები (მაგ. ეპინეფრინი (ადრენალინი))
შესაძლებელია პასუხის დაქვეითება პრესორული ამინების მოქმედებაზე, მაგრამ არა იმდენად, რომ მათი გამოყენება შეწყდეს.
ალკოჰოლი
აქვეითებს აგფ ინჰიბიტორების ბიოშეღწევადობას.
უსაფრთხოების ზომები გამოყენებისას
არტერიული ჰიპოტენზია და წყალ-ელექტროლიტური ბალანსის დარღვევა
როგორც ნებისმიერი სხვა ჰიპოტენზიური თერაპის ფონზე, ზოგიერთ პაციენტში შეიძლება განვითარდეს არტერიული ჰიპოტენზია.
პაციენტებში, არტერიული ჰიპეტენზიით, ჰიპოტენზიური მდგომარეობა უფრო ხშირად ვითარდება, თუ ადგილი აქვს სითხის ნაკლებობას მაგ., დიურეტიკებით თერაპიის ფონზე, დიეტის დაცვისას მარილების შეზღუდული შემცველობით, დიალიზის, დიარეის ან ღებინების დროს ან თუ პაციენტს აღენიშნება მძიმე რენინ-დამოკიდებული ჰიპერტენზია (იხ. პარაგრაფი <<ურთიერთქმდება სხვა სამკურნალო პრეპარატებთან>> და <<გვერდითი მოქმედება>>).
სიმპტომური ჰიპოტენზია აგრეთვე აღინიშნება პაციენტებში, გულის უკმარისობით და თირკმლის თანმხლები უკმარისობისას ან მის გარეშე. ეს მდგომარეობა უფრო ხშირად ვითარდება პაციენტებში, გულის მძიმე უკმარისობით, რაოგორც მარყუჟოვანი დიურეტიკების მაღალი დოზის მიღების, ჰიპონატრიემიის ან თირკმლის ფუნქციური უკმარისობის შედეგი.
პაციენტები, რომლებსაც აღენიშნებათ სიმპტომური ჰიპოტენზიის განვითარების რისკი, თერაპიის დასაწყისში და დოზის კორექციის პერიოდში უნდა იმყოფებოდნენ ინტენსიური დაკვირვების ქვეშ.
ამგვარ პაციენტებში, დროის გარკვეული ინტერვალის შემდეგ უნდა ჩატარდეს სისხლის შრატში ელექტროლიტრების კონცენტრაციის კონტროლი.
განსაკუთრებული ყურადღება უნდა დაეთმოს პაციენტების თერაპიას გულის იშმეიური დაავადებით ან ცერებროვასკულური დაავადებით, რადგან არტერიული წნევის უზომო დაქვეითებამ შეიძლება გამოიწვიოს მიოკარდიუმის ინფარქტი ან ინსულტი.
არტერიული ჰიპოტენზიის განვითარებისას პაციენტი უნდა დააწვინონ ზურგზე და აუცილებლობის შემთხვევაში დაიწყოს ფიზიოლოგიური ხსნარის ინტრაენური ინფუზია. ტრანზიტორული ჰიპოტენზიური რეაქცია არ წარმოადგენს უკუჩვენებას თერაპიის გაგრძელებისთვის. მოცირკულირე სისხლის მოცულობის და არტერიული წნევის აღდგენის შემდეგ შესაძლებელი იქნება თერაპიის განახლება დაქვეითებული დოზით ან ნებისმიერი კომპონენტის გამოყენება ცალკე.
აორტული და მიტრალური სარქვლის სტენოზი/ჰიპეტროფიული კარდიომიოპათია
როგორც სხვა აგფ ინჰიბიტორების შემთხვევაში, ლიზინოპრილი უნდა გამოიყენონ სიფრთხილით, პაციენტებში, მარცხენა პარკუჭის გამოსავალი ტრაქტის სტენოზით. თუ ობსტრუქცია ჰემოდინამიკურად მნიშვნელოვანია, პრეპარატის კო-დიროტონი გამოყენება უკუნაჩვენებია.
თირკმლის ფუნქციის დარღვევა
თიაზიდები არ გამოდგება დიურეტიკების სახით, პაციენტებში, თირკმლის მსუბუქი ან ზომიერი უკმარისობით და არაეფექტურია კრეატინინის კლირენსისას ≤30მლ/წთ (ანუ თირკმლის მძიმე უკმარისობა).
კო-დიროტონი არ უნდა დაუნიშნონ პაციენტებს, თირკმლის მსუბუქი ან მძიმე უკმარისობით (კკ≥30-<80მლ/წთ), სანამ ცალკეული კომპონენტების დოზის ტიტრაციის გზით დადგენილი არ იქნება, რომ პაციენტს ჭირდება ზუსტად ეს დოზები, რომელბიც არის კომბინირებულ ტაბლეტში.
ზოგიერთ პაციენტში, თირკმლის ცალმხრივი ან ორმხრივი არტერიის სტენოზით, ან ერთადერთი თირკმლის არტერიის სტენოზით, რომელბიც იტარებენ აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიას, აღინიშნა შრდოვანას და კრეატინინის კონცენტრაციის მომატება შრატში, როგორც წესი შექცევადი თერაპიის შეწყვეტის შემდეგ. ეს განსაკუთრებით დამახასიათებელია პაციენტებში, თირკმლის უკმარისობით. თუ აგრეთვე აღინიშნება რენოვასკულური ჰიპერტენზია, არსებობს მძიმე არტერიული ჰიპოტენზიის და თირკმლის უკმარისობის განვითარების რისკი. ამგვარ პაციენტებში მკურნალობა უნდა დაიწყოს დაბალი დოზებით, ინტენსიური სამედიცინო კონტროლის ქვეშ; საჭიროა დოზის ფრთხილად ტიტრაცია. იმის გამო, რომ დიურეტიკებით მკურნალობა შეიძლება იწვევდეს ზემოაღნიშნული სიტუაციების განვითარებას, პრეპარატით კო-დიროტონი მკურნალობის პირველი რამდენიმე კვირის განმავლობაში უნდა გაკონტროლდეს თირკმელების ფუნქცია.
ზოგიერთ პაციენტში, არტერიულ ჰიპერტენზიით, რომლებსაც ანამნეზში არ აღენიშნებათ თირკმლის დაავადება, ლიზინოპრილის და დიურეტიკის ერთდროული დანიშვნისას როგორც წესი აღინიშნა შრატში შარდოვანას და კრეატინინის კონცენტრაციისა მცირე ტრანზიტორული ზრდა. თუ ეს ხდება პრეპარატის კო-დიროტონი მიღების ფონზე, აღნიშნული პრეპარატის მიღება უნდა შეწყდეს. თერაპიის განახლება შესაძლებელია დაქვეითებული დოზით ან პრეპარატის კომპონენტებიდან ერთი შეიძლება გამოიყენონ ცალკე.
მდგომარეობა თირკმლის გადანერგვის შემდეგ
რადგან ლიზინოპრილის გამოყენების მონაცემები, პაციენტებში, თირკმლის გადანერგვის შემდეგ არ არსებობს, პრეპარატის კო-დიროტონი გამოყენება მოცემულ ჯგუფში რეკომენდებული არ არის.
ჰემოდიალიზზე მყოფი პაციენტები
პრეპარატის კო-დიროტონი გამოყენება ნაჩვენები არ არის, პაციენტებში, რომლებიც თირკმლის უკმარისობასთან დაკავშირებით იმყოფებიან ჰემოდიალიზზე.
ანაფილაქსიური რეაქციები ჰემოდიალიზზე მყოფ პაციენტებში
აღინიშნა ანაფილაქტოიდური რეაქციების განვითარების მაღლაი რისკი ჰემოდაილიზზე მყოფ პაციენტებში, მაღალი გამტარობის მემბრანების გამოყენებისას (მაგ. AN 69) და იმ პირებში, რომლებიც ერთდროულად იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს. ჰემოდიალიზის ჩატარების აუცილებლობისას უნდა გამოიყენონ მემბრანის სხვა ტიპი ან სხვა ჯგუფის ჰიპოტენზიური პრეპარატი.
ღვიძლის დაავადებები, ღვიძლის უკმარისობა
ძალიან იშვიათად აგფ ინჰიბიტორების მიღება ასოცირდება სინდრომთან, როემლიც იწყება ქოლესტაზური სიყვითლის განვითარებით, პროგრეისრებს ღვიძლის ფულმინანტურ ნეკროზში (ზოგჯერ) ლეტალური გამოსავლით. მოცმეულ სინდორმის განითარების მექანიზმი გაურკვეველია. სიყვითლის სიმპტომების გამოვლენისას ან ღვიძლის ფერმენტების აქტივობის მომატებისას, პაციენტებში, რომელბიც იღებენ კო-დიროტონს, პრეპარატის მიღება უნდა შეწყდეს და ჩატარდეს შესაბამისი გამოკვლევა.
პაციენტებში, ღვიძლის ფუნქციის დარღვევით ან ღვიძლის პროგრესირებადი დაავადებით, თიაზიდები უნდა გამოიყენონ სიფრთხილით, რადგან წყალ-ელექტროლიტური ბალანსის მცირე ცვლილებამ შეიძლება გამოიწვიოს ღვიძლისმიერი კომა (იხ. პარაგრაფი <<უკუჩვენება>>).
ქირურგიული ჩარევა/ზოგადი ანესთეზია
პაციენტებში, რომელთა მდგომარეობაც საჭიროებს ფართო ქირურგიულ ჩარევას ან ზოგად ანესთეზიას, პრეპარატებით, რომლებიც იწვევს არტერიულ ჰიპოტენზიას, ლიზინოპრილმა შეიძლება დაბლოკოს ანგიოტენზინ II-ის წარმოქმნა, რენინის კომპენსატორული გამოთავისუფლებისას. არტერიული წნევის მნიშვნელოვანი დაქვეითება, რომელსაც ამ მექანიზმის შედეგად მიიჩნევენ, შეიძლება მოიხსნას მოცირკლულირე სისხლის მოცულობის გაზრდით.
მეტაბოლური და ენდოკრინული ეფექტები
ეპიდემიოლოგიური კვლვები აჩვენებდნენ, რომ აგფ ინჰიბიტორების და ჰიპოგლიკემიური საშუალებების ერთდროულად მიღებამ (ინსულინი და პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები) შეიძლება გააძლეიროს ამ უკანასკნელთა მოქმედება, ჰიპოგლიკემიის განვითარებამდე. ამგვარი მოვლენების შესაძლებლობა განსაკუთრებით მაღალია ერთდროული მკურნალობის პირველი კვირების განმავლობაში, აგრეთვე თირმლის ფუნქციის დარღვევისას (იხ. პარაგრაფი <<ურთიერთქმედება სხვა სამკრუანლო პრეპარატებთან>>). თიაზიდებით თერაპიამ შიეძლება შეამციროს გლუკოზისდამი ტოლერანტობა. შაქრიანი დიაბეტისას შეიძლება საჭირო გახდეს ინსულინის დოზის შერჩევა ან ჰიპოგლიკემიური პერორალური საშუალებების დოზის შერჩევა.
თიაზიდები შეიძლება აქვეითებეს შარდით კალციუმის იონების გამოყოფას, და გამოიწვიოს კალციუმის შემცველობის უმცირესი მომატება შრატში. გამოხატული ჰიპერკალციემია შეიძლება მიუთითებდეს ფარულ ჰიპერპარათირეოზზე. თიაზიდების მიღება უნდა შეწყდეს პარათიროიდული ჯირკვლის ფუნქციის კვლევის შედეგების მიღებამდე.
თიაზიდური დიურეტიკებით თერაპიასთან აკავშირებენ ქოლესტერინის და ტრიგლიცერიდების დონის მომატებას.
ზოგიერთ პაციენტში, რომელიც იღებს თიაზიდურ დიურეტიკებს, შეიძლება აღინიშნოს შარდმჟავას კოცნენტრაციის მომატება ან პოდაგრის განვითარება.
ამ დროს ლიზინორილი შეიძლება ზრდიდეს შარდმჟავას დონეს შარდში და ამგვარად ასუსტებდეს ჰიდროქლორთიაზიდის ჰიპერურიკემიულ მოქმედებას.
ჰიპერმგრძნობელობა/ანგიონევროზული შეშუპება
სახის, კიდურების, ტუჩების, ენის, მბგერავ იოგების ან/და ხორხის ანგიონევროზული შეშუპება იშვიათად ვითარდება პაციენტებში, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს, მათ შორის ლიზინოპრილს. მკურნალობის პერიოდში ანგიონევროზული შეშუპება შეიძლება განვითარდეს ნებისმიერ დროს. ამ შემთხვევაში ლიზინოპრილის მიღება დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს, უდნა ჩატარდეს შესაბამისი მკურნალობა და დაწესდეს პაციენტზე მეთვალყურეობა. პაციენტის გაწერამდე უნდა დარწმუნდნენ, რომ შეშუპების ყველა სიმპტომი ლიკვიდირებულია. იმ შემთხვევაშიც კი, როდესაც შეშუპება შემოფარგლულია მხოლოდ ენით და სუნთქვის დარღვევის ნიშნები არ არის, პაციენტებს შეიძლება დაჭირდეთ ხანგრძლივი დაკვირვება, რადგან ანტიჰისტამინური საშუალებით და კორტიკოსტეროიდებით მკურნალობა შეიძლება არასაკმარისი აღმოჩნდეს. უკიდურესად იშვიათად აღინიშნა სასიკვდილო ანგიონეროზული შეშუპება, დაკავშირებული ხორხის ან ენის შეშუპებასთან. თუ შეშუპება ვრცელდება ენაზე, მბგერავ იოგებზე ან ხორხზე, სავარაუდოა სასუნთქი გზების გადაკეტვა, ამ შემთხვევებში აუცილებელია გადაუდებელი თერაპიის ზომების გამოყენება. ის შეიძლება მოიცავდეს ადრენალინის შეყვანას ან/და სასუნთქი გზების გამავლობის შენარჩუნებას. პაციენტი უნდა იმყოფებოდეს ინტენსიური სამედიცინო დაკვირვების ქვეშ სიმპტომების სრულ და მყარ გაქრობამდე. შეიძლება აგრეთვე აღინიშნოს ინტესტინური ანგიონევროზული შეშუპება და გამოვლინდეს მუცლის მწვავე ტკივილის, გულისრევის, ღებინების და დიარეის სახით. პაციენტებში, რომლებსაც ანამნეზში აღენიშნებათ ანგიონევროზული შეშუპება, რომელიც დაკავშირებული არ არის აგფ ინჰიბიტორების მიღებასთან, შეიძლება მომატებული იყოს ანგიონევროზული შეშუპების რისკი აგფ ინჰიბიტორების პასუხად (იხ. პარაგრაფი <<უკუჩვენება>>).
პაციენტებში, რომლებიც იღებენ თიაზიდებს, ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები შეიძლება განვითარდეს ანამნეზში, ალერგიის ან ბრონქული ასთმის არსებობის მიუხედავად. თიაზიდების მიღების დროს აღინიშნა სისტემური წითელი მგლურას გამწავვების შესაძლებლობა.
რასობრივი კუთვნილება
აგფ ინჰიბიტორები სხვა რასობრივი კუთვნილების პირებთან შედარებით ანგიონევროზული შეშუპების განვითარებას უფრო ხშირად იწვევენ ნეგროიდული რასის წარმომადგენელ პაციენტებში.
სხვა აგფ ინჰიბიტორების მსგავსად, ლიზინოპრილი შეიძლება ნაკლებ ეფექტური იყოს არტერიული წნევის დაქვეითების მხრივ ნეგროიდული რასის პაციენტებში, სხვა რასებთან შედარებით, უფრო მეტი ინდივიდების არსებობის გამო რენინის დაბალი დონით, ნეგროიდული რასის პოპულაციაში, რომელბსაც აღენიშნებათ არტერიული ჰიპერტენზია.
ანაფილაქსიური რეაქციები დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების (დსლპ) აფერეზის პროცედურის ჩატარებისას.
იშვიათ შემთხვევებში პაციენტებში, რომელბიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს დსლპ აფერეზის პროცედურის ჩატარებისას დექსტრანის სულფატის გამოყენებით აღინიშნა სიცოცხლისთვის სახიფათოO ანაფილაქსიური რეაქციები. ამ სიმპტომების აცილება შეიძლება აგფ ინჰიბიტორების მოხსნით აფერეზის ყოველ პროცედურამდე.
დესენსიბილიზაცია
პაციენტებში, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს, მადესენსიბილიზებელი თერაპიის ფონზე (მაგ. სიფრიფანაფრთიანების შხამით მოწამვლა) ვითარდება ხანგრძლივი ანაფილაქსიური რეაქციები. თუ ამგვარი პაციენტები თავს იკავებენ აგფ ინჰიბიტორების მიღებისგან დესენსიბილიზაციის ფონზე, რეაქციები არ აღინიშნება თუმცა აგფ შემთხვევით შეყვანა იწვევდა ანაფილაქსიური რეაქციის პროვოცირებას.
ჰიპერკალიემია
ზოგიერთ პაციენტში, რომელიც იღებს აგფ ინჰიბიტორებს მათ შორის ლიზინოპრილს, აღინიშნება შრატში კალიუმის დონის მომატება. ჰიეპრკალიემიის განვითარების რისკის ჯგუფს მიეკუთვნება პაციენტები, რომლებსც აღენიშნებათ თირკმლის უკმარისობა, შაქრიანი დიაბეტი ან პირები, რომლებიც იღებენ კალიუმის შემცველ საკვებ დანამატებს ან მარილების შემცვლელებს, რომელბიც შეიცავს კალიუმს, აგრეთვე პაციენტები, რომლებიც იღეენ სხვა სამკურნალო საშუალებებს, რომელიც ზრდის შრატში კალიუმის შემცველობას (მაგ., ჰეპარინი). თუ ზემოაღნიშნული საშუალებებით თანმხლები მკურნალობა აუცილებელია, რეკომენდებულია შრატში კალიუმის შემცველობის რეგულარული კონტროლი.
ნეიტროპენია/აგრანულოციტოზი/თრომბოციტოპენია/ანემია
აღწერილია, რომ პაციენტებში, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს, შეიძლება განვითარდეს ნეიტროპენია, აგრანულოციტოზი, თრომბოციტოპენია და ანემია. პაციენტებში თირკმლის ნორმალური ფუნქციით და გართულების გარეშე, ნეითროპენია ვითარდება იშვიათად. ნეითროპენია და აგრანულოციტოზი შექცევადია და ქრება აგფ ინჰიბიტორების მიღების შემდეგ. უნდა გამოვლინდეს უკიდურესი სიფრთხილე ლიზინოპრილის დანიშვნისას პაციენტებში, რომელბსაც აღენიშნებათ შემაერთებელი ქსოვილის დაავადება სისხლძარღვთა გამოვლინებით, რომლებიც იღებენ იმუნოსუპრესიულ თერაპიას, ალოპურინოლს ან პროკაინამიდს, აგრეთვე ამ ფაქტორების კომბინაციას, განსაკუთრებით თირკმლის ფუნქციის დარღვევის ფონზე. ზოგიერთ ასეთ პაციენტში ვითარდება მძიმე ინფექციები, რომლებიც ყოველთვის არ ექვემდებარება ინტენსიურ ანტიბიოტიკოთერაპიას. თუ ამ პაციენტების მკურნალობაში გამოიყენება ლიზინოპრილი, რეკომენდებულია პერიოდულად ლეიკოციტების რაოდენობის შემოწმება, პაციენტები უნდა გააფრთხილონ ინფექციის ნებისმიერი ნიშნის შესახებ.
ხველა
აღწერილია, რომ აგფ ინჰიბიტორების მიღებისას აღინიშნებოდა ხველა. ხველა იყო მშრალი, ხანგრძლივი, რომელიც ქრება აგფ ინჰიბიტორის მიღების შეწყვეტის შემდეგ. ხველის დიფერენციული დიაგნოსტიკისას აუცილებელია გაითვალისწინონ აგფ ინჰიბიტორებით გამოწვეული ხველაც.
ლითიუმის პრეპარატები
უნდა მოერიდონ აგფ ინჰიბიტორების და ლითიუმის პრეპარატების ერთდროულ გამოყენებას (იხ. პარაგრაფი <<ურთიერთქემდება სხვა სამკურნალო პრეპარატებთან>>).
გავლენა სატრანსპორტო საშუალებების მართვის და მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე
პრეპარატი კო-დიროტონი შეიძლება ახდენდეს სუსტ ან ზომიერ გავლენას სატრანსპორტო საშუალებების მართვასა და მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე, განსაკუთრებით მკრუნალობის დასაწყისში გვერიდითი ეფექტების განვითარების შესაძლებლობის გამო. რისკი იმატებს, თუU კო-დიროტონი გამოიყენება ალკოჰოლთან ერთად.
გამოშვების ფორმა
10 ტაბლეტი, პვქ აპკის და ალუმიმის ფოლგის ბლისტერში
1 ან 3 ბლისტერი სამედიცინო გამოყენების ინსტრუქციასთან ერთად მუყაოს კოლოფში.
შენახვის პირობები
არა უმეტეს 25ºC ტემპერატურაზე.
ინახება ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილზე.
ვარგისობის ვადა
2 წელი.
გამოყენება არ შეიძლება შეფუთვაზე მითითებული ვარგისობის ვადის გასვლის შემდეგ.
აფთიაქიდან გაცემის პირობები
რეცეპტით.
სად შევიძინოთ?