Plasmon

იხილეთ აფთიაქების ჩამონათვალი

რივაროქსი / RIVAROX

შემადგენლობა

აქტიური ნივთიერება: რივაროქსაბანი 15 მგ ან 20 მგ.

დამხმარე ნივთიერებები:

ფარმაცევტული ფორმა

მრგვალი, ორმხრივამობურცული, წითელი ფერის, აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები,

ერთ მხარეს ამონაჭდევით “II” (რივაროქსი (15 მგ)).

მრგვალი, ორმხრივამობურცული, მოწითალო-მოყავისფრო, აპკიანი გარსით დაფარული

ტაბლეტები (რივაროქსი (20 მგ)).

კლინიკური მახასიათებლები

თერაპიული ჩვენებები

რივაროქსი ნაჩვენებია ზრდასრულს პაციენტებში:

- ინსულტის და სისტემური თრომბოემბოლიის პროფილაქტიკისთვის, არასარქვლოვანი

წარმოშობის წინაგულების ფიბრილაციით, ერთი ან რამდენიმე რისკ-ფაქტორით,

როგორიც არის გულის შეგუბებითი უკამრისობა, არტერიული ჰიპერტენზია, 75 წელზე

მეტი ასაკი, შაქრიანი დიაბეტი, გადატანილი ინსულტი ან ტრანზიტორული იშემიური შეტევა.

- ღრმა ვენების თრომბოზის (ღვთ) და ფილტვის არტერიის თრომბოემბოლიის (ფათე)

მკურნალობისთვის და ღვთ-ს და ფათე-ს რეციდივის პროფილაქტიკისთვის.


მიღების წესი და დოზირება

დოზირება:

ინსულტის და სისტემური თრომბოემბოლიის პროფილაქტიკისთვის პაციენტებში

არასარქვლოვანი წარმოშობის წინაგულების ფიბრილაციით

რივაროქსის რეკომენდებული დოზა შეადგენს 20 მგ-ს (1 ტაბლეტი) დღეში 1-ჯერ, რაც

წარმოადგენს პრეპარატის მაქსიმალურ რეკომენდებულ დოზას.

მკურნალობა უნდა გაგრძელდეს სანამ ვლინდება ინსულტის და სისტემური თრომბოემბოლიის

რისკ-ფაქტორები. მკურნალობის ხანგრძლივობა დამოკიდებულია მკურნალობისგან მიღებული

სარგებლისა და მკურნალობის შედეგად განვითარებული შესაძლო გართულებების რისკფაქტორების თანაფარდობაზე.

თუ პრეპარატის მიღება გამოტოვებულია, პაციენტმა დაუყოვნებლივ უნდა მიიღოს პრეპარატი

და მომდევნო დღეს გააგრძელოს პრეპარატის მიღება რეკომენდებული რეჟიმით. არ შეიძლება

დოზის გაორმაგება, გამოტოვებულის საკომპენსაციოდ.

ღრმა ვენების თრომბოზის (ღვთ) მკურნალობა და განმეორებითი ღვთ-ს პროფილაქტიკა,

ფილტვის არტერიის თრომბოემბოლიის (ფათე) მკურნალობა და განმეორებითი ფათე-ს

პროფილაქტიკა

რივაროქსის რეკომენდებული საწყისი დოზა შეადგენს 15 მგ-ს 2-ჯერ დღეში პირველი 3 კვირის

განმავლობაში. მეოთხე კვირიდან, შემდგომი ხანგრძლივი თერაპიისა და პროფილაქტიკის

მიზნით, ინიშნება 20 მგ დღეში 1-ჯერ. მკურნალობის კურსის მინიმალური ხანგრძლივობა

(არანაკლებ 3 თვე) უნდა ეფუძნებოდეს რისკის შექცევადი ფაქტორების შეფასებას

(გადატანილი ქირურგიული ჩარევა, ტრავმა, იმობილიზაციის პერიოდი). იდიოპათიური გენეზის

ღვთ-ს და ფათე-ს განვითარების, ასევე ანამნეზში განმეორებადი ღვთ-ს და ფათე-ს არსებობის

შემთხვევაში, გადაწყვეტილება მკურნალობის კურსის გახანგრძლივებასთან დაკავშირებით

მიიღება პერმანენტულად რისკის ფაქტორების შეფასების საფუძველზე.

როდესაც ნაჩვენებია მკურნალობის გახანგრძლივება განმეორებადი ღვთ-ს და ფათე-ს

არსებობისას (6 თვიანი მკურნალობის დასრულების შემთხვევაში), რეკომენდებული დოზა

შეადგენს 10 მგ-ს დღეში 1-ჯერ. პაციენტებში ღვთ-ს და ფათე-ს განვითარების მაღალი რისკით

(შესაბამისი თანმხლები დაავადებების არსებობისას), ან პაციენტენში, რომელთაც პრეპარატის

10 მგ დოზით მიღების მიუხედავად მაინც აღწენიშნებათ ღვთ-ს და ფათე-ს განვითარების

საშიშროება, საჭიროა განხილულ იქნას დღეში 20 მგ დოზით მკურნალობის გაგრძელება.

მკურნალობის ხანგრძლივობა და დოზის შერჩევა უნდა ხდებოდეს მხოლოდ თითოეული

პაციენტისთვის ინდივიდუალურად და სისხლდენის განვითარების რისკის შეფასების

საფუძველზე.

 

 

მკურნალობის ხანგრძლივობა

დოზირების რეჟიმი

მაქსიმალური დღიური დოზა

ღვთ-ს და ფათე-ს მკურნალობა და რეციდივის პროფილაქტიკა

3 კვირის განმავლობაში

15 მგ დღეში 2-ჯერ

30 მგ

მე-4 კვირიდან

20 მგ დღეში 1-ჯერ

20 მგ

ღვთ-ს და ფათე-ს რეციდივის პროფილაქტიკა

ღვთ-ს და ფათე-ს არანაკლებ 6 თვიანი მკურნალობის შემდგომ

10 მგ დღეში 1-ჯერ ან 20 მგ დღეში 1-ჯერ

10 ან 20 მგ


თუ პრეპარატის მიღება გამოტოვებულია 3 კვირიანი მკურნალობის პერიოდში, პაციენტმა უნდა მიიღოს ტაბლეტი (15 მგ), როგორც კი გაახსენდება, რომ უზრუნველყოს დღიური 30 მგ დოზის მიღება. ამისათვის შესაძლებელია ორი 15 მგ-იანი ტაბლეტის ერთდროულად მიღება. მომდევნო დღიდან კი საჭიროა რეკომენდებული რეჟიმის გაგრძელება.

თუ პრეპარატის მიღება გამოტოვებულია 3 კვირიანი მკურნალობის შემდგომ პერიოდში,

როდესაც პაციენტი გადასულია პრეპარატის 20 მგ-იანი დოზით დღეში 1-ჯერ მიღებაზე,

პაციენტმა უნდა მიიღოს ტაბლეტი (20 მგ), როგორც კი გაახსენდება, და მომდევნო დღიდან კი

საჭიროა რეკომენდებული რეჟიმის გაგრძელება. არ შეიძლება დოზის გაორმაგება

გამოტოვებული დოზის საკომპენსაციოდ.

ვიტამინ K-ს ანტაგონისტებიდან (ვკა) გადასვლა რივაროქსზე

პაციენტებში ინსულტის და სისტემური თრომბოემბოლიის პროფილაქტიკისთვის ვიტამინ K-ს

ანტაგონისტებით მკურნალობა უნდა შეწყდეს და გაგრძელდეს მკურნალობა რივაროქსით, თუ

საერთაშორისო ნორმალიზებული შეფარდების (სნშ) მაჩვენებელი შეადგენს ≤3-ს.

პაციენტებში ღვთ-ს და ფათე-ს მკურნალობისა და რეციდივის პროფილაქტიკისთვის ვიტამინ

K-ს ანტაგონისტებით მკურნალობა უნდა შეწყდეს და გაგრძელდეს მკურნალობა რივაროქსით,

თუ საერთაშორისო ნორმალიზებული შეფარდების (სნშ) მაჩვენებელი შეადგენს ≤2.5-ს.

ვიტამინ K-ს ანტაგონისტებიდან რივაროქსზე გადასვლისას, საერთაშორისო ნორმალიზებული

შეფარდების (სნშ) მაჩვენებელი შეიძლება იყოს შეცდომით გაზრდილი. აღნიშნული

მაჩვენებელი არ გამოიყენება რივაროქსაბანის ანტიკოაგულაციური აქტივობის შესაფასებლად

და ამიტომ არ უნდა იყოს გამოყენებული ამ მიზნებისთვის.

რივაროქსიდან გადასვლა ვიტამინ K-ს ანტაგონისტებზე (ვკა)

რივაროქსიდან ვიტამინ K-ს ანტაგონისტებზე გადასვლისას მოსალოდნელია არასაკმარისი

ანტიკოაგულაციური ეფექტის განვითარება. ამასთან დაკავშირებით, საკმარისი

ანტიკოაგულაციური ეფექტის მუდმივი უზრუნველყოფა აუცილებელია სხვა ალტერნატიული

ანტიკოაგულანტების გამოყენებით. აღსანიშნავია, რომ რივაროქსმა შეიძლება გამოიწვიოს

სნშ-ს გაზრდა. Pპაციენტებმა, რივაროქსიდან ვიტამინ K-ს ანტაგონისტებზე გადასვლისას, უნდა

მიიღონ ვიტამინ K-ს ანტაგონისტები, სანამ სნშ არ მიაღწევს მაჩვენებელს - ≥2.0. გარდამავალი

პერიოდის პირველი ორი დღის განმავლობაში პაციენტებმა უნდა მიიღონ ვიტამინ K-ს

ანტაგონისტების სტანდარტული დოზა, შემდგომი დოზის დანიშვნით სნშ-ს მაჩვენებლის

განსაზღვრის შედეგების მიხედვით. რივაროქსის და ვიტამინ K-ს ანტაგონისტების ერთდროული

მიღებისას სნშ უნდა გაიზომოს რივაროქსის წინა დოზის მიღებიდან არანაკლებ 24 სთ-ის

შემდეგ, მაგრამ შემდგომი დოზის დაწყებამდე. სნშ-ს მაჩვენებლის სარწმუნო განსაზღვრა

შეიძლება მოხდეს რივაროქსის მიღების შეწყვეტის და, შესაბამისად, პრეპარატის უკანასკნელი

დოზის მიღებიდან 24 სთ-ის შემდეგ.

პარენტერული ანტიკოაგულანტებიდან რივაროქზე გადასვლა

პაციენტებმა, რომლებიც იღებენ პარენტერულ ანტიკოაგულანტებს, რივაროქსის გამოყენება

უნდა დაიწყონ 0-2 სთ-ით ადრე პრეპარატის შემდგომ გეგმიურ პარენტერალურ შეყვანამდე

(მაგ., დაბალმოლეკულური ჰეპარინი) ან პრეპარატის უწყვეტი პარენტერული შეყვანის

შეწყვეტის მომენტში (მაგ., არაფრაქცირებული ჰეპარინის ინტრავენური შეყვანა).

რივაროქსიდან გადასვლა პარენტერულ ანტიკოაგულანტებზე

რივაროქსი უნდა მოიხსნას და შემდგომი დოზის მიღების დროს მოხდეს პარენტერული

ანტიკოაგულანტის პირველი დოზის შეიყვანა.

დამატებითი ინფორმაცია პაციენტების ცალკეული პოპულაციებისთვის

პაციენტები თირკმლის ფუნქციის დარღვევით

არსებული შეზღუდული მონაცემები პაციენტებში თირკმლის მძიმე უკმარისობით (კრეატინინის

კლირენსი 15-29 მლ/წთ) მიუთითებს სისხლის პლაზმაში რივაროქსაბანის კონცენტრაციის

მნიშვნელოვან ზრდაზე. ამ კატეგორიის პაციენტებში რივაროქსი გამოიყენება სიფრთხილით.

პრეპარატის გამოყენება არ არის რეკომენდებული პაციენტებში 15 მლ/წთ-ზე ნაკლები

კრეატინინის კლირენსით.

თირკმლის ზომიერი (კრეატინინის კლირენსი 30-49 მლ/წთ) ან მძიმე (კრეატინინის კლირენსი

15-29 მლ/წთ) უკმარისობის დროს რეკომენდებულია შემდეგი დოზირების რეჟიმი:

- ინსულტის და სისტემური თრომბოემბოლიის პროფილაქტიკისთვის პაციენტებში

არასარქვლოვანი წარმოშობის წინაგულების ფიბრილაციით რეკომენდებული დოზა შეადგენს

15 მგ-ს დღეში 1-ჯერ.

- ღრმა ვენების თრომბოზის (ღვთ), ფილტვის არტერიის თრომბოემბოლიის (ფათე)

მკურნალობისთვის და განმეორებითი ღვთ-ს და ფათე-ს პროფილაქტიკისთვის ინიშნება 15 მგ

დღეში 2-ჯერ 3 კვირის განმავლობაში. შემდგომ, სისხლდენის განვითარების რისკის შეფასების

საფუძველზე, შესაძლოა მკურნალობა გაგრძელდეს ნაკლები დოზით - 15 მგ დღეში 1-ჯერ

დოზით, ნაცვლად დღიური 20 მგ-ისა.

იმ შემთხვევაში, როდესაც რეკომედებულიდღიური დოზა შეადგენს 10 მგ-ს, დოზის კორექცია საჭირო არ არის.

თირკმლის ფუქციის მსუბუქი უკმარისობის (კრეატინინის კლირენსი 50-80 მლ/წთ) მქონე

პაციენტებში, პრეპარატის დოზის კორექციის საჭიროება არ არის.

პაციენტები ღვიძლის ფუნქციის დარღვევით

რივაროქსი უკუნაჩვენებია პაციენტებში ღვიძლის დაავადებებით, რომლებიც ასოცირებულია

კიოაგულოპათიასთან და სისხლდენის განვითარების კლინიკურად მნიშვნელოვან რისკთან,

ასევე პაციენტებში ღვიძლის ციროზით და ღვიძლის უკმარისობით, ჩაილდ-პიუს

კლასიფიკაციის B და C კლასის შესაბამისად.

ხანდაზმული პაციენტები,

დოზის კორექცია საჭირო არ არის. პაციენტის ასაკის მატებასთან ერთად იზრდება

სისხლდენის რისკი.

სქესი, სხეულის მასა

დოზის კორექცია საჭირო არ არის

ბავშვთა ასაკი

ბავშვებში და 18 წლამდე ასაკის მოზარდებში რივაროქსის უსაფრთხოება და ეფექტურობა

დადგენილი არ არის. რივაროქსი არ გამოიყენება 18 წლამდე ასაკის ბავშვებში და მოზარდებში.

კარდიოვერსია ინსულტის და სისტემური თრომბოემბოლიის პროფილაქტიკის დროს

რივაროქსით მკურნალობის დაწყება ან გაგრძელება შეიძლება პაციენტებში, რომლებსაც

ესაჭიროებათ კარდიოვერსია.

კარდიოვერსიის ჩატარების აუცილებლობისას (საყლაპავიდან ექოკარდიოგრაფიული

კონტროლით) პაციენტებში, რომლებიც ადრე არ იტარებდნენ ანტიკოაგულაციურ თერაპიას,

რივაროქსით მკურნალობის დაწყება, ანტიკოაგულაციური ეფექტის უზრუნველსაყოფად,

შესაძლებელია კარდიოვერსიამდე არა ნაკლებ 4 სთ-ით ადრე. კარდიოვერსიის ჩატარების

დაწყებამდე ყოველი პაციენტისგან საჭიროა დასტური რივაროქსის დანიშნულებისამებრ

მიღებასთან დაკავშირებით. კარდიოვერსიას დაქვემდებერებულ პაციენტებში გადაწყვეტილების

მიღება რივაროქსით მკურნალობის დაწყებაზე და გაგრძელებაზე უნდა მოხდეს

ანტიკოაგულაციური თერაპიის დადგენილი სქემების შესაბამისად. 

პაციენტებში არასარქვლოვანი წარმოშობის წინაგულების ფიბრილაციით, რომელთაც

ესაჭიროებათ სტენტირება

მონაცემები რივაროქსის შემცირებული დოზის (15 მგ დღეში 1-ჯერ, ან 10 მგ დღეში 1-ჯერ

თირკმლის ზომიერი უკმარისობის (30-49 მლ/წთ) მქონე პაციენტებში) დამატებით P2Y12

ინჰიბიტორთან ერთად მაქსიმუმ 12 თვის განმავლობაში გამოყენების შესახებ - არასაკმარისია.

მიღების წესი:

რივაროქსი 15 მგ და რივაროქსი 20 მგ ტაბლეტები მიიღება ჭამის დროს.

იმ შემთხვევაში, როდესაც პაციენტს არ შეუძლია ტაბლეტის მთლიანად გადაყლაპვა,

უშუალოდ მიღების წინ შეიძლება რივაროქსის ტაბლეტის დაფხვნა, წყალთან ან მსუბუქ

საკვებთან შერევა, (მაგ., ვაშლის პიურე) და ასეთი სახით პერორალურად მიღება. დაფხვნილი

ტაბლეტების მიღების შემდეგ საჭიროა საკვების მიღება.

ზოგ შემთხვევაში შესაძლოა საჭირო გახდეს რივაროქსის დაფხვნილი ტაბლეტის შეყვანა

კუჭის ზონდის საშუალებით. ამ პროცედურის წინ საჭიროა დარწმუნება, რომ ზონდი

სათანადოდ განთავსებულია კუჭში. დაფხვნილი ტაბლეტის შეყვანა ზონდის მეშვეობით უნდა

მოხდეს მცირე რაოდენობის წყალთან ერთად, რის შემდეგაც საჭიროა ზონდის ჩარეცხვა

წყლით. დაფხვნილი ტაბლეტების ზონდის საშუალებით შეყვანის შემდეგ საჭიროა

ენტერალური კვება.


უკუჩვენება:

- პრეპარატის რომელიმე კომპონენტის მიმართ მომატებული მგრძნობელობა.

- აქტიური, კლინიკურად მნიშვნელოვანი სისხლდენა.

- მასიური სისხლდენის რისკთან დაკავშირებული პათოლოგიური ცვლილება ან

მდგომარეობა, მაგ.:

- საჭმლის მონელებელი ტრაქტის წყლული უახლოეს წარსულში ან საჭმლის

მონელებელი ტრაქტის წყლულოვანი დაავადება აქტიურ ფაზაში,

- ავთვისებიანი წარმონაქმნი სისხლდენის მაღალი რისკით,

- უახლოეს წარსულში თავის ტვინის ან ზურგის ტვინის ტრავმა ან დაზიანება,

- უახლოეს წარსულში თავის, ზურგის ტვინზე ან თვალებზე ჩატარებული ქირურგიული

ოპერაციები,

- უახლოეს წარსულში გადატანილი ინტრაკრანიალური სისხლჩაქცევა,

- საყლაპავის ვენების დადგენილი ვარიკოზული გაფართოება ან ამ პათოლოგიისადმი

არსებული წინასწარგანწყობა,

- არტერიოვენური მალფორმაციები,

- სისხლძარღვების ანევრიზმები ან ვრცელი ინტრასპინალური ან ინტრაცერებრული

სისხლძარღვოვანი პათოლოგიები.

- ნებისმიერი სხვა ანტიკოაგულაციური საშუალებით, მაგ., არაფრაქცირებული ჰეპარინით,

დაბალმოლეკულური ჰეპარინებით (ენოქსიპარინი, დალტეპარინი და სხვა) ჰეპარინის

წარმოებულებით (ფონდაპარინუქსი და სხვა), ორალური ანტიკოაგულანტებით (ვარფარინი,

დაბიგატრანის ეტექსილატი, აპიქსაბანი და სხვა) ერთდროული მკურნალობა, გარდა სხვა

ანტიკოაგულაციურ თერაპიაზე გადასვლის განსაკუთრებული შემთხვევებისა ან

არაფრაქცირებული ჰეპარინის ისეთი დოზებით დანიშვნა, რაც აუცილებელია ღია

ცენტრალური ვენური ან არტერიული კათეტერის ფუნქციონირების შესანარჩუნებლად.

- კოაგულოპათიასთან და კლინიკურად მნიშვნელოვან სისხლდენის რისკთან

დაკავშირებული ღვიძლის დაავადებები, ჩაილდ-პიუს კლასიფიაკაციით B და C კლასის

მიხედვით დაჯგუფებული ციროზის მქონე პაციენტების ჩათვლით.

ორსულობა და ლაქტაცია.

-18 წლამდე ბავშვთა და მოზარდთა ასაკი (ეფექტურობა და უსაფრთხოება დადგენილი არ

არის).


განსაკუთრებული მითითებები და სიფრთხილის ზომები:

რეკომენედულია კლინიკური დაკვირვება დადგენილი ანტიკოაგულანტური პრაქტიკის

ფარგლებში, მკურნალობის მთელი პერიოდის განმავლობაში.

სისხლდენის რისკი

ისევე, როგორც სხვა ანტიკოაგულაციური პრეპარატების გამოყენების შემთხვევაში,

რივაროქსის მიღების ფონზე საჭიროა პაციენტებზე გულდასმით დაკვირვება სისხლდენის

ნიშნების გამოვლენის მიზნით. რეკომენდებულია რივაროქსის სიფრთხილით გამოყენება

სისხლდენის მომატებული რისკის მქონე პაციენტებში. ძლიერი სისხლდენის განვითარების

შემთხვევაში რივაროქსის მიღება უნდა შეწყდეს.

რივაროქსაბანის კვლევებში ლორწოვანი გარსის სისხლდენები (მგ., ცხვირის, ღრძილების, კუჭნაწლავის და შარდ-სასქესო ტრაქტის სისხლდენები, პათოლოგიური ვაგინალური და უფრო

უხვი მენსტრუალური სისხლდენების ჩათვლით) და ანემია ხშირად აღინიშნებოდა ხანგრძლივი

მკურნალობის დროს ვიტამინ K-ს ანტაგონისტებით მკურნალობასთან შედარებით. ამგვარად,

სტანდარტული კლინიკური დაკვირვების გარდა, და თუ მიზანშეწონილია, შეიძლება

ინფორმატიული იყოს ჰემოგლობინის/ჰემატოკრიტის დონის ლაბორატორიული განსაზღვრა

ფარული სისხლდენის და კლინიკურად გამოვლენილი სისხლდენის მნიშვნელობის

რაოდენობრივი შეფასების მიზნით.

გაურკვეველი მიზეზით ჰემოგლობინის დონის ან არტერიული წნევის დაქვეითების

შემთხვევაში, აუცილებელია სისხლდენის ადგილის დადგენა და შესაბამისი მკურნალობის

ჩატარება.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა

აუცილებელია სიფრთხილის დაცვა პრეპარატის დანიშვნისას თირკმლის მწვავე უკმარისობის

მქონე პაციენტებში (კრეატინინის კლირენსით <30 მლ/წთ), ვინაიდან აღნიშნული კატეგორიის

პაციენტების სისხლის პლაზმაში აღინიშნება რივაროქსაბანის კონცენტრაციის მნიშვნელოვანი

ზრდა (დაახლოებით 1.6-ჯერ), რაც, თავის მხრივ, განაპირობებს სისხლდენის რისკის მატებას.

პრეპარატი სიფრთხილით უნდა დაენიშნოს პაციენტებს, კრეატინინის კლირენსით 15-29 მლ/წთ.

რივაროქსი გამოყენება არ არის რეკომენდებული თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში

კრეატინინის კლირენსით <15 მლ/წთ.

რივაროქსი სიფრთხილით უნდა დაინიშნოს თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში

ერთდროულად სხვა სამკურნალო საშუალებების მიღებისას, რომლებიც ზრდის

რივაროქსაბანის კონცენტრაციას სისხლის პლაზმაში.

სხვა პრეპარატებთან ერთად გამოყენება

რივაროქსის გამოყენება არ არის რეკომენდებული პაციენტებში, რომლებსაც უტარდებათ

მკურნალობა აზოლის ჯგუფის სოკოს საწინააღმდეგო სისტემური მოქმედების პრეპარატებით

(მაგ., კეტოკონაზოლი, იტრაკონაზოლი, ვორიკონაზოლი, პოსაკონაზოლი) ან აივ პროტეაზას

ინჰიბიტორებით (მაგ., რიტონავირით). აღნიშნული პრეპარატები წარმოადგენენ ჩYP3A4

იზოფერმენტის და P-გლიკოპროტეინის ძლიერ ინჰიბიტორებს და მათი გამოყენების შედეგად

შესაძლოა მოხდეს პლაზმაში რივაროქსაბანის კონცენტრაციის ზრდა კლინიკურად

მნიშვნელოვან დონემდე (საშუალოდ 2.6-ჯერ), რაც შესაბამისად ზრდის სისხლდენის

განვითარების რისკს.

სიფრთხილის დაცვა აუცილებელია რივაროქსის დანიშვნისას პაციენტებში, რომლებიც იღებენ

ჰემოსტაზზე მოქმედ პრეპარატებს (მაგ., ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული

პრეპარატები (ასაპ), ანტიაგრეგანტები, სხვა ანტითრომბოზული საშუალებები ან სეროტონინის

უკუმიტაცების სელექტიური ინჰიბიტორები და სეროტონინისა და ნორეპინეფრინის

უკუმიტაცების სელექტიური ინჰიბიტორები). კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის წყლულოვანი დაავადების

განვითარების რისკის მქონე პაციენტებში საჭიროა განხილულ იქნას საკითხი შესაბამისი

პროფილაქტიკური მკურნალობის ჩატარების აუცილებლობასთან დაკავშირებით.

სისხლდენის განვითარების სხვა რისკ-ფაქტორები

რივაროქსი, ისევე როგორც სხვა ანტითრომბოზული პრეპარატები, სიფრთხილით გამოიყენება

სისხლდენის მომატებული რისკის მქონე პაციენტებში, მაგ., ისეთი პათოლოგიური

მდგომარეობების დროს, როგორიცაა:

- სისხლდენებისადმი თანდაყოლილი ან შეძენილი მიდრეკილება,

- მძიმე არაკონტროლირებადი არტერიული ჰიპერტენზია,

- კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის დაავადებები აქტიური დაწყლულების გარეშე, რომლებმაც

პოტენციურად შეიძლება გამოიწვიოს სისხლდენა (მაგ., ნაწლავების ანთებითი დაავადებები,

ეზოფაგიტი, გასტრიტი, გასტროეზოფაგური რეფლუქსი და სხვა).

- სისხლძარღვოვანი რეტინოპათია,

- ბრონქოექტაზია ან ფილტვიდან სისხლდენა ანამნეზში,

პაციენტები გულის ხელოვნური სარქველებით

რივაროქსაბანის გამოყენების ეფექტურობა და უსაფრთხოება პაციენტებში გულის ხელოვნური

სარქველებით შესწავლილი არ არის, შესაბამისად, არ არსებობს მონაცემები, რომლებიც

ადასტურებს, რომ პაციენტების მოცემულ კატეგორიაში რივაროქსის გამოყენება

უზრუნველყოფს საკმარის ანტიკოაგულაციურ ეფექტს. აღნიშნული კატეგორიის პაციენტებში

რივაროქსის გამოყენება არ არის რეკომენდებული.

პაციენტები ანტიფოსფოლიპიდური სინდრომით

პირდაპირი მოქმედების ორალური ანტიკოაგულანტები, რივაროქსაბანის ჩათვლით, არ არის

რეკომენდებული პაციენტებისთვის ანტიფოსფოლიპიდური სინდრომით, რომელთაც წარსულში

აქვთ გადატანილი თრომბოზი. ამ პაციენტების შემთხვევაში პირდაპირი მოქმედების ორალური

ანტიკოაგულანტების გამოყენება ზრდის თრომოზის რისკს ვიტამინი K–ს ანტაგონისტებით

თერაპიასთან შედარებით.

პაციენტებში არასარქვლოვანი წარმოშობის წინაგულების ფიბრილაციით, რომელთაც

ესაჭიროებათ სტენტირება

არსებობს რივაროქსაბანის უსაფრთხოების შეფასების პირველადი მონაცემები პაციენტებში

არასარქვლოვანი წარმოშობის წინაგულების ფიბრილაციით, რომელთაც ესაჭიროებოდათ

სტენტირება. ეფექტურობის მონაცემები ამ კატეგორიის პაციენტებში შეზღუდულია. მონაცემები

პაციენტებში გადატანილი ინსულტით ან ტრანზიტორული იშემიური შეტევით – არ მოიპოვება.

ფათე-ს მქონე ჰემოდინამიურად არასტაბილური პაციენტები ან პაციენტები, რომლებსაც

ესაჭიროებათ თრომბოლიზი ან პულმონარული ემბოლექტომია

რივარიქსი არ არის რეკომენდებული როგოროც არაფრაქცირებული ჰეპარინის ალტერნატივა,

ვინაიდან ამ კეტეგორიის პაციენტებში რივაროქსაბანის უსაფრთხოება და ეფექტურობა არ

შესწავლილა.

ნეიროაქსიალური (ეპიდურული/სპინალური) ანესთეზია

ნეიროაქსიალური (ეპიდურული/სპინალური) ანესთეზიის ჩატარებისას ან თავ-ზურგ-ტვინის

პუნქციისას, პაციენტებში, რომლებიც თრომბოემბოლური გართულებების თავიდან აცილების

მიზნით ღებულობენ ანტითრომბოზურ პრეპარატებს, არსებობს ეპიდურული ან თავ-ზურგტვინის ჰემატომების განვითარების რისკი, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს ხანგრძლივი დამბლა.

აღნიშნული მოვლენების განვითარების რისკი შემდგომში იზრდება მუდმივი ეპიდურული

კათეტერების ან ჰემოსტაზზე მოქმედი თანმხლები პრეპარატების გამოყენებისას. რისკის ზრდას

ასევე შეიძლება ხელი შეუწყოს ეპიდურული პუნქციის, თავ-ზურგ-ტვინის პუნქციის ან

მრავალჯერადი პუნქციის დროს მიღებულმა ტრავმამ.

ნევროლოგიური დარღვევის სიმპტომების (მაგ., ფეხების დაბუჟება ან სისუსტე, ნაწლავების ან

შარდის ბუშტისA დისფუნქცია) გამოვლენის მიზნით საჭიროა პაციენტის რეგულარული

მონიტორინგი. ნევროლოგიური დარღვევების აღმოჩენის შემთხვევაში აუცილებელია სასწრაფო

დიაგნოსტიკა და მკურნალობა.

იმ პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ ანტიკოაგულაციურ პრეპარატებს ან გეგმავენ მათ

მიღებას, თრომბოზის პროფილაქტიკის მიზნით ნეიროაქსიალური ანესთეზიის წინ ექიმის მიერ

უნდა შეფასდეს პოტენციური სარგებლის და რისკის თანაფარდობა, თუმცა ასეთ სიტუაციებში

რივაროქსაბანი 15 მგ და 20 მგ-ის გამოყენების კლინიკური გამოცდილება არ არსებობს.

ნეიროაქსიალურ (ეპიდურული/სპინალური) ანესთეზიასთან ან სპინალური პუნქციის დროს

რივაროქსაბანის გამოყენებასთან დაკავშირებული სისხლდენის პოტენციური რისკის

შესამცირებლად, აუცილებელია რივაროქსაბანის ფარმაკოკინეტიკური პროფილის

გათვალისწინება. ეპიდურული კათეტერის დაყენება / მოცილება ან ლუმბური პუნქცია

უმჯობესია ჩატარდეს მაშინ, როდესაც რივაროქსაბანის ანტითრომბოზული მოქმედება ფასდება

როგორც დაბალი. ამავე დროს, თითოეული პაციენტისთვის ანტიკოაგულაციური ეფექტის

საკმარისად დაბალი მაჩვენებლის მისაღწევად საჭირო ზუსტი დრო – უცნობია.

ეპიდურული კათეტერის ამოღებისთვის, პრეპარატის ბოლო მიღებიდან უნდა გავიდეს

არანაკლებ 18 სთ (ახალგაზრდა პაციენტებში) და 26 სთ (ხანდაზმულ პაციენტებში).

რივაროქსი უნდა დაინიშნოს კათეტერის ამოღებიდან არა უადრეს 6 სთ-ში.

ტრავმული პუნქციის შემთხვევაში რივაროქსის დანიშნვა უნდა გადაიდოს 24 სთ-ით.

დოზირების რეკომენდაციები ქირურგიულ ჩარევებამდე და მათ შემდეგ

პაციენტისთვის ინვაზიური პროცედურის ჩატარების ან ქირურგიული ჩარევის აუცილებლობის

შემთხვევაში, ექიმის კლინიკური დანიშნულების საფუძველზე, რივაროქსის 15 მგ ან 20 მგ

დოზით მიღება უნდა შეწყდეს ჩარევამდე მინიმუმ 24 სთ-ით ადრე.

იმ შემთხვევაში, როდესაც პროცედურის გადადება არ შეიძლება, საჭიროა სასწრაფო ჩარევის

აუცილებლობის შეფასება სისხლდენის მომატებულ რისკთან შედარებით.

ინვაზიური პროცედურის ან ქირურგიული ჩარევის დასრულების შემდეგ, თუ შესაბამისი

კლინიკური მაჩვენებლები და ჰემოსტაზი ნორმის ფარგლებშია, რივაროქსის მიღება უნდა

განახლდეს მაქსიმალურად მოკლე დროში.

ხანდაზმული პაციენტები,

პაციენტის ასაკის მატებასთან ერთად იზრდება სისხლდენის რისკი.

დერმატოლოგიური რეაქციები

სერიოზული კანის რეაქციები, მათ შორის, სტივენს-ჯონსონის სინდრომი / ტოქსიკური

ეპიდერმული ნეკროლიზი, აღინიშნა რივაროქსაბანის კვლევების დროის. პაციენტები,

რომლებსაც აქვთ ამ რეაქციების განვითარების მაღალი რისკი, თერაპიის საწყის ეტაპზე:

რეაქციები წარმოიქმნება უმეტეს შემთხვევაში მკურნალობის პირველ კვირებში.

რივაროქსაბანით მკურნალობა უნდა შეწყდეს კანის სერიოზული გამონაყარის გაჩენისთანავე

(მაგ., გავრცელებული, გამოხატული ან/და ბუშტუკოვანი გამონაყარი), ან ნებისმიერი სხვა

ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციების შემთხვევაში ლორწოვანი გარსის დაზიანებასთან ერთად.

მნიშვნელოვანი ინფორმაცია ზოგიერთი დამხმარე ნივთიერების შესახებ:

რივაროქსი შეიცავს ლაქტოზას.

ლაქტაზას თანდაყოლილი დეფიციტის, ლაქტოზას აუტანლობის, გლუკოზო-გალაქტოზური

მალაბსორბციის დროს, პრეპარატის მიღება არ არის რეკომენდებული.

ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან და სხვა სახის ურთიერთქმედება:

CYP3A4 იზოფერმენტის და P-გლიკოპროტეინის ინჰიბიტორები

რივაროქსის გამოყენებამ CYP3A4 იზოფერმენტის და P-გლიკოპროტეინის ძლიერ

ინჰიბიტორებთან ერთად შეიძლება გამოიწვიოს თირკმლის და ღვიძლის კლირენსის

დაქვეითება და, შედეგად, მნიშვნელოვნად გააძლიეროს პრეპარატის სისტემური ზემოქმედება.

რივაროქსის და აზოლის ჯგუფის სოკოს საწინააღმდეგო პრეპარატის, კეტოკონაზოლის,

ერთდროული გამოყენება (400 მგ ერთხელ დღეში), რომელიც წარმოადგენს CYP3A4

იზოფერმენტის და P-გლიკოპროტეინის ძლიერ ინჰიბიტორს, იწვევს რივაროქსაბანის AUC-ის 2.6-

ჯერ და ჩმახ-ის 1.7-ჯერ მომატებას, პრეპარატის ფარმაკოდინამიკური ეფექტების

მნიშვნელოვანი თანმხლები გაძლიერებით.

რივაროქსის და აივ პროტეაზას ინჰიბიტორის, რიტონავირის (600 მგ 2-ჯერ დღეში),

ერთდროული დანიშვნისას, რომელიც წარმოადგენს CYP3A4 იზოფერმენტის და Pგლიკოპროტეინის ძლიერ ინჰიბიტორს, იწვევს რივაროქსაბანის AUC-ის 2.5-ჯერ დაCmax-ის 1.6-

ჯერ მომატებას, პრეპარატის ფარმაკოდინამიკური ეფექტების მნიშვნელოვანი თანმხლები

გაძლიერებით.

იმ პაციენტებში, რომლებსაც უტარდებათ სისტემური მკურნალობა აზოლის ჯგუფის სოკოს

საწინააღმდეგო პრეპარატებით (მაგ., კეტოკონაზოლი, იტრაკონაზოლი, ვორიკონაზოლი,

პოსაკონაზოლი) ან აივ პროტეაზას ინჰიბიტორებით, რივაროქსის გამოყენება არ არის

რეკომენდებული.

კლარითრომიცინი (500 მგ 2-ჯერ დღეში), რომელიც ძლიერად თრგუნავს CYP3A4 იზოფერმენტს

და ზომიერად P-გლიკოპროტეინს, იწვევს რივაროქსაბანის AUC-ის 1.5-ჯერ და Cmax-ის 1.4-ჯერ

მომატებას.

ერითრომიცინი (500 მგ 3-ჯერ დღეში), რომელიც ზომიერად თრგუნავს ჩYP3A4 იზოფერმენტს

და P-გლიკოპროტეინს, იწვევს რივაროქსაბანის AUC-ის და Cmax-ის მომატებას 1.3-ჯერ.

AUC-ს და Cmax-ის აღნიშნული ზრდა მერყეობს ნორმის ფარგლებში და ითვლება კლინიკურად

უმნიშვნელოდ.

თირკმლის მსუბუქი უკმარისობის მქონე პაციენტებში ერითრომიცინი (500 მგ 3-ჯერ დღეში)

იწვევს რივაროქსაბანის AUC-ის 1.8-ჯერ და ჩმახ-ის 1.6-ჯერ მომატებას, თირკმლის

ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებთან შედარებით, თანმხლები პრეპარატების მიღების

გარეშე. თირკმლის ზომიერი უკმარისობის დროს, ერითრომიცინი იწვევს რივაროქსაბანის AUCის 2.0-ჯერ და Cmax-ის 1.6-ჯერ მომატებას, თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე

სუბიექტებთან შედარებით, თანმხლები პრეპარატების მიღების გარეშე.

ფლუკონაზოლი (400 მგ დღეში 1-ჯერ), CYP 3A4 იზოფერმენტის ზომიერი ინჰიბიტორი, იწვევს

რივაროქსაბანის AUჩ-ის საშუალო მაჩვენებლის 1.4-ჯერ და Cmax-ის საშუალო მაჩვენებლის 1,3-

ჯერ ზრდას, რომელიც მიეკუთვნება AUC-ის და Cmax-ის მერყეობის ნორმას და ითვლება

კლინიკურად უმნიშვნელოდ. კლინიკური მონაცემების არარსებობის გამო არ არის

რეკომენდებული რივაროქსაბანისა და დრონედარონის ერთდროული გამოყენება.

ანტიკოაგულანტები

ენოქსაპარინის (ერთჯერადი დოზა 40 მგ) და რივაროქსაბანის (ერთჯერადი დოზა 10 მგ)

ერთდროული დანიშვნის შემდეგ, ანტიფაქტორ Xა-სთან მიმართებაში აღინიშნება ადიტიური

ეფექტი, რასაც არ ახლავს დამატებითი ეფექტები სისხლის შედედების სინჯებზე

(პროთრომბინის დრო, ანთდ). ენოქსაპარინი არ ცვლის რივაროქსაბანის ფარმაკოკინეტიკას.

შისხლდენის მომატებული რისკის გამო, პაციენტები ფრთხილად უნდა იყვნენ, რდესაც იყენებენ

რივაროქსს სხვა ანტიკოაგულანტებთან ერთად.

ასაპ/ანტიაგრეგანტები

რივაროქსაბანის (დოზით 15 მგ) და ნაპროქსენის (დოზით 500 მგ) ერთდროული მიღების შემდეგ,

სისხლდენის დროის კლინიკურად მნიშვნელოვანი გახანგრძლივება არ აღინიშება. მიუხედავად

ამისა, ცალკეულ პირებში შესაძლებელია უფრო გამოხატული იყოს ფარმაკოდინამიკური

ეფექტი.

რივაროქსაბანის და ასმ-ს (დოზით 500 მგ) ერთდროული გამოყენებისას კლინიკურად

მნიშვნელოვანი ფარმაკოკინეტიკური ან ფარმაკოდინამიკური ურთიერთქმედებები არ

აღინიშნება.

ფარმაკოკინეტიკური ურთიერთქმედება როვაროქსაბანსა (დოზით 15 მგ) და კლოპიდოგრელს

(დარტყმითი დოზა 300 მგ, შემდგომი შემანარჩუნებელი დოზებით – 75 მგ) შორის არ

აღინიშნება, მაგრამ, ამავე დროს, ამ პრეპარატების ერთდროული გამოყენებისას ხდება

სისხლდენის დროის გახანგრძლივება, რაც არ კორელირებს თრომბოციტების აგრეგაციის

ხარისხთან და P-სელექტინის შემცველობასთან ან GPIIბ/IIIა-რეცეპტორთან.

სიფრთხილის დაცვაა საჭირო არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო

საშუალებების(აცეტილსალიცილის მჟავას ჩათვლით) და ტრომბოციტების აგრეგაციის

ინჰიბიტორების ერთდროული დანიშვნისას, რადგან ეს პრეპარატები, როგორც წესი, ზრდის

სისხლდენის განვითარების რისკს.

სეროტონინის უკუმიტაცების სელექტიური ინჰიბიტორები და სეროტონინის და

ნორეპინეფრინის უკუმიტაცების სელექტიური ინჰიბიტორები

რივაროქსაბანის ერთდროული გამოყენებისას სეროტონინის უკუმიტაცების სელექტიურ

ინჰიბიტორებთან და სეროტონინის და ნორეპინეფრინის უკუმიტაცების სელექტიური

ინჰიბიტორებთან ერთად მატულობს სისხლდენის განვითარების რისკი.

ვარფარინი

პაციენტების გადასვლა ვიტამინ K-ს ანტაგონისტ ვარფარინიდან (სნშ 2.0-3.0) რივაროქსაბანზე

(20 მგ) ან რივაროქსაბანიდან (20 მგ) ვარფარინზე, ზრდის შეფარდებას პროთრომბინის

დრო/სნშ-ს (ნეოპლასტინი) მეტი ხარისით, ვიდრე ეს მოსალოდნელია ეფექტების მარტივი

შეჯამებისას (სნშ-ს ცალკეულმა მნიშვნელობებმა შეიძლება მიაღწიოს 12-ს), მაშინ, როდესაც

ანთდ-ზე გავლენა, Xა ფაქტორის დათრგუნვა და თრომბინის ენდოგენური პოტენციალი

ადიტიურია. გარდამავალ პერიოდში რივაროქსაბანის ფარმაკოდინამიკური ეფექტების კვლევის

აუცილებლობის შემთხვევაში, აუცილებელი ტესტების სახით, რომლებზეც გავლენას არ

ადხენს ვარფარინი, შეიძლება გამოყენებულ იქნას ანტი-Xა, Pიჩთ და Hეპთესტ აქტივობის

განსაზღვრა. ვარფარინის მიღების შეწყვეტის მე-4 დღიდან, ანალიზების ყველა შედეგი (მათ

შორის, პროთრომბინის დრო, ანთდ, Xა ფაქტორის აქტივობის ინჰიბირება და სხვა), ასახავს

მხოლოდ რივაროქსაბანის გავლენას. გარდამავალ პერიოდში, ვარფარინის ფარმაკოდინამიკური

ეფექტების გამოკვლევის აუცილებლობისას, აუცილებელი ტესტების სახით, რომლებზეც

მინიმალურ გავლენას ახდენს რივაროქსაბანი, სნშ შეიძლება გამოყენებულ იქნას

რივაროქსაბანის ჩტროუგჰ-ის მიხედვით (რივაროქსაბანის ბოლო მიღებიდან 24 სთ-ის შემდეგ).

ვარფარინს და რივაროქსაბანს შორის ფარმაკოკინეტიკური ურთიერთქმედება არ ფიქსირდება.

CYP3A4 იზოფერმენტის და P-გლიკოპროტეინის ინდუქტორები

რივაროქსაბანის და რიფამპიცინის (CYP 3A4 იზოფერმენტის და P-გლიკოპროტეინის ძლიერი

ინდუქტორი) ერთდროულად დანიშვნა იწვევს რივაროქსაბანის AUC-ის დაქვეითებას

დაახლოებით 50%-ით და მისი ფარმაკოდინამიკური ეფექტების შემცირებას. რივაროქსაბანის

და CYP 3A4 იზოფერმენტის სხვა ძლიერი ინდუქტორების (მაგ., ფენიტოინი, კარბამაზეპინი,

ფენობარბიტონი და კრაზანა) ერთდროულმა დანიშვნამ ასევე შეიძლება გამოიწვიოს პლაზმაში

რივაროქსაბანის კონცენტრაციის დაქვეითება. რივაროქსაბანის CYP 3A4 იზოფერმენტის ძლიერ

ინდუქტორებთან ერთდროული გამოყენება საჭიროებს განსაკუთრებულ სიფრთხილეს.

სხვა თანმხლები თერაპია

რივაროქსაბანის ერთდროული გამოყენებისას მიდაზოლამთან (CYP3A4-ის სუბსტრატი),

დიგოქსინთან (P-გპ-ის სუბსტრატი), ატორვასტატინთან (CYP3A4-ის და P-გპ–ის სუბსტრატი) ან

ომეპრაზოლთან (პროტონული ტუმბოს ინჰიბიტორი) კლინიკურაად მნიშვნელოვანი

ფარმაკოკინეტიკური ან ფარმაკოდინამიკური ურთიერთქმედება არ აღინიშნება.

გავლენა ლაბორატორიულ პარამეტრებზე

რივაროქსის მოქმედების მექანიზმის გათვალისწინებით სისხლის შედედების პარამეტრების

სინჯებზე (პროთრომბინის დრო, ანთდ, Hეპთესტ) გავლენა შეესაბამება მოსალოდნელს.


ფერტილობა, ორსულობა და ლაქტაციის პერიოდი

ორსულობა

პრეპარატის გამოიყენების უსაფრთხოება და ეფექტურობა ორსულობის დროს დადგენილი არ

არის. რეპროდუქციული ასაკის ქალებმა რივაროქსით მკურნალობისას უნდა გამოიყენონ

კონტრაცეფციის ეფექტური მეთოდები.

რივაროქსი არ გამოიყენება ორსულობის პერიოდში.

ლაქტაცია

პრეპარატის გამოიყენების უსაფრთხოება და ეფექტურობა ლაქტაციის პერიოდში დადგენილი

არ არის. უნდა იქნას მირებული გადაწყვეტილება ძუძუთი კვების შეწყვეტის ან მკურნალობის

სეწყვეტის/ მკურნალობისგან თავის შეკავების შესახებ.

რივაროქსი არ გამოიყენება ძუძუთი კვების პერიოდში.

ფერტილობა

მონაცემები ადამიანებში ფერტილობაზე რივაროქსაბანის გავლენის შესახებ არ არსებობს.


ავტომობილისა და სხვა მექანიზმების მართვის უნარი

არსებობს მონაცემები რივაროქსაბანის გამოყენებისას თავბრუსხვევის (ხშირი გვერდითი

ეფექტი) ან გონების დაკარგვის (არახშირი გვერდითი ეფექტი) შესახებ, რამაც შეიძლება

გავლენა მოახდინოს ავტოტრანსპორტის მართვის ან სხვა მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე.

პაციენტებს, რომლებსაც აღინიშნებათ მსგავსი რეაქციები, საჭიროა თავის შეკიკავონ

ავტოტრანსპორტის მართვის ან მექანიზმებთან მუშაობისგან.

შესაძლო გვერდითი მოვლენები

რივაროქსის ფარმაკოლოგიური მოქმედების მექანიზმიდან გამომდინარე, მისი გამოყენება

შეიძლება დაკავშირებული იყოს ნებისმიერი ქსოვილიდან ან ორგანოდან ფარული ან

გამოვლენილი სისხლდენის მომატებულ რისკთან, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს

პოსტჰემორაგიული ანემია. სისხლდენის განვითარების რისკი მატულობს პაციენტებში

არაკონტროლირებადი არტერიული ჰიპერტენზიით ან/და რივაროქსაბანის გამოყენებისას

ჰემოსტაზზე მოქმედ პრეპარატებთან ერთად. სისხლდენის ნიშნები, სიმპტომები და შედეგების

სიმძიმე (ლეტალური შედეგის ჩათვლით) დამოკიდებულია სისხლდენის ადგილმდებარეობზე,

ინტენსივობაზე და ხანგრძლივობაზე. რივაროქსაბანით მკურნალობისას შესაძლოა ასევე

მენსტრუალური სისხლდენის გაძლიერება ან/და გახანგრძლივება. ჰემორაგიული გართულებები

შეიძლება გამოვლინდეს სისუსტით, სიფერმკრთალით, თავბრუსხვევით ან აუხსნელი

შეშუპებით, შოკით, დისპნოეთი. ზოგიერთ შემთხვევებში, როგორც ანემიის შედეგი, შესაძლოა

გულის იშემიის სიმპტომების განვითარება (ტკივილი გულმკერდის არეში, სტენიოკარდიული

შეტევა).

გარდა ამისა, პრეპარატის გამოყენებისას შესაძლოა აღინიშნის სისხლდენის შემდგომი ისეთი

მძიმე გართულებები, როგორიც არის კომპარტმენტ-სინდრომი და ჰიპოპერფუზიის მიზეზით

გამოწვეული თირკმლის უკმარისობა. ანტიკოაგულაციური საშუალებების მიმღები ნებისმიერი

პაციენტის მდგომარეობის შეფასების დროს აუცილებელია სისხლდენის ალბათობის

გათვალისწინება.

მონაცემები გვერდითი მოვლენების სიხშირის შესახებ ისაზღვრება შემდეგი კატეგორიებით:

ძალიან ხშირი (≥1/10), ხშირი (≥ 1/100, <1/10), არახშირი (≥ 1/1000, <1/100); იშვიათი (≥ 1/10 000,

<1/1000); ძალიან იშვიათი (<1/10 000); უცნობია (არსებული მონაცემებით სიხშირის დადგენა

შეუძლებელია).

სისხლმბადი სისტემის მხრივ:

ხშირი – ანემია (შესაბამისი ლაბორატორიული პარამეტრების ჩათვლით);

არახშირი – თრომბოციტემია (თრომბოციტების მომატებული რაოდენობის ჩათვლით)*.

უცნობია – თრომბოციტოპენია.

გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ:

ხშირი – ჰიპოტენზია, ჰემატომა;

არახშირი – ტაქიკარდია.

მხედველობის ორგანოს მხრივ:

ხშირი – სისხლჩაქცევა თვალში (კონიუქტივაში სისხლდენის ჩათვლით).

საჭმლის მომნელებელი სისტემის მხრივ:

ხშირი – სისხლდენა ღრძილებიდან, კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან (რექტალური სისხლდენის

ჩათვლით), ტკივილები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ, ტკივილი მუცლის არეში, დისპეფსია,

გულისრევა, ყაბზობა*, ღებინება;

არახშირი – სიმშრალე პირის ღრუში.

ღვიძლის და სანაღვლე გზების მხრივ:

არახშირი – ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა;

იშვიათი – სიყვითლე.

უცნობია – ქოლესტაზი, ჰეპატიტი, (ჰეპატოცელულური დარღვევის ჩათვლით).

ნერვული სისტემის მხრივ:

ხშირი – თავბრუსხვევა, თავის ტკივილი;

არახშირი – სისხლჩაქცევა ტვინში და ქალასშიდა სისხლჩაქცევა, სინკოპე.

შადრ-გამომყოფი სისტემის მხრივ:

ხშირი – სისხლდენა შარდ-სასქესო გზებიდან (ჰემატურიის და მენორაგიის** ჩათვლით),

თირკმლის უკმარისობა (სისხლში კრეატინინის და შარდოვანას კონცენტრაციის მომატებით)*

უცნობია – თირკმლის უკმარისობა/თირკმლის მწვავე უკმარისობა, როგორც სისხლდენის გამო

განვითარებული გართულების – ჰიპოპერფუზიის შედეგი.

სასუნთქი სისტემის მხრივ:

ხშირი – სისხლდენა ცხვირიდან, სისხლიანი ხველა.

კანის და კანქვეშა ქსოვილების მხრივ:

ხშირი – ქავილი (გენერალიზებული ქავილის არახშირი შემთხვევების ჩათვლით),

გამონაყარი, ეკქიმოზი, კანის და კანქვეშა სისხლჩაქცევები;

არახშირი – ჭინჭრის ციება.

იმუნური სისტემის მხრივ:

არახშირი – ალერგიული რეაქცია, ალერგიული დერმატიტი.

უცნობი – ანგიონევროზული შეშუპება და ალერგიული შეშუპება.

ძვალ-სახსროვანი სისტემის მხრივ:

ხშირი – კიდურების ტკივილი*;

არახშირი – ჰემართროზი;

იშვიათად – სისხლჩაქცევა კუნთებში;

უცნობი – კომპარტმენტ-სინდრომი, როგორც სისხლდენის გართულება.

ზოგადი ხასიათის გართულებები და რეაქციები შეყვანის ადგილზე: 

ხშირი – ცხელება*, პერიფერიული შეშუპება, ზოგადი სისუსტე და ენერგიის დეფიციტი

(სწრაფი დაღლის და ასთენიის ჩათვლით);

არახშირი – შეუძლოდ ყოფნა;

იშვიათი – ლოკალიზებული შეშუპება*.

ტრავმები, პროცედურების გართულებები:

ხშირი – სისხლდენები პროცედურების შემდეგ (პოსტოპერაციული ანემიის და ჭრილობიდან

სისხლედნის ჩათვლით), დაბეჟილობა, გამონადენი ჭრილობიდან*;

იშვიათი – სისხლძარღვოვანი ფსევდოანევრიზმა***.

ლაბორატორიული და ინსტრუმენტული მონაცემები:

ხშირი – ღვიძლის ტრანსამინაზების აქტივობის მომატება;

არახშირი – მომატებული ბილირუბინი, სისხლში მომატებული ტუტე-ფოსფატაზა*,

ლაქტატდეჰიდროგენაზა*, ლიპაზა*, ამილაზა*, გამაგლუტამილტრანსპეპტიდაზა*;

იშვიათი – კონიუგირებული ბილირუბინის მომატება (ალანინტრანსამინაზის თანმხლები

მომატებით ან მის გარეშე).

*: აღინიშნება დიდი ორთოპედიული ოპერაციების შემდეგ;

**: აღინიშნება, როგორც ძალიან ხშირი, ღვთ-ს, ფათე-ს მკურნალობისას და რეციდივის

პროფილაქტიკისას, 55 წელზე ნაკლები ასაკის ქალებში.

***: აღინიშნება, როგორც არახშირი, ათეროთრომბული ეპიზოდების პროფილაქტიკისას

პაციენტებში მიოკარდის მწვავე კორონარული სინდრომის შემდეგ (კანიდან კორონარული

ანგიოპლასტიკის შემდეგ).

ჭარბი დოზირება 

სიმპტომები:

არსებობს მონაცემები ჭარბი დოზირების იშვიათი შემთხვევების შესახებ (600 მგ-მდე

რივაროქსაბანის მიღებისას) სისხლდენის ან სხვა არასასურველი რეაქციების განვითარების

გარეშე. პრეპარატის თერაპიულზე მაღალი დოზების გამოყენებისას, რაც უდრის 50 მგ-ს და

მეტს, მოსალოდნელია რივაროქსაბანის კონცენტრაციის დაბალი პლატოს განვითარება

შემდგომი ზრდის გარეშე, რაც რივაროქსაბანის შემდგომ შეზღუდულ შეწოვასთანაა

დაკავშირებით.

მკურნალობა:

რივაროქსაბანის სპეციფიკური ანტიდოტი უცნობია. ჭარბი დოზირების შემთხვევაში

რივაროქსაბანის შეწოვის დაქვეითებისთვის შეიძლება აქტივირებული ნახშირის გამოყენება.

პლაზმის ცილებთან ინტენსიური კავშირის გათვალისწინებით მოსალოდნელია, რომ

რივაროქსაბანი არ გამოთავისუფლება დიალიზით.

სისხლდენების განვითარების შემთხვევაში მკურნალობა:

თუ რივაროქსის მიღებისას განვითარდა გართულება სისხლდენის სახით, პრეპარატის მიღება

უნდა გადაიდოს ან, აუცილებლობის შემთხვევაში, შეწყდეს. მკურნალობა უნდა იყოს

ინდივიდუალური, სისხლდენის ლოკალიზაციის და სიმძიმის მიხედვით. აუცილებლობისას

შეიძლება შესაბამისი სიმპტომური თერაპიის გამოყენება, როგორიც არის მექანიკური

კომპრესია (მაგ., ცხვირიდან ძლიერი სისხლდენისას), ქირურგიული ჰემოსტაზი მისი

ეფექტურობის შეფასებით, ინფუზური თერაპია და ჰემოდინამიკური მხარდაჭერა, სისხლის

(ერითროციტული მასა ან ახალგაყინული პლაზმა იმის მიხედვით ანემია განვითარდა თუ

კოაგულოპათია) ან თრომბოციტების პრეპარატების გამოყენება. თუ აღნიშნული ღონისძიებები

არ უზრუნველყოფს სისხლდენის შეჩერებას, შეიძლება დაინიშნოს სპეციფიკური

უკუმოქმედების მქონე პროკოაგულაციური პრეპარატები, როგორიც არის პროთრომბნის

კომპლექსის კონცენტრატი, აქტივირებული პროთრომბინის კომპლექსის კონცენტრატი ან VIIა

რეკომბინანტული ფაქტორი (რ-FVIIა). ამჟამად, მოცემული პრეპარატების გამოყენების

გამოცდილება პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობენ რივაროქსაბანით, შეზღუდულია.

სავარაუდოა, რომ პროტამინის სულფატი და ვიტამინი K არ მოახდენს გავლენას

რივაროქსაბანის შედედების საწინააღმდეგო მოქმედებაზე. პაციენტებში, რომლებიც

ღებულობენ რივაროქსაბანს, შეზღუდულია ასევე ტრანექსამის მჟავას გამოყენების

გამოცდილება, ხოლო ამინოკაპრონის მჟავას და ატროპინის გამოყენების გამოცდილება არ

არსებობს.

რივაროქსაბანთან ერთად სისტემური მოქმედების ჰემოსტატური პრეპარატი დესმოპრესინის

გამოყენების გამოცდილება ან ერთდროული გამოყენების მიზანშეწონილობის მეცნიერული

დასაბუთება არ მოიპოვება.


ფარმაკოლოგიური თვისებები 

ფარმაკოდინამიკა

ფარმაკოლოგიური ჯგუფი:

ანტითრომბოზული საშუალება, Xა ფაქტორის პირდაპირი ინჰიბიტორი.

კოდი ATQ: B01AF01

ფარმაკოლოგიური მოქმედება:

ფარმაკოდინამიკა:

მოქმედების მექანიზმი

რივაროქსი წარმოადგენს სისხლის შედედების Xა ფაქტორის მაღალსელექციურ პირდაპირ

ინჰიბიტორს, რომელსაც პერორალურად მიღების შემდეგ ახასიათებს მაღალი ბიოშეღწევადობა.

სისხლის X ფაქტორის აქტივაცია, რომელსაც თან ახლავს სისხლის შედედების გარეგანი და

შინაგანი გზით გამოწვეული Xა ფაქტორის წარმოქმნა, ყველაზე მნიშვნელოვან როლს

ასრულებს სისხლის კოაგულაციის პროცესში. სისხლის Xა ფაქტორი პროთრომბინაზული

კომპლექსის კომპონენტია, რომელიც უშუალოდ გარდაქმნის პროთრომბინს თრომბინად, რაც

საბოლოოდ იწვევს ფიბრინული კოლტის წარმოქნას და თრომბოციტების აქტივაციას. Xა

ფაქტორის ერთი მოლეკულა ახდენს თრომბინის 1000 მოლეკულის კატალიზებას (ე.წ.

“თრომბული აფეთქება”). გარდა ამისა, პროთრომბინაზასთან დაკავშირებული Xა ფაქტორის

რეაქციის სისწრაფე, თავისუფალი Xა ფაქტორის რეაქციის სისწრაფესთან შედარებით,

იზრდება 300000-ჯერ, რაც განაპირობებს თრომბის დონის ნახტომისებრ ზრდას.

Xა ფაქტორის სელექციური ინჰიბიტორი რივაროქსაბანი განაპირობებს თრომბინის ამგვარი

წარმოქმნის შეწყვეტას და, შესაბამისად, გავლენას ახდენს სისხლის შედედების ზოგადი და

სპეციფიკური სინჯების ლაბორატორიულ შედეგებზე.

ფარმაკოდინამიკური ეფექტები

Xა ფაქტორის აქტივობის დათრგუნვა დამოკიდებულია რივაროქსაბანის დოზაზე. ანალიზის

ჩატარების დროს, Nეოპლასტინ-ის ნაკრების გამოიყენებისას, რივაროქსაბანი დოზადამოკიდებულ

გავლენას ახდენს პროთრომბინის დროის ცვლილებაზე, რომელიც, თავის მხრივ, მჭიდრო

კორელაციაშია რივაროქსაბანის პლაზმურ კონცენტრაციასთან (კორელაციის კოეფიციენტი

შეადგენს 0.98-ს), ხოლო სხვა რეაქტივების გამოყენების შემთხვევაში შედეგები

განსხვავებულია. პროთრომბინის დრო უნდა გაიზომოს წამებში, ვინაიდან საერთაშორისო

ნორმალიზებული შეფარდება (სნშ) დაკალიბრებულია და ვალიდირებულია მხოლოდ

კუმარინებისთვის და არ შეიძლება გამოყენებული იყოს სხვა ანტიკოაგულანტებისთვის.

რივაროქსაბანი დოზადამოკიდებულად ზრდის აქტივირებულ ნაწილობრივ თრომპობლასტინის

დროს (ანთდ) და Hეპთესტ-ის შედეგს, თუმცა ამ პარამეტრების გამოყენება რეკომენდებული არ

არის რივაროქსაბანის ფარმაკოდინამიური ეფექტების შესაფასებლად.

პრეპარატით მკურნალობის პერიოდში სისხლის შედედების პარამეტრების მონიტორინგი

აუცილებელი არ არის, თუმცა კლინიკური დასაბუთების აუცილებლობის შემთხვევაში,

რივაროქსაბანის კონცენტრაცია შეიძლება იქნას გაზომილი Xა ანტიფაქტორის

დაკალიბრებული რაოდენობრივი ტესტის მეშვეობით.


ფარმაკოკინეტიკა

შეწოვა და ბიოშეღწევადობა

პერორალურად მიღების შემდეგ რივაროქსაბანი სწრაფად შეიწოვება. სისხლში მაქსიმალური

კონცენტრაცია (Cmax) მიიღწევა 2-4 სთ-ში. პრეპარატის 2.5 მგ ან 10 მგ დოზით მიღებისას

ბიოშეღწევადობა თითქმის სრულია (80-100%) და არ არის დამოკიდებული პრეპარატის

საკვებთან ერთად ან მის გარეშე მიღებაზე. საკვების მიღება ასევე არ მოქმედებს მრუდქვეშა

ფართობის “კონცენტრაცია-დრო” (AUC) ან Cmax-ის მაჩვენებლებზე, შესაბამისად,

რივაროქსაბანი 2.5 მგ ან 10 მგ ტაბლეტის მიღება შესაძლებელია როგორც საკვებთან ერთად,

ასევე მის გარეშე.

რივაროქსაბანის ფარმაკოკინეტიკა ხასიათდება ზომიერი ინდივიდუალური ცვალებადობით

(ვარიაციული კოეფიციენტი შეადგენს 30-40%-ს).

რივაროქსაბანის შეწოვა დამოკიდებულია იმაზე, თუ საჭმლის მომნელებელი ტრაქტის რომელ

ნაწილში ხდება მისი გამოთავისუფლება. არსებობს ცნობები რივაროქსაბანის AUC-ის და Cmax-ის 29% და 56%-ით შემცირებასთან დაკავშირებით იმ შემთხვევაში, როდესაც

გამოთავისუფლება ხდება წვრილი ნაწლავის დისტალურ ან მსხვილი ნაწლავის აღმავალ

კოლინჯში. უკეთესი შეწოვისთვის და მაღალი ბიოშეღწევადობისთვის სასურველია

რივაროქსაბანის გამოთავისუფლება ხდებოდეს კუჭში.

განაწილება

ადამიანის ორგანიზმში რივაროქსაბანის დიდი ნაწილი (92-95%) დაკავშირებულია პლაზმის

ცილებთან. ძირითად დამაკავშირებელ კომპონენტს წარმოადგენს შრატის ალბუმინი. Vსს

(განაწილების სტაციონარული მოცულობა) საშუალოა და შეადგენს დაახლეობით 50 ლ-ს.

მეტაბოლიზმი და გამოყოფა

პერორალურად მიღებისას დანიშნული დოზის დაახლოებით 2/3 მეტაბოლიზდება და თანაბარი

რაოდენობებით გამოიყოფა შარდით და განავლით. დოზის ნარჩენი მესამედი ნაწილი

გამოიყოფა უცვლელი სახით თირკმლის პირდაპირი ექსკრეციით, ძირითადად აქტიური

თირკმლისმიერი სეკრეციის ხარჯზე.

რივაროქსაბანი მეტაბოლიზდება ციტოქრომ P450 სისტემის ჩYP3A4, ჩYP2ჟ2 იზოფერმენტების

მეშვეობით და, ასევე, ამ სისტემისგან დამოუკიდებელი მექანიზმების დახმარებით.

ბიოტრანსფორმაციის ძირითად მონაკვეთებს წარმოადგენს მორფოლინური ჯგუფი, რომელიც

ექვემდებარება ჟანგვით რეაქციას, და ამიდური ჯგუფები, რომელიც ჰიდროლიზდება.

In vitro კვლევებით მიღებული მონაცემების საფუძველზე დადგენილია, რომ როვაროქსაბანი

წარმოადგენს სუბსტრატს P-გპ (P გლიკოპროტეინი) და Bცრპ (ძუძუს კიბოსადმი მდგრადი ცილა)

ცილა-გადამტანებისთვის.

სისხლის პლაზმაში ყველაზე მეტად აქტიურ ნაერთს წარმოადგენს შეუცვლელი

რივაროქსაბანი. ძირითადი მეტაბოლიტების მაღალი კონცენტრაციები ან აქტიური

ცირკულირებადი მეტაბოლიტები სისხლის პლაზმაში აღმოჩენილი არ არის. რივაროქსაბანი,

რომლის სისტემური კლირენსი შეადგენს დაახლოებით 10 ლ/სთ-ში, შეიძლება მიეკუთვნოს

დაბალი კლირენსის მქონე სამკურნალო ნივთიერებებს. რივაროქსაბანის პლაზმიდან

ნახევარგამოყოფის ტერმინალური პერიოდი (თ1/2) ახალგაზრდა პაციენტებში შეადგენს 5-9 სთს, ხოლო ხანდაზმულ პაციენტებში – 11-13 სთ-ს.

ფარმაკოლოგიური თავისებურებები განსაკუთრებული პოპულაციის წარმომადგენლებში

სქესი/ხანდაზმული პაციენტები

მამაკაცებში და ქალებში ფარმაკოკინეტიკის კლინიკურად მნიშვნელოვავნი განსხვავება არ

აღინიშნება.

ხანდაზმულ პაციენტებში რივაროქსაბანის კონცენტრაცია პლაზმაში უფრო მაღალია, ვიდრე

ახალგაზრდა პაცინტებში. ასევე, AUჩ-ის საშუალო მნიშვნელობა დაახლოებით 1.5-ჯერ

აჭარბებს შესაბამის მაჩვენებელს ახალგაზრდა პაციენტებში, ძირითადად საერთო და

თირკმლის დაქვეითებული კლირენსის შედეგად. დოზის კორექცია საჭირო არ არის.

სხეულის წონა

სხეულის ძალიან მცირე ან დიდი წონა (50 კგ-ზე ნაკლები და 120 კგ-ზე მეტი) მხოლოდ

უმნიშვნელო გავლენას ახდენს სისხლის პლაზმაში რივაროქსაბანის კონცენტრაციაზე

(განსხვავება შეადგენს 25%-ზე ნაკლებს). დოზის კორექცია საჭირო არ არის.

ეთნიკური განსხვავებები

ფარმაკოკინეტიკის და ფარმაკოდინამიკის კლინიკურად მნიშვნელოვანი განსხვავებები

სხვადასხვა ეთნიკური წარმომავლობის პაციენტებში არ აღინიშნება.

ღვიძლის უკმარისობა

ღვიძლის უკმარისობის გავლენა რივაროქსაბანის ფარმაკოკინეტიკაზე შესწავლილია

კვლევებში ჩაილდ-პიუს კლასიფიკაციით დაჯგუფებულ პაციენტებში. აღნიშნული

კლასიფიკაცია გამოიყენება ღვიძლის ქრონიკული დაავადების, უპირატესად – ღვიძლის

ციროზის, პროგნოზის შესაფასებლად. ანტიკოაგულაციური თერაპიის ჩატარებისას, ღვიძლის

ფუნქციის დარღვევის მეტად მნიშვნელოვან არასასურველ შედეგს წარმოადგენს სისხლის

შედედების ფაქტორების შემცირებული სინთეზი. ვინაიდან, ეს მაჩვენებელი ჩაილდ-პიუს

კლასიფიკაციის ხუთი კლინიკურ-ბიოქიმიური კრიტერიუმებიდან მხოლოდ ერთს შეესაბამება,

პაციენტებში სისხლდენის განვითარების რისკი არასაკმარისად მკაფიოდ კორელირებს

აღნიშნულ კლასიფიკაციასთან. ასეთ პაციენტებში ანტიკოაგულაციური მკურნალობის

დანიშნვის შესახებ გადაწყვეტილების მიღება უნდა მოხდეს ჩაილდ-პიუს კლასიფიკაციისგან

დამოუკიდებლად.

რივაროქსაბანი უკუნაჩვენებია ღვიძლის დაავადების მქონე პაციენტებში კოაგულოპათიით,

რომელიც განაპირობებს კლინიკურად მნიშვნელოვანი სისხლდენის განვითარების რისკს.

ჩატარებული კვლევების შესაბამისად ღვიძლის ციროზის დროს ღვიძლის მსუბუქი ხარისხის

უკმარისობის (კლასი A ჩაილდ-პიუს მიხედვით) მქონე პაციენტებში, რივაროქსაბანის

ფარმაკოკინეტიკა მხოლოდ უმნიშვნელოდ განსხვავდება ჯანმრთელი ადამიანების შესაბამისი

მაჩვენებლებისგან (საშუალოდ აღინიშნება რივაროქსაბანის AUჩ-ის ზრდა 1.2-ჯერ). ასევე,

ფარმაკოდინამიკური მახასიათებლების მნიშვნელოვანი განსხვავება პაციენტებისა და

ჯანმრთელი ადამიანების შორის არ აღინიშნება.

ღვიძლის ციროზის და ღვიძლის საშუალო ხარისხის უკმარისობის (კლასი B ჩაილდ-პიუს

მიხედვით) მქონე პაციენტებში, ჯანმრთელ მოხალისეებთან შედარებით, სამკურნალწამლო

ნივთიერების კლირენსის მნიშვნელოვანი დაქვეითების შედეგად, რაც მიუთითებს ღვიძლის

სერიოზულ დაავადებაზე, მნიშვნელოვნად მატულობს რივაროქსაბანის AUჩ (2.3-ჯერ). Xა

ფაქტორის აქტივობის დათრგუნვა მეტად გამოხატულია ღვიძლის დაავადების მქონე

პაციენტებში (2.6-ჯერ), ვიდრე ჯანმრთელ ადამიანებში. პროთრომბინის დრო, ასევე, 2.1-ჯერ

აჭარბებს ჯანმრთელი მოხალისეების მონაცემებს.

პაციენტები ღვიძლის საშუალო ხარისხის უკმარისობით უფრო მგრძნობიარენი არიან

რივაროქსაბანის მიმართ, რაც ვლინდება რივაროქსაბანის პლაზმური კონცენტრაციის და

პროთრომბინის დროის მეტად მჭიდრო ფარმაკოკინეტიკური და ფარმაკოდინამიკური

ურთიერთკავშირით.

პრეპარატი უკუნაჩვენებია პაციენტებში ღვიძლის დაავადებებით, რომლებიც ასოცირებულია

კიოაგულოპათიასთან და სისხლდენის განვითარების კლინიკურად მნიშვნელოვან რისკთან,

ასევე პაციენტებში ღვიძლის ციროზით და ღვიძლის უკმარისობით, ჩაილდ-პიუს

კლასიფიკაციის B და C კლასის შესაბამისად.

თირკმლის უკმარისობა

თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში აღინიშნება პლაზმაში რივაროქსაბანის

ექსპოზიციის ზრდა, რომელიც კრეატინინის კლირენსით განსაზღვრული თირკმლის ფუნქციის

უკუპროპორციულია.

პაციენტებში თირკმლის მსუბუქი (კრეატინინის კლირენსი 50-80 მლ/წთ), ზომიერი (30-49 მლ/წთ)

და მძიმე (15-29 მლ/წთ) უკმარისობით აღინიშნა რივაროქსაბანის AUC-ის მომატება 1.4, 1.5 და

1.6-ჯერ შესაბამისად.

ფარმაკოდინამიკური ეფექტების შესაბამისი ზრდა მეტად გამოხატულია.

პაციენტებში თირკმლის მსუბუქი, საშუალო და მძიმე უკმარისობით სისხლის Xა ფაქტორის

აქტივობის საერთო დათრგუნვა ჯანმრთელ მოხალისეებთან შედარებით იზრდება 1.5, 1.9, და

2-ჯერ. პროთრომბინის დრო ასევე იზრდება 1.3, 2.2 და 2.4-ჯერ.

მონაცემები პრეპარატის გამოყენების შესახებ პაციენტებში კრეატინინის კლირენსით <15

მლ/წთ – არ მოიპოვება, შესაბამისად, ამ კატეგორიის პაციენტებში პრეპარატის გამოყენება

რეკომენდებული არ არის. პრეპარატის დანიშნვისას პაციენტებში კრეატინინის კლირენსით 15-

29 მლ/წთ საჭიროა განსაკუთრებული სიფრთხილე.

თირკმლის მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებში სისხლდენის და თრომბოზის განვითარების

რისკი მაღალია.

ბავშვები და მოზარდები

ბავშვებში და 18 წლამდე ასაკის მოზარდებში პრეპარატის უსაფრთხოება და ეფექტურობა

დადგენილი არ არის.


ფარმაცევტული მახასიათებლები

დამხმარე ნივთიერებები

ტაბლეტის ბირთვი:

ლაქტოზას მონოჰიდრატი, ნატრიუმის ლაურილსულფატი, ჰიპრომელოზა, ნატრიუმის

კროსკარმელოზა, მიკროკრისტალური ცელულოზა, მაგნიუმის სტეარატი.

ტაბლეტის გარსი: წითელი შემოსაგარსი ფხვნილი – მაკროგოლი 3350, ჰიპრომელოზა, რკინის

ოქსიდი წითელი (E172), ტიტანის დიოქსიდი (E171) (რივაროქსი 15 მგ); მაკროგოლი 3350,

ჰიპრომელოზა, რკინის ოქსიდი წითელი (E172) (რივაროქსი 20 მგ).


შეუთავსებლობა

არ არის ცნობილი


ვარგისობის ვადა

2 წელი.

გამოყენება ვარგისობის ვადის გათვალისწინებით:

ნუ გამოიყენებთ რივაროქსს კოლოფზე მითითებული ვარგისობის ვადის გასვლის შემდეგ.

არ გამოიყენოთ რივაროქსი, თუ შეამჩნიეთ, რომ პრეპარატი ან მისი შეფუთვა დაზიანებულია.


შენახვის პირობები

პრეპარატი არ საჭიროებს განსაკუთრებულ შენახვის პირობებს.

ინახება ბავშვებისთვის ხელმიუწვდომელ ადგილას!


შეფუთვა

თითოეულ კოლოფში მოთავსებულია 28 (15 მგ) და 28 (20 მგ) აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი.


გაცემის წესი:
ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი II, გაიცემა ფორმა #3 რეცეპტით.

სად შევიძინოთ?