Plasmon

იხილეთ აფთიაქების ჩამონათვალი

აკკუზიდი / ACCUZIDE
შემადგენლობა

თითოეული გარსით დაფარული აბი შეიცავს: 
აქტიურ ნივთიერებებს: ქინაპრილის ჰიდროქლორიდს (რაოდენობით ქინაპრილის ეკვივალენტით-საფუძველით) და ჰიდროქლორთიაზიდს თანაფარდობით 10 მგ+12,5მგ, 20მგ+12,5 მგ ან 20 მგ+25 მგ შესაბამისად. 
დამხმარე ნივთიერებები: მაგნიუმის კარბონატი, ლაქტოზის მონოჰიდრატი, პოვიდონი К25, ქროსპოვიდონი, სტეარატის მაგნიუმი, აპკიანი გარსი - ოპოდრაი ვარდისფერი OY-შ-6937 (შეიცავს ჰიდროქსიპროპილმეთილცელულოზას, ტიტანის დიოქსიდს (Е171), ჰიდროქსიპროპილცელულოზას, პოლიეთილენგლიკოლს 400 და რკინის ოქსიდს (Е172), კანდელის ცვილს. 
აღწერილობა: 
გარსით დაფარული აბები 10მგ+12,5მგ: ვარდისფერი, ოვალური, ორმხრივამოზნექილი აბები, გარსით დაფარული, ორივე მხარეზე დანაყოფითა და მარკირებით “PD 222” ერთ მხარეზე. 
გარსით დაფარული აბები 20მგ+12,5მგ: ვარდისფერი, ოვალური, ორმხრივამოზნექილი აბები, გარსით დაფარული, ორივე მხარეზე დანაყოფითა და მარკირებით “PD 220” ერთ მხარეზე. 
გარსით დაფარული აბები 20მგ+25მგ: ვარდისფერი, ოვალური, ორმხრივამოზნექილი აბები, გარსით დაფარული, ორივე მხარეზე დანაყოფითა და მარკირებით “PD 223” ერთ მხარეზე.

ფარმაკოლოგიური თვისებები
ფარმაკოდინამიკა 
აკკუზიდი – კომბინირებული პრეპარატი, რომლის შემადგენლობაშიც შედის ინჰიბიტორები აგფ ანგიოთენზინგარდამქმნელი ფერმენტი (აგფ)- ჰიდროქლორიდის ქინაპრილი და თიაზიდიური დიურეტიკი - ჰიდროქლორთიაზიდი, და თიაზიდური დიურეტკი – ჰიდროქლორთიაზიდი სამ სხვადასხვა თნაფარდობაში.
ქინაპრილი – აგფ მძლავრი ინჰიბიტორია. აგფ წარმოადენს ფერმენტს, რომელიც ანგიოტენზინ II-ის წარმოქმნის კატალიზირებას ახდენს, რომელიც ავიწროვებს სისხლძარღვებს და აკონტროლებს სისხლძარღვების ტონუსს, მათ შორის თირკმელსზედა ქერქზე ალდოსტერონის სეკრეციის სტიმულაციის ხარჯზე. ქინაპრილი ინჰიბირებას ახდენს მოცირკულარე და ქსოვილოვან აგფ-ზე და იწვევს ვაზოპრესორული აქტივობისა და ალდოსტერონის სეკრეციის შემცირებას. რენინის სეკრეციაზე. ანგიოტენზინ II-ის უარყოფითი გავლენის თავიდან აცილებას, უკუ კავშირის მექანიზმით, სისხლის პლაზმის რენინის აქტივობის მომატებისაკენ მივყავართ. ამასთან არტერიული წნევის დაწევას (აწ) თან ახლავს საერთო პერიფერიული სისხლძარღვების წინააღმდეგობა და თირკმელის სისხლძარღვთა შემცირების წინააღმდეგობა, იმ დროს როცა გულის შეკუმშვის, გულის გადატყორცნის სიხშირე იცვლება, თირკმელების სისხლმიწოდება, მარყუჟოვანი ფილტრაციისა და ფილტრაციული ფრაქციის სიჩქარე არის უმნიშვნელო ან საერთოდ არ არის. ამას გარდა ქინაპრილი რამდენადმე ამცირებს კალიუმის დაკარგვას, რაც გამოწვეულია ჰიდროქლორთიაზიდით, რომელიც საკუთარი დიურეტიკული მოქმედების ხარჯზე ასევე ამაღლებს სისხლის პლაზმაში რენინის აქტივობას, ალდოსტერონის სეკრეციას, ამცირებს კალიუმის შრატის დონეს და ზრდის მის ექსკრეციას შარდთან. ჰიდროქლორთიაზიდი – დურეტეკი, ახდენს პირდაპირ გავლენას თირკმელებზე, ამაღლებს ნატრიუმის იონების, ქლორიდის, წყლის, ასევევ კალიუმისა და ბიკარბონატული იონების გამოყოფას და ამცირებს კალციუმის იონების გამოყოფას. თუმცა დიურეტიკების ანტიჰიპერტენზიული მოქმედების მექანიზმი მთლიანად შესწავლილი არ არის, მათი ხარნგრძლივი გამოყენებისას აღინიშნება პერიფერიული სისძარღვთა წინააღმდეგობის შემცირება, რაც შესაძლოა დაკავშირებულია ცვლილებებთან, ნატრიუმის იონების მოცულობის გაცვლით. ამგვარად ქინაპრილისა და ჰიდროქლორთიაზიდის კომბინაციის გამოყენებას მივყავართ უფრო გამოხატული აწ დაწევასთან, ვიდრე თითოეული პრეპარატის ცალკეული თერაპიის დროს. 
ქინაპრილის ჰიპოთენზიური მოქმედება შიგნით მიღების შემდეგ 1 საათის მანძილაზე ვითარდება და მაქსიმუმს აღწევს 2-4 სთ შემდეგ. ხანგრძლივად მკურნალობისას რეკომენდებული დოზის მიღებისას მოქმედება 24 სთ განმავლობაში შენარჩუნებულია. ხანგრძლივი თერაპიის დროს ზოგიერთ შემთხვევაში თერაპიის მაქსიმალური ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის მისაღწევად საჭიროა არა უმეტეს 2 კვირა. 
ჰიდროქლორთიაზიდის დიურეტიკული მოქმედება 2 საათის განმავლობაში იწყება, მაქსიმუმს აღწევს დაახლოებით 4 საათის შემდეგ და გრძელდება 6-12 საათი.

ფარმაკოკინეტიკა
ქინაპრილი და ჰიდროქლორთიაზიდი არ ახდენენ ზეგავლენას ერთმანეთის ფარმაკოკინეტიკაზე. ქინაპრილის კონცენტარცია სისხლის პლაზმაში პერორალური მიღებისას აღწევს მაქსიმუმს 1 საათის განმავლობაში. ქინაპრილი სწრაფად მეტაბოლიზირდება ქინაპრილამდე ეფირული ჯგუფის მოხლეჩის გზით (მთავარი მეტაბოლიტი – ორფუძიანი ქინაპრილის მჟავა), რომელიც მძლავრი აგფ ინჰიბიტორია. 
ქინაპრილისა და მისი მეტაბოლიტის შარდთან ერთად გამოყოფის გათვალისწინებით, შეიწოვება 60%. ქინაპრილის მიღებული დოზის დაახლოებით 38% ცირკულირებს ქინაპრილის სახით. სისხლის პლაზმიდან ქინაპრილის (T 1/2) ნახევარ გამოყოფის პერიოდი 1 სთ შეადგენს. სისიხლის პლაზმაში ქინაპრილატის კონცენტრაცია მაქსიმუმს აღწევს, ქინაპრილის შიგნით მიღებიდან დაახლოებით 2 საათის შემდეგ. ქინაპრილატი ძირითადად გამოდის თირკმელების ექსკრეციით, ხოლო T 1/2 ½შეადგენს დაახლოებით 3 სთ. სისხლის პლაზმაში ქინაპრილისა და ქინაპრილატის დახლოებით 97% ცირკულირებს ცილებთან დაკავშირებით. ქინაპრილი და მისი მეტაბოლიტები ვერ გადიან ჰემატო-ენცეფალურ ბარიერში. ავადმყოფებს თირკმლის უკმარისობით ქინაპრილის T 1/2 ½ გახანგრძლივებული აქვთ კრეატინის კლირენსის (კკ) დაწევის მიხედვით. ქინაპრილატის გამოყოფა ხანდაზმულებში (65 წელს ზემოთ) ეცემა და მჭიდროდ კორელირებს თირკმელების მაჩვენებლების ფუნქციებთან, თუმცა საერთო ჯამში მკურნალობის ეფეტურობასა და უსაფრთხოებში ხანდაზმულსა და უფრო ახალგაზრდა ასაკის ავადმყოფებს შორის განსხვავება გამოვლენილი არ არის. 
ჰიდროქლორთიაზიდის შეწოვა შენელებულია (1-2,5სთ) და Mმთლიანად (50-80%) ხდება. ჰიდროქლორთიაზიდი არ მეტაბოლიზირდება ღვიძლში და გამოიყოფა თირკმელებიდან შეუცვლელი სახით. T1/2 შედგენს 4-დან 15 სთ-მდე. დაახლოებით 61% შიგნით მიღებული დოზიდან გამოდის შეუცვლელი სახით 24 სთ განმავლობაში. ჰიდროქლორთიაზიდი გადის პლაცენტში გავლით დედის რძეში მაგრამ არ გადის ჰემატო-ენცეფალურ ბარიერში.

მიღების წესები და დოზები
არტერიული ჰიპერტენზია (ავადმყოფებს, რომლებსაც ესაჭიროებათ ქინაპრილისა და დიურეტიკის კომბინირებული თერაპია). 

პერორალური
ავადმყოფებისათვის, რომლებიც არ იღებენ დიურეტიკის (დამოუკიდებლად იმისა ჩაუტარდათ თუ არა მონოთერაპია ქინაპრილით), რეკომენდებულია აკკუზიდის საწყისი დოზა, რომელიც შეადგენს 10 მგ+12, 5მგ 1 დღე-ღამეში. აუცილებლობის შემთხვევაში შემდგომში დოზის გაზრდა შეიძლება 20მგ+12,5 მგ-მდე ან მაქსიმალურ სადღე-ღამისო 20მგ+25მგ დოზამდე. პრეპარატი ჩვეულებრივ უზრუნველყოფს აწ ეფექტურ კონტროლს დოზებში 10მგ+12,5 მდ-დან 20მგ+12,5მგ-მდე. აკკუზიდის დოზის დიაპაზონი უზრუნველყოფს მისი ცალკეული კომპონენტების დოზების შერჩევის ადეკვატურობას. ასე, მაგალითად ავადმყოფებს, რომლებიც იღებენ დიურეტიკს, იმისთვის, რომ არტერიული წნევის უცაბედი ვარდნა მიიყვანონ მინიმუმამდე, ქინაპრილის რეკომენდებული საწყისი დოზა შეადგენს 5მგ. შემდგომში დოზას თანდათან ზრდიან, რათა მიღწეულ იქნას აუცილებელი ჰიპოთენზიური ეფექტი. თუ შერჩევის შედეგად დადგენილ იქნა დოზები, რომლებიც კომბინირებული პრეპარატის დოზებთანაა მიახლოებული, შეიძლება დაინიშნოს აკკუზიდი. 
პაციენტები თირკმლის ფუნქციის დარღვევით 
უმნიშვნელო თირკმლის უკამრისობით ავადმყოფების (კრეატინის კლირენსი 30-60 მლ/წთ) მკურნალობა იწყება 5 მგ ქინაპრილის მიღებით, აუცილებლობის შემთხვევაში მისი დოზის გაზრდით. ავადმყოფებს, რომლებსაც ესაჭიროებათ დიურეტეკის დამატება, შეიძლება განახორციელონ დოზების შერჩევა აკკუზიდის გამოყენებით. საწყისი დოზა შეადგენს 10მგ+12,5მგ, შესანარჩუნებელი თერაპიისათვის შეიძლება გამოყენებულ იქნას აკუუზიდის სტანდარტული დოზა.

გვერდითი მოვლენები
არასასურველი ეფექტები ქინაპრილისა და ჰიდროქლორთიაზიდის ცალკე-ცალკე მიღებისგან არ განსხვავდება. უფრო ხშირ ქინაპრილისა და ჰიდროქლორთიაზიდის ნებისმიერი კომბინაციის მიღებისას გვერდით ეფექტებად (>1%), აღინიშნება თავის ტკივილი (6, 7%), თავბრუსხვევა (4,8 %), ხველა (3,2%), რომელიც ჩვეულებრივ არაპროდიქტიული, მყარი იყო და თერაპიის შეწყვეტის შემდეგ ქრება და მატულობს დაღლილობა (2,9%). საერთო ჯამში გვერდითი ეფექტები სუსტად გამოვლენილი და გარდამავალი იყო, ასაკის, სქესის, რასისა და თერაპიის ხანგრძლივობის მიუხედავად. არასასურველი მოვლენები, გვხვდება ავადმყოფების 0,5-1,0%-ში, რომლებიც იღებდნენ ქინაპრილს ჰიდროქლოთიზიდთან ერთად, რომელიც შეიცავდა შემდეგს: სისხლწარმოქნის მხრიდან: ჰემოლიტიკური ანემია, თრომბოციტოპენია, ლეიკოპენია, აგრანულოციტოზი.
იმუნური სისტემის მხრიდან: ანაფილაქტიკური რეაქციები. 
ცნს მხიდან: აღგზნებადობის მომატება, ასთენია, პარესთეზი. 
გულ-სისხლ-ძარღვთა სისტემის მხრიდან: გულისცემა, ტახიკარდია, გამოხატული ჰიპოთენზია, პოსტურალური ჰიპოთენზია, გულისწასვლა, იშვიათად დარღვევა გულის რითმის, მიოკარდის ინფარქტი, იშემიური ინსულტი. 
სასუნთქი სისტემის მხრიდან: ქოშინი, სინუსიტი.
საჭმლის მომნელებელი ტრაქტის სისტემის მხრიდან: პირის ან ყელის სიმშრალე, გულისრევა, შეკრულობა ან დიარეა, მეტეორიზმი, პანკრეატიტი, ჰეპატიტი. ალერგუილი რექაციები: გამონაყარი კანზე, ქავილი, ანგიონერვული შეშუპება (პაციენტების 0,1%, რომლებიც იღებენ ქინაპრილს), იშვიათი – ფოტოსენსიბილიზაცია, მულტიფორმული ექსუდატიური ერითემა, ექსფოლიატური დერმატიტი, წყლულოვანი ერითემა, სტივენს ჯონსის სინდრომი (ჰიდროქლოთიზიდი). 
შარდსასქესო სისტემის მხრიდან: საშარდე გზების ინფექცია, თირკმელების ფუნქციის დარღვევა. 
გრძნობის ორგანოების მხრიდან: მხედველობის დარღვევა. 
რეპროდუქციული ფუნქციების დარღვევა: პოტენციის დაქვეითება. 
ლაბორატორიული მაჩვენებლები: შარდის ბუშტის სისხლში კრეატინის შრატისა და აზოტის დონის მომატება (1,25 ჯერ აღემატება ნორმას ზედა საზღვართან შედარებით) შესაბამება 3% 4% პაციენტებში, რომლებიც იღებდენ ქინაპრილსა და ჰიდროქლორტიაზიდს.
სხვა: პერიფერიული შეშუპება, ართრალგია, ალოპეცია.

უკუჩვენება
პრეპარატის ნებისმიერი კომპონენტის მიმართ მომატებული მგრძნობელობა. (აგფ) ინჰიბიტორების წინამავალი ტერაპიის შედეგად, ანგიონევროტული შეშუპება ანამნეზში. 
ანურია ან მომატებული მგრძნობელობა წარმოქმნილი სულფანილამიდების მიმართ. პრეპარატის ეფექტურობა და უსაფრთოება 18 წლამდე ბავშვბეში დადგენილი არ არის.

ორსულობა და ლაქტაცია
აგფ ინჰიბიტორებმა შეიძლება გამოიწვიონ დაავადებების განვითარება და ნაყოფისა და ახალდაბადებულთა სიკვდილი. ორსულობის დადგენის შემთხვევაში საჭიროა აკკუზიდის შეწყვწტა. ორსულობის II და III ტრიმესტრში აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებისას აღინიშნებოდა არტერიული ჰიპერტენზიის, თირკმელების უკმარისობის, ახალშობილებში თავის ქალის ძვლების ჰიპოპლაზის და/ან მათი სიკვდილის შემთხვევები. ასევე აღწერილია წყალმცირობის შემთხვევები, რომლებიც ალბათ ნაყოფში თირკმელების ფუნქციის დაქვეითებას იწვევს; ეს მდგომარეობა შეთავსებული იყო კიდურების კონტრაქტურებთან, თავის ქალის სახის ნაწილის დეფორმაციასთან, ფილტვების ჰიპოპლაზიასთან, მუცლად ყოფნისას განვითარების შეჩერებასთან. აგფ ინჰიბიტორების მიღებისას ორსულობის I ტრიმესტრში მსგავსი არასასურველი ეფექტები არ განვითარებულა, მიუხედავად ამისა ქალებმა, რომლებმაც პირველ ტრიმესტრში ამ ჯგუფის პრეპარატები მიიღეს, საჭიროა აცნობონ ამ არასასურველი რეაქციების შესახებ ექიმს. თუ ქალი აკკუზიდით მკურნალობის პერიოდში დაორსულდება, საჭიროა პრეპარატის რაც შეიძლება სწრაფად შეწყვეტა. 
ქალებში, რომლებსაც II და III ტრიმესტრში ესაჭიროებათ აგფ ინჰიბიტორების თერაპია, აუცილებელია შეფასდეს ნაყოფის პოტენციური დაზიანების შესაძლებლობა; წყალმცირობის (რაც შეიძლება გამოვლენილი იყოს უკვე ნაყოფის შეუქცევადი დაზიანების შემდეგ) დიაგნოზტიკის მიზნით რეგულარულად უნდა ჩაუტარდეს ულტრაბგერითი გამოკვლევა. თუ ასეთი მდგომარეობა აღენიშნება, პრეპარატი უნდა შეუწყდეს იმ შემთხვევების გამოკლებით, როცა მისი მიღება დედის სიცოცხლისათვის აუცილებლია. 
ნაყოფზე და ახალშობილებზე სხვა აგფ ინჰიბიტორების შესაძლო არასასურველი ეფექტებად ითვლება, მუცლად ყოფნის დროს განვითარების შეჩერება, დღენაკლულობა და არტერიული სადინარის ჩამოუყალიბებლობა; აღწერილია ნაყოფის სიკვდილის შემთხვევები. რჩება გაურკვეველი, არის თუ არა ეს არასასურველი მოვლენები აგფ ინჰიბიტორებთან ან დედის დაავადებასთან კავშირში. უცნობია, ასევე ახდენს თუ არა თერაპია არასასურველ შედეგს ნაყოფზე, რომელიც მხოლოდ ორსულობის I ტრიმესტრში ჩატარდა. 
ახალშობილებში, რომლებიც აგფ ინჰიბიტორების ზემოქმედების ქვეშ მოყვნენ მუცლად ყოფნისას, აუცილებელია მოხდეს დაკვირვება არტერიული ჰიპოთენზიის, ოლიგურიისა და ჰიპერკალიემის გამოვლენის მიზნით. ოლიგურიისა გამოვლენისას საჭიროა შევინარჩუნოთ არტერიული წნევა და თირკმელების პერფუზია. თიაზიდი აღწევს პლაცენტის გავლით და ვლინდება ჭიპლარის სისხლში. ამ პრეპარატების არა ტერაეტოგენური ეფექტებია ბოტკინი და თრომბოციტოპენია ნაყოფში ან ახალშობილებში, ასევე დაიშვება იმის ალბათობაც, რომ სხვა არასასურველი რეაქციები გამოვლინდეს დიდებშიც. 
აგფ ინჰიბიტორები, ქინაპრილთან ერთად, ორგანული სახით ხვდება დედის რძეში, თიაზიდები დედის რძესთან ერთად გამოდიან. სერიოზული არასასურველი რეაქციების განვითარების შესაძლებლობის გათვალისწინებით, ახალშობილებში აუცილებელია შეწყდეს აკკუზიდის მიღება ან ძუძუთი კვება.

განსაკუთრებული მითითებები
სიფრთხილით 
ანამნეზში აღინიშნება ანგიონერვული შეშუპება, რომელიც არ არის დაკავშირებული აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებასთან: სიმპტომატური ჰიპოტენზია პაციენტებში, რომლებიც ადრე იღებდნენ დიურეტიკს და იცავდნენ დიეტას მარილის შეზღუდული გამოყენებით ან იმყოფებოდნენ Hჰემოდიალიზზე; პაციენტებში გულის უკმარისობა მძიმე ფორმაში თანმდევი თირკმელის უკმარისობით ან მის გარეშე; მდომარეობა, სისხლის მოცირკულირე მოცულობის დაქვეითების თანხლებით (სთ განმავლობაში ღებინება და დიარეა); ჰიპერკალემია; ქალა-ტვინის სისხლის წარმოქმნას თრგუნავს; აორტის სტენოზი; ცერებროვასკულარული დაავადება (აწ მკვეთრი ვარდნა აგფ ინჰიბიტორების თერაპიის ფონზე შეიძლება გაამწვავოს მოცემული დაავადებების მიმდინარეობა); მწვავე თირკმელის უკმარისობა (კკ უფრო ნაკლები 30 მლ/წთ); მდგომარეობა თირკმელების გადანერგვის შემდეგ; თირკმლის არტერიის ორმხრივი სტენოზი ან ერთადერთი თირკმლის არტერიის სტენოზი; შემაერთებელი ქსოვილების მწვავე აუტოიმუნური სისტემური დაავადება (მათ შორის წითელი მგლურა); ღვიძლის ფუნქციების დარღვევა ან პროგრესირებული დაავადება; შაქრიანი დიაბეტი; ქირურგიული ჩარევა და საერთო ანესთეზია; სხვა ანტიჰიპერთენზიული საშუალებების ერთდროული მიღება; ელექტროლიტების ბალანსის დარღვევა. 

აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალობისას აღწერილია თავისა და ყელის ანგიონევროტული შეშუპების შემთხვევბი, მათ შორის პაციენტების 0,1 %, რომლებიც იღებდნენ ქინაპრილს. ხორხისმიერი სტვენის გამოვლენისას ან სახის, ენის ან სახმო იოგების ანგიონევროტული შეშუპებისას, აუცილებელია აკკუზიდის გამოყენების დაუყოვნებლივი შეწყვეტა. პაციენტს აუცილებელია დაენიშნოს ადეკვატური მკურნალობა და მისი დაკვირვება უნდა მოხდეს შეშუპების გაქრობამდე. სახისა და ტუჩების შეშუპება ჩვეულებრივ მკურნალობის გარეშე გადის. სიმპტომების შემცირების მიზნით შეიძლება გამოყენებულ იქნას ანტიჰისტამიური საშუალებები. ხორხის დაზიანებით ანგიონევროტულმა შეშუპებამ შეიძლება მიგვიყვანოს ლეტალურ შედეგამდე. თუ ენის, სახმო იოგების ან ხორხის შეშუპება სასუნთქი გზების ობსტრუქციას იწვევს, აუცილებელია ადეკვატური გადაუდებელი თერაპია, რომელიც დაირთავს კანქვეშ ეპინეფრინის ინექციის შეყვანას (ადრენალინი) 1:1000 (0,3-0,5 მლ).
აგფ ინჰიბიტორით მკურნალობისას ნაწლავების ანგიონევროტული შეშუპებაც არის აღწერილი. პაციენტებს აღენიშნებოდათ მუცლის არეში ტკივილები (გულის რევითა და ღებინებით ან მის გარეშე); ზოგიერთ შემთხვევაში სახის ანგიონევროტული შეშუპების გარეშე და ესტერაზის ჩ-1 ნორმალური დონით. დიაგნოზის დადგენა მუცლის ღრუს კომპიუტერული ტომოგრაფიის შედეგად, ულტრაბგერით ან ქირურგული ჩარევით ხდება. სიმპტომები ქრება აგფ ინჰიბიტორების მიღების შეწყვეტის შემდეგ. ამიტომაც პაციენტებს მუცლის არეში ტკივილით, რომლებიც იღებდენენ აგფ ინჰიბიტორებს, დიფერენცირებული დიაგნოზის დადგენისას აუცილებლად გასათვალისწინებელია ნაწლავების ანგიონევროტული შეშუპების შესაძლო განვითარება.
ავადმყოფებს, რომლებმაც გადაიტანეს ანგიონევროტული შეშუპება, რაც დაკავშირებული არ იყო აგფ ინჰიბიტორებთან, მისი განვითარების რისკი შეიძლება მომატებული იყოს ამ ჯგუფის პრეპარატებით მკურნალობისას. 
ავადმყოფები, რომლებიც იღებდნენ აგფ ინჰიბიტორებს, სიფრიფანაფრთიანთა შხამით დესენსიბილიზირებული თერაპიის დროს (ჰემინოპტერა) შეიძლება განუვითარდეთ ანაფლიაქტოიდური მყარი რეაქცია, რომელიც საფრთხეს უქმნის სიცოცხლეს. აგფ ინჰიბიტორების მიღების დროებითმა შეწყვეტამ შესაძლებელი გახადა ამ რეაქციების თავიდან აცილება, თუმცა ისინი კვლავ იჩენდნენ თავს მითითებული პრეპარატების შემთხვევით მიღების დროს. 
აგფ ინჰიბიტორების დანიშვნის დროს ანაფილაქტოიდური რეაქციები შეიძლება ასევე განვითარდეს ავადმყოფებში, რომელთაც ჩაუტარდათ დაბალი სიმკვრივის მქონე ლიპოპროტეინების აფერეზი დექსტრინ სულფატის აბსორბაციით ან ავადმყოფებს, რომლებიც იმყოფებიან ჰემოდიალიზზე მაღალგამდინარე მემბრანების გამოყენებით, ისეთები როგორიცაა პოლიაკრილონიტრილური. ამიტომაც მსგავს კომბინაციას უნდა ავარიდოთ თავი, უნდა გამოვიყენოთ ან სხვა ანტიჰიპერთენზიული პრეპარატები, ან ალტერნატიული მემბრანა ჰემოდიალიზისათვის.
აკკუზიდმა შეიძლება გამოიწვიოს სიმპტომატური არტერიული ჰიპოთენზია, თუმცა არც ისე ხშირად, როგორც პრეპარატის ორივე კომპონენტის მონოთერაპიის დროს. სიმპტომატური ჰიპოთენზია იშვიათად გვხვდება ავადმყოფებში, რომლებიც ქინაპრილით მკურნალობენ არტერიული ჰიპერთენზიის დროს, თუმცა ის შეიძლება განვითარდეს აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიის დროს ავადმყოფებში, რომლებსაც სისხლის დაბალი ცირკულაცია აქვთ, მაგალითად დიურეტიკებით მკურნალობის შემდეგ, დიეტის დაცვისა ნატრიუმის შეზღუდული გამოყენებით ან ჰემოდიალიზის ჩატარებისას. სიმპტომატური ჰიპოთენზიის გამოვლენის შემთხვევევბში, პაციენტმა უნდა მიიღოს ჰორიზონტალური მდგომარეობა და აუცილებლობის შემთხვევაში უნდა ჩაუტარედს შიდა ვენური ინფუზია ნატრიუმის ქლორიდის 0,9% ხსნარით. პრეპარატის შემდგომი გამოყენებისათვის, გარდამავალ არტერიულ ჰიპოთენზიას უკუ ჩვენებები არ გააჩნია, თუმცა მსგავს შემთხვევებში მიზანშეწონილია დოზის შემცირება. ავადმყოფებში, ქრონიკული გულის უკმარისობით ან თირკმლის უკმარისობით აგფ ინჰიბიტორით თერაპიამ არტერიული ჰიპოთენზიის მიზნით შეიძლება მიიყვანოს აწ დაწევამდე, რასაც ახლავს ოლიგურია, აზოტემია და იშვიათად მწვავე თირკმლის უკმარისობა და ლეტალური შედეგიც. აკკუზიდით ასეთი ავადმყოფების მკურნალობა უნდა დაიწყოს საფუძვლიანი სამედიცინო კონტროლით პირველი 2 კვირის მანძილზე და პრეპარატის დოზის გაზრდის დროსაც. 
აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიის იშვიათ შემთხვევებში შეიძლება თან ახლდეს აგრანულოციტოზის განვითარება და ძვლის ტვინის დათრგუნვა ავადმყოფებში არა გართულებული არტერიული ჰიპოთენზიით, მაგრამ ხშირად პაციენტებში თირკმლის ფუნქციის დარღვევით, განსაკუთრებით შემაერთებლი ქსოვილების დაავადებით. ასეთ შემთხვევებში საჭიროა სისხლში ლეიკოციტების კონტროლი.
თიაზიდური დიურიტიკები ზოგჯერ იწვევენ წითელი მგლურას სისტემის გამწვავებას. აკუზიდი სიფრთხილით უნდა მიიღონ ავადმყოფებმა თირკმელების მძიმე დაავადების დროს, ასეთ პაციენტებში ე.წ. თიაზიდურმა დიურეტიკებმა შეიძლება გამოიწვიონ აზოტემია, ხოლო განმეორებითმა მიღებამ შეიძლება მიიყვანოს კუმულატურ ეფექტამდე. ავადმყოფებში რენინ-ანგიოთენზინ-ალდოსტერონული სისტემის დახშობამ, შეიძლება თირკმელების ფუნქციების შეცვლა გამიწვიოს. ავადმყოფებში, გულის მძიმე უკმარისობით თირკმელების ფუნქცია შეიძლება დამოკიდებული იყოს რენინ-ანგიოთენზინ-ალდოსტერონულ სისტემაზე, ამიტომაც აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალობამ, ქინაპრილის დართვით, შეიძლება მიიყვანოს ოლიგურიისაკენ და/ან პროგრესირებული აზოტემიისაკენ, ხოლო იშვიათ შემთხვევებში –თირკმლის მწვავე უკმარისობისაკენ და/ან ლეტალურ შედეგამდე. 
კკ დაწევისას ქინაპრილატის Т1/2 მატულობის. ავადმყოფებს კკ ქინაპრილის 60 მლ/წთ საჭიროა დაენიშნოს უფრო დაბალი დოზით. ასეთ პაციენტებში პრეპარატის დოზის გაზრდა კლინიკური ეფექტის გათვალისწინებით უნდა მოხდეს, თირკმლის ფუნქციის მუდმივი კონტროლის დროს, თუმცა კლინიკური გამოკვლევების დროს პრეპარატით მკურნალობის დროს არ იყო აღნიშნული თირკმელების ფუნქციის გაუარესება. ქინაპრილის დანიშვნისას განსაკუთრებით დიურეტიკთან ერთად ზოგიერთ ავადმყოფბს არტერიული ჰიპერთენზიით თირკმელების სისხლძარღვების აშკარად გამოხატული საწყისი დაზიანების ნიშნების გარეშე, აღენიშნებოდათ შარდის ბუშტის სისხლში აზოტის დონის და სისხლის შრატში კრეატენინის მომატება, რომლებიც ჩვეულებრივ გამოხატულია და გარდამავალი. მსგავსი ცვლილებები გამოხატულია ავადმყოფებში თირკმელების ფუნქციების საწყისი დარღვევებით. 
ასეთ შემთხვევებში შეიძლება საჭირო გახდეს პრეპარატის დოზის შემცირება. ყველა ავადამყოფს, რომელსაც არტერიული ჰიპერტენზია აქვს უნდა აკონრტოლოს თირკმელების ფუნქციები. 
კლინიკური გამიკვლევებით ავადმყოფებს თირკმლის არტერიის ჰიპერთენზიური არტერიული ორმხრივი ან ცალმხრივი სტენოზით, აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალობისას ზოგიერთ შემთხვევაში აღენიშნებოდათ შარდის ბუშტის სისხლში აზოტის და შრატის კრეატენინის მომატება. ეს ცვლილებები პრაქტიკულად ყოველთვის იყო შექცევადი და ქრებოდა აგფ ინჰიბიტორების და/ან დიურეტიკების შეწყვეტის შემდეგ. მსგავს შემთხვევებში მკურნალობის პირველი რამდენიმე კვირის მანძილზე საჭიროა თირკმელების ფუნქციის კონტროლი. 
აკკუზიდის მიღება უნდა მოხდეს სიფრთხილით ავადმყოფებში ფუნქციების დარღვევით ან ღვიძლის პროგრესირებული დაავადების დროს, ვინაიდან წყალ-ელექტროლიტური ბალანსის მცირე ცვლალებადობამ შეიძლება გამოიწვიოს ღვიძლის კომის განვითარება. ქინაპრილის მეტაბოლიზმი ქინაპრილატამდე ნორმაში მოდის ღვიძლის ფერმენტების მოქმედების ქვეშ. ქინაპრილატის კონცენტრაცია იწევს ავადმყოფებში ღვიძლის ალკოჰოლური ცეროზის დროს ქინაპრილის დეესტერიფიკაციის დარღვევის ხარჯზე. ელექტრონული ბალანისის შესაძლო დარღვევის გამოვლენის მიზნით საჭიროა ელექტროლიტების შრატის დონის რეგულარული კონტროლი. ავადმყოფებს, რომლებსაც უტარდებათ მონოთერაპია ქინაპრილით, როგორც სხვა აგფ ინჰიბიტორებით, შეიძლება აიწიოს შრატის კალიუმის დონე. ჰიპერკალემია ( > 5.8. მმოლ/ლ) აღენიშნება ავადმყოფთა დაახლოებით 2 %, რომლებიც იღებდნენ ქინაპრილს, მაგრამ უმეტეს შემთხვევებში ესეთი გადახრები ერთეული იყო და მკურნალობის დროს აღარ აღინიშნებოდა. ჰიპერკალემიის განვითარების რისკის ფაქტორი დაირთავს თირკმლის უკამარისობას, შაქრიან დიაბეტესა და კალციუმდამცავ დიურეტიკებს, კალიუმის პრეპარატების მიღებასა და/ან კალიუმის შემცავ შემცვლელი მარილების, ერთდროულად მიღებას. კალციუმდამცავ დიურეტიკების აკკუზიდთან ერთდროულად მიღება, რომლის შემადგენლობაშიც თიაზიდის დიურეტიკი შედის, რეკომენდებული არ არის. თიაზიდური დიურეტიკებით მკურნალობას პირიქით თან ახლავს ჰიპოკალემია, ჰიპონატრიემია და ჰიპოქლორემიტური ალკალოზები. ეს დარღვევევბი ხანდახან ვლინდება ისეთი სიმპტომებით როგორიცაა, პირის სიმშრალე, წყურვილი, სისუსტე, მოდუნება, მძინარობა, შფოთვა, კუნთის სისუსტე, კუნთის ტკივილი ან სპაზმები, აწ დაწევა, ოლიგურია, ტახიკარდია, გულისრევა, აზროვნების დარღვევა, კრუნჩხვა და ღებინება. ჰიპოკალიემიამ შეიძლება ასევე გააძლიეროს გულის გლიკოზიდების ტოქსიკური ეფექტი. ჰიპოკალიემიის რისკი განსაკუთრებით მაღალია ღვიძლის ცეროზის, ფორსირებული დიურეზის დროს, შიგნით ელექტროლიტების არა ადეკვატურად გამოყენების დროს, რომელსაც თან ახლავს თერაპია კორტიკოსტეროიდებით ან ადრენოკორტიკტროპული ჰორმონით (АКТГ-აკტჰ). შრატში კალიუმის დონეზე აკკუზადის კომპონენტების უკუ ეფექტებს მივყავართ იმისკენ, რომ ავადმყოფებში მისი მნიშვნელობა არ იცვლება. ცალკეულ შემთხვევებში ერთი კომპონენტის ეფექტმა შეიძლება სხვას გადააჭარბოს. მკურნალობის დაწყებამდე და მკურნალობის დროს საჭიორა პერიოდულად განისაზღვროს ელექტროლიტების შრატების დონე ელექტროლიტური გაცვლის შესაძლო დარღვევის გამოვლენის მიზნით. ქლორიდების დეფიციტი, რომელიც დაკავშირებულია თიაზიდური დიურეტიკებით თერაპიასთან, ჩვეულებრივ სუსტად არის გამოხატული და მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში ითხოვს სპეციალურ მკურნალობას (მაგალითად, ღვიძლის ან თირკმელების დაავადების დროს).
ავადმყოფებს პერიფერიული შეშუპებით ცხელ ამინდში შეიძლება განუვითარდეთ ჰიპონატრემიული გაღვივება. ასეთი ავადმყოფებისათვის ნაჩვენებია სითხის გამოყენების შეზღუდვა, და არა მარილის შეყვანა, იშვიათი შემთხვევების გარდა, როცა ჰიპონატრემია სიცოცხლეს ემუქრება. მარილის დაკარგვის შემთხვევაში აუცილებელია ადეკვატული შეცლითი თერაპია. 
თიაზიდი ამცირებს კალციუმის გამოსვლას. იშვათ შემთხვევაში ავადმყოფებს, რომლებიც გადიოდნენ თიაზიდით ხანგრძლივ მკურნალობას, უნვითარდებოდათ ფარისებრი ჯირკვლების პათოლოგიურ ცვლილება, რომელსაც თან ახლავს ჰიპერკალცემია და ჰიპოფოსფატემია. უფრო სერიოზული გართულებები ჰიპერპარათირეოზისა (ნეფროლითიაზი, ტვინის ქსოვილების რეზორბაცია და პეპტიკური წყლული) არ არის აღწერილი. ფარისებრი ჯირკვლების ფუნქციების გამოკვლევის წინ თიაზიდი უნდა მოიხსნას. 
თიაზიდური დიურეტიკები ამაღლებენ მაგნიუმის მომატებას შარდთან ერთად და შეიძლება გამოიწვიონ ჰიპომაგნემია.
თიაზიდის დიურეტიკმა შეიძლება შეამცირონ გლუკოზის მიმართ ტოლერანტობა და აამაღლონ ქოლესტერინის შრატის, ტრიგლიციდების და შარდის მჟავას დონე. ეს ეფექტები ჩვეულებრივ სუსტად არის გამოხატული, თუმცა ამთვისებელ ავადმყოფებში თიაზიდებს შეუძლიათ განავითარონ ნიკრისი ან შაქრიანი დიაბეტი. 
აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიას შეიძლება ახლდეს ჰიპოგლიკემიის განვითარება ავადმყოფებში შაქრიანი დიაბეტით, რომლებიც იღებენ ინსულინს ან პერორალურ ჰიპოგლიკემიურ საშუალებას. შაქრიანი დიაბეტით ავადმყოფების მკურნალობისას შეიძლება საჭირო გახდეს დაწვრილებითი დაკვირვება. 
აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალობისას, ქინაპრილის ჩათვლით, აიღნიშნებოდა ხველა. ტიპიურ შემთ

სად შევიძინოთ?