დოქსოტილი / Doxotil
- საერთაშორისო დასახელება (აქტიური ნივთიერება): doxorubicin
- მწარმოებელი კომპანია: Genepharm S.A.
- მწარმოებელი ქვეყანა: საბერძნეთი
- გამოშვების ფორმა: 10მგ/5მლ (2მგ/მლ) 5მლ ი.ვ. საინიექციო ხსნარი ფლაკონში
- გაცემის რეჟიმი: II ჯგუფი (გაიცემა ფორმა N3 რეცეპტით)
შემადგენლობა:
აქტიური ნივთიერება: დოქსორუბიცინის ჰიდროქლორიდი
შემავსებლები: ნატრიუმის ქლორიდი, საინექციო წყალი და მარილმჟავა (პH რეგულირებისთვის
სამკურანლწამლო ფორმა: საინექციო ხსნარი
აქტიური ინგრედიენტები: 10მგ/5მლ ფლაკონი, 20მგ/10მლ ფლაკონი, 50მგ/25მლ, 100მგ/50მლ ფლაკონი
აღწერილობა-შეფუთვა:
ყუთი რომელიც შეიცავს 5მლ ერთ შუშის ფლაკონს ან ყუთი რომელიც შეიცავს 10მლ ერთ შუშის ფლაკონს ან ყუთი რომელიც შეიაცს 25მლ ერთ შუშის ფლაკონს ან ყუთი რომელიც შეიცავს 50მლ ერთ შუშის ფლაკონს.
რა უნდა იცოდე ექიმის მიერ გამოწერილი პრეპარატის შესახებ
ზოგადი ინფორმაცია
მიუხედავად იმისა, რომ ცნობილია რომ ანტრაციკლინებს შეუძლიათ ხელი შეუშალონ ბიოქიმიური და ბიოლოგიური ფუნქციების გარკვეულ რაოდენობას ეუკარიოტული უჯრედების შიგნით, დოქსორუბიცინის ციტოტოქისიკური თვისებების ზუსტი მექანიზმი არ არის სრულად გარკვეული. პრეპარატი როგორც კი შეიჭრება უჯრედში, უმთავრესად უკავშირდება ქრომატინს. ექპერიმენტული მონაცემების მიხედვით დოქსორუბიცინი აყალიბებს კომპლექსს დნმ-თან პლანარული (ბრტყელი) რგოლისებრი სტრუქტურის ინტერკალაციით, ნუკლეოტიდულრი ფუძეების წყვილს შორის. ამ ინტერკალაციის შედეგები სერიოზულად არღვევს დნმ სინთეზს, დნმ-დამოკიდებულ რნმ სინთეზს და პროტეინის სინთეზს. თუმცა დოქსორუბიცინის კონცენტრაციები საჭიროებდა ზეგავლენის მოხდენას ციტოტოქსიკურ ეფექტებზე ამ მექანიზმების საშუალებით რომლებიც როგორც ჩანს გაკვეულწილად უფრო დიდია ვიდრე ისინი რომლებიც მიიღწევა სიმსივნის ლოკალიზაციის ადგილას, კლინიკურ გარემოში. უახლესი ექპერიმენტული მონაცემები გვიჩვენებს, რომ დნმ ინტერკალაცია აინიცირებს დნმ გახლეჩვას ტოპოიზომერაზა-II-ის საშუალებით, რომელიც იწვევს სერიოზულ დარღვევებს დნმ მესამე რიგის სტრუქტურაში. ეს ეფექტი აღინიშნა წამლის ისეთი კონცეტრაციების შემთხვევაში, რომლებიც იყო კლინიკური, თერაპიულ დიაპაზონში. ასევე ცნობლია, რომ დოქსორუბიცინი ჩართულია ოქსიდაცია/რედუქციის რეაქციებში: NADPH-დამოკიდებულ უჯრედულ რედუქტაზებს შეუძლიათ გადაიყვანონ დოქსორუბიცინი სემიქვინონის თავისუფალ რადიკალებამდე, რომელსაც თავის მხრივ შეუძლია რეაქციაში შევიდეს მოლეკულურ ჟანგბადთან, რათა მოახდინოს ისეთი მაღალრეაქტიული ციტოტოქსიკური შენაერთების გენერირება, როგორიც არის სუპეროქსიდი, ჰიდროქსილის რადიკალები და წყალბადის ზეჟანგი. თავისუფალი რადიკალების ჩამოყალიბება ჩართული იყო დოქსორუბიცინის კარდიოტოქსიკურობაში. დოქსორუბიცინის მოქმედების შემდგომი უბანი შეიძლება იყოს უჯრედული მემბრანის დონეზე: პრეპარატი შეიძლება დაუკავშირდეს უჯრედული მემბრანის ლიპიდებს და დააზიანოს მთელი რიგი ფუნქციები. დოქსორუბიცინის ციტოტოქსიკურმა აქტივობამ შეიძლება გამოიწვიოს ნახსენები მექანიზმების ნებისმიერი შედეგი ან შეიძლება იყოს სხვებიც. უჯრედული კინეტიკის კვლევებმა აჩვენა, რომ დოქსორუბიცინი აქტიურია მთელი უჯრედული ციკლის განმავლობაში, მათ შორის ინტერფაზის განმავლობაში. სწრაფად პროლიფერებადი ქსოვილები, როგორიც არის სიმსივნური ქსოვილები (მაგრამ ასევე ძვლის ტვინი, გასტროინტესტინური და ორალური ლორწოვანი გარსი, თმის ფოლიკულები) ამის გამო არიან ყველაზე მეტად მგრძნობიარეები დოქსორუბიცინის ციტოტქოსიკური ეფექტების მიმართ.
ჩვენებები
დოქსორუბიცინს აქვს მნიშვნელოვანი თერაპიული პასუხი გარკვეული რაოდენობის სოლიდური სიმსივნეების ან ჰემატოლოგიური ავთვისებიანი სიმსივნეების შემთხვევაში და ფართოდ არის გამოყენებული შემდეგი ნეოპლაზმური დაავადებების მკურნალობაში: ძუძუს კიბო, ფილტვის კიბო, საკვერცხის კიბო, შარდის ბუშტის გარდამავალ უჯრედოვანი კიბო, ნეირობლასტომა, ვილმსის სიმსივნე, რბილი ქსოვილის სარკომა, ოსტეოსარკომა, მწვავე ლიმფოციტურ ლიმფობლასტური ლეიკემია, მწვავე მიელოგენური ლეიკემია, არა-ჰოჯკინის ლიმფომა, ჰოჯკინის ლიმფომა, ფარისებრი ჯირკვლის კიბო.
უკუჩვენებები
სიტუაციები, რომლის დროსაც პაციენტების მკურნალობა არ შეიძლება ინტრავენური დოქსორუბიცინით, მათ შორის:
პერსისიტერებადი მიელოსუპრესია ან მწვავე სტომატიტი, რომლებიც გამოწვეულია წინა ციტოტოქსიკური მკურნალობით; გენერალიზებული ინფექციები; ღვიძლის ფუნქციის მარკირებული დარღვევა; მწვავე არითმია, მიოკარდიული უკმარისობა, მანამდე გადატანილი მიოკარდიული ინფარქტი; მანამდე ჩატარებული მკურნალობა ანტრაციკლინებით მათ მაქსიმალურ კუმულაციურ დოზამდე; ჰიპერმგრძნობელობა დოქსორუბიცინის, სხვა ანტრაციკლინების ან ანტრაცენედიონების მიმართ.
ინტრავეზიკალური შეყვანის უკუჩვენება მოიცავს:
• ინვაზიური სიმსივნეები, რომლებიც შეიჭრნენ შარდის ბუშტის კედელში; საშარდე გზების ინფექციები; შარდის ბუშტის ანთება
• კათეტერიზაციის პრობლემები (მაგალითად, გამოწვეული მასიური ინტრავეზიკალური სიმსივნეებით)
სპეციალური სიფრთხილის ზომები
დოქსიტილი არ შეიცავს ნატრიუმს, დოქსორუბიცინით მკურნალობა უნდა განხორციელდეს ექიმის მიერ, რომელიც გამოცდილია ქიმიოთერაპიაში და უნდა ჩატარდეს მკაცრი ზედამხედველობის ქვეშ, ორგანიზმის გარკვეული ფუნქციების მონიტორინგით.
სისხლის საერთო ანალიზი: უნდა განხორციელდეს განსაკუთრებული ყურადღებით სისხლის თეთრი უჯრედების ტოტალური და დიფერენციალური რაოდენობის მიმართ. დოქსორუბიცინით გამოწვული ძვლის ტვინის დეპრესია, უპირატესად ლიეკოციტების, საჭიროებს ფრთხილ ჰემატოლოგიურ მონიტორინგს, იმის გათვალისწინებით, რომ მწვავე მიელოსუპრესიამ შეიძლება გამოიწვიოს სუპერინფექციები ან ჰემორაგიები. რეკომენდებული დოზებით და სოლიდური სიმსივნეების მკურნალობის გრაფიკით, შეიძლება გამოვლინდეს მარკირებული ლეიკოპენია (1000/მმ2 ან უფრო დაბალია მოსალოდნელი დოქსორუბიცინის სრული დოზებით მკურნალობის განმავლობაში), თუმცა ასეთი ლეიკოპენია როგორც წესი გარდამავლია, რომელიც თავის უდაბლეს წერტილს აღწევს მკურნალობის დაწყებიდან მე-10-14 დღეს და გამოჯანსაღებით რომლებიც მთავრდება 21-ე დღეს. უნდა გაკონტროლდეს თრომბოციტების და ერითროციტების დონეები,. ჰემატოლოგიური ტოქსიკურობა შეიძლება საჭიროებდეს დოზის შემცირებას ან დოქსორუბიცინით მკურნალობის დროებით შეწყვეტას ან შეფერხებას. ღვიძლის ფუნქციის შეფასება: იმის გათვალისწინებით რომ დოქსორუბიცინი უპირატესად გამოიყოფა ღვიძლით ან ნაღველით, პრეპარატის დაყოვნებული ელიმინაცია შეიძლება გამოვლინდეს ღვიძლის ფუნქციის შემცირების ან ნაღველის გაძნელებული გამოდენის შემთხვევაში და შეიძლება განვითარდეს მეორადი გვერდითი ეფექტები. გაიდლაინები, რომლებიც ფართოდ გამოიოყენება დოზის შემცირებისთვის ღვიძლის დარღვეული ფუნქციის დროს, დაფუძნებულია შრატის ბილირუბინის ქვემოჩამოთვლილ დონეებზე:
შრატის ბილირუბინი დოზის შემცირება
1.2-3.0 მგ/100 მლ 50%
3.1-5.0 მგ/100მლ 75%
კარდიალური ფუნქცია: კარდიოტოქსიკურობა წარმოადგენს ანტრაციკლინებით მკურნალობის ცნობილ რისკს. ასეთი სახის ტოქსიკურობის ყველაზე მწვავე და ტიპიური ფორმა წარმოდგენილია დაყოვნებული კარდიომიოპათიით, რომელიც ვლინდება გაზრდილი სიხშირით პრეპარატის მაღალი კუმულაციური დოზებით და შეიძლება გამოიწვიოს გულის შეგუბებითი უკმარისობა. კარდიალური ფუნქცია უნდა შეფასდეს დოქსორუბიცინით მკურნალობის დაწყებამდე და უნდა გაკონტროლდეს მთელი მკურნალობის განმავლობაში რათა შემცირდეს მწვავე კარდიალური დარღვევის რისკი. მიუხედავად იმისა, რომ ენდომიოკარდიალური ბიოფსია აღიარებულია როგორც ყველაზე მეტად შესაბამისი დიაგნოსტიკური საშუალება ანტრაციკლინით გამოწვეული კარდიომიოპათიის გამოსავლენად, ეს ინვაზიური კვლევა რუტინულ საფუძველზე შეიძლება ადვილად ვერ განხორციელდეს. კარდიალური ფუქნციის რუტინული შეფასება დოქსორუბიცინით მკურნალობის განმავლობაში შეიძლება მოიცავდეს ელექტროკარდიოგრამას (ეკგ) და მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციის შეფასებას. ეკგ ცვლილებები როგორც წესი მიუითებს გარდამავალ ტოქსიკურობაზე, მაგრამ Qღშ ვოლტაჟის შემცირება ან სისტოლური დროის ინტერვალის ნორმალურ საზღვრებს მიღმა გაფართოება შეიძლება მიუთითებდეს ტიპიური ანტრაციკლინით გამოწვეული კარდიომიოპათიის მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციის შემცირებაზე. გულის შეგუბებითი უკმარისობის განვითარების შესაძლებლობა, რომელიც მოსალოდნელია 1-2% ფარგლებში, 300 მგ/მ2 კუმულაციური დოზით ნელნელა იზრდება 450-550 მგ/მ2 კუმულაციურ დოზამდე. ამ დონის ზემოთ, გულის შეგუბებითი უკმარისობის განვითარების რისკი იზრდება მკვეთრად და არ არის რეკომენდებული 550 მგ/მ2 კუმულაციური დოზის გადაჭარბება. თუ სახეზეა რაიმე დამატებითი რისკ-ფაქტორი (აქტიური ან პასიური კარდიოვასკულარული დაავადება, მედიასტინალურ/პერიკარდიული უბნის წინა ან თანმხლები რადიოთერაპია, მანამდე ჩატარებული მკურნალობა ანტრაციკლინანტრაცენედიონებით, სხვა კარდიოტოქსიკური პრეპარატების იმავდროული გამოყენება) დაბალი კუმულაციური დოზების შემთხვევაში შეიძლება გამოვლინდეს კარდიალური ტოქსიკურობა (მაგალითად 400 მგ/მ2 კუმულაციური დოზა პაციენტებში რომლებშიც ხდება შუასაყარის დასხივება). ამ პირობებში, კარდიალური ფუნქციის მონიტორინგი უნდა იყო ძალიან მკაცრი და რისკი/სარგებლის თანაფარდობა დოქსორუბიცნით მკურნალობის გაგრძელებასთან დაკავშირებით კარდიალური ფუნქციის დარღვევის დროს უნდა იყოს გათვალისწინებული. ექსტრავაზაცია: დოქსორუბიცინის ექსტრავაზაციამ ინტრავენური ინექციის დროს შეიძლება გამოიწვიოს ქსოვილების მწვავე დაზიანება და ნეკროზიც კი. ვენური ნეკროზი შეიძლება ასვე გამოწვეული იყოს წვრილ ვენებში ინექციით ან ერთიდაიგივე ვენაში განმეორებითი ინექციით. პრეპარატის ექსტრავაზაციის რისკის შესამცირებლად და იმაში დასარწმუნებლად რომ ვენა კარგად არის ჩარეცხილი, პრეპარატის შეყვანის შემდეგ რეკომენდებულია პრეპარატის შეყვანა თავისუფლად გამტარი ფიზიოლოგიური ხსნარით ჩარეცხილი მილის გავლით მას შემდეგ რაც შემოწმდება, რომ ნემსი კარგად არის ჩადგმული ვენაში. თუ ექსტრავაზაციის ნიშნები და სიმპტომები ვლინდება დოქსორუბიცნის ინტრავენური შეყვანისას, პრეპარატის ინფუზია სასწრაფოდ უნდა შეწყდეს. ექსტრავაზაციის მართვისთვის სასწრაფოდ უნდა განხორციელდეს ექიმის ან/და ჰოსპიტალის მიერ სანქცირებული ღონისძიებები. დოქსორუბიცინმა შეიძლება გააძლიეროს კიბოს საწინააღმდეგო სხვა პრეპარატების ტოქსიკურობა. აღინიშნა ციკლოფოსფამიდით გამოწვეული ჰემორაგიული ცისტიტის გამწვავება და 6-მერკაპტოპურინის გაძლიერებული ჰეპატოტოქსიკურობა. ასევე აღინიშნა სხივური თერაპიით გამოწვეული ტოქსიკურობის (მიოკარდიუმი, ლორწოვანი გარსი, კანი და ღვიძლი) მატება.
• აღმოჩნდა რომ დოქსორუბიცინის სისტემური კლირენსი შემცირებულია მსუქან პაციენტებში. ასეთი პაციენტების მონიტორინგი უნდა განხორციელდეს ყურადღებით, თუ მათ ეძლევათ პრეპარატის სრული დოზა.
• დოქსორუბიცინმა შეიძლება წითელი შეფერილობა მისცეს შარდს მიღებიდან ერთი ან ორი დღის განმავლობაში. პაციენტები გაფრთხილებული უნდა იყვენენ, რომ ასეთი მოვლენა არ გახდეს შეშფოთების საგანი.
პრეპარატის გამოყენება ორსულობის და ლაქტაციის დროს
დოქსორუბიცინის უსაფრთხო გამოყენება ორსულობის დროს არ არის დადგენილი. დოქსორუბიცინი არის ემბრიოტოქსიკური და ტერატოგენური ვირთაგვებში. ის ემბრიოტოქსიკურია და შეიძლება გამოიწვიოს აბორტი ბოცვრებში. ქალები შვილოსნობის პოტენციალით, რომლებიც იღებენ დოქსორუბიცინს, უნდა გააფრთხილონ ნაყოფისთვის მიყენებული პოტენციური რისკის შესახებ და უნდა დაარწმუნონ თავიდან აიცილონ ორსულობა მკურნალობის განმავლობაში. თუ დოქსორუბიცინის გამოყენება აუცილებელია ორსულობის განმავლობაში, უნდა შეაფსდეს მკურნალობის პოტენციური სარგებელი ნაყოფზე მიყენებულ შესაძლო რისკთან შედარებით. იმის გათვალისწინებით, რომ დოქსორუბიცინს აქვს მუტაგენური პოტენციალი, პრეპარატმა შეიძლება გამოიწვიოს ადამიანის სპერმატოზოიდის ქრომოსომული დაზიანება. ამის გამო, როგორც კაცებმა, ისე ქალებმა მკურნალობის პროცესში უნდა გამოიყენონ კონტრაცეფციული საშუალებები. დოქსორუბიცინი გამოიყოფა ლაქტატში, ამის გამო მეძუძურმა დედებმა უნდა შეწყვიტონ ჩვილების კვება მათზე მიყენებული სერიოზული პოტენციური საფრთხის გამო.
პრეპარატის ზეგავლენა ავტომანქანის ან სხვა მექანიზმების მართავზე
არ არის აღნიშნული რაიმე განსაკუთრებული ეფექტი ავტომანქანის ან სხვა მექანიზმების მართვაზე
შეუთავსებლობა
თავიდან უნდა იქნას აცილებული ტუტე pH ხსნარებთან კონტაქტი, ვინაიდან ამან შეიძლება გამოიწვიოს დოქსორუბიცინის ჰიდორლიზისი. არ შეიძლება დოქსორუბიცინის შერევა ჰეპარინთან, ცეფალოტინთან ან ნატრიუმის დექსამეტაზონის ფოსფატთან, იმის გათვალისწინებით, რომ ეს პრეპარატები არიან ქიმიურად შეუთავსებლები (პრეპციპიტატის ჩამოყალიბება). მისი ფერი იცვლება წითელიდან ლურჯ-მეწამულამდე ამინოფილინის ან 5-ფტორურაცილის შემთხვევაში, რაც წარმოადგენს გახლეჩვის ნიშანს. დოქსორუბიცინის შერევა არ შეიძლება სხვა ციტოტოქსიკურ პრეპარატებთან ერთიდაიგივე შპრიცში კომბინირებული ქიმიოთერაპიის განმავლობაში.
ურთიერთქმედება სხვა პრეპარატებთან და ნივთიერებებთან
დოქსორუბიცინმა შეიძლება გააძლიეროს კიბოს საწინააღმდეგო სხვა მკურნალობის ტოქსიკურობა. აღინიშნა ციკლოფოსფამიდით გამოწვეული ცისტისტის გამწავავება ან 6-მერკაპტოპურინის გაძლიერებული ჰეპატოტოქსიკურობა. ასევე აღინიშნა რადიაციული თერაპიით გამოწვეული ტოქსიკურობის (მიოკარდიუმი, ლორწოვანი გარსი, კანი და ღვიძლი) ტოქსიკურობის გაძლიერება. დოქსორუბიცინის უმთავრესად გამოიყენება სხვა ციტოტოქსიკურ პრეპარატებთან ერთად და შეიძლება გამოვლინდეს დამატებითი ტოქსიკურობა განსაკუთრებით ძვლის ტვინთან/სისხლთან ან გასტროინტესტინურ ეფეეტებთან დაკავშირებით. უფრო მეტიც, დოქსორუბიცნის გამოყენება კიბოს საწინააღმდეგო სხვა პრეპარატებთან ერთად, რომლებიც არიან პოტენციურად ტოქსიკურები (მაგალითად, 5-ფტორურაცილი, ციკლოფოსფამიდი, ცისპლატინი, ტაქსანესი) ისევ როგორც სხვა კარდიოაქტიურ შენაერთებთან ერთად (მაგალითად, კალციუმის არხების ბლოკერები) საჭიროებს კარდიალური ფუნქციის მკაცრ მონიტორინგს, მთელი მკურნალობის განმავლობაში. დოქსორუბიცინი ექსტენსიურად მეტაბოლიზდება ღვიძლით. თანმმხლები თერაპიით გამოწვეულმა ღვიძლის ფუნქციის ცვლილებებმა შეიძლება დააზიანოს დოქსორუბიცინის მეტბოლიზმი, ფარმაკოკინეტიკა, თერაპიული ეფექტურობა ან/და ტოქსიკურობა. დოქსორუბიცინ-ციტარაბინის კომბინაციამ გამოიწვია მსხვილი ნაწლავის ლორწოვანი გარსის ჰემორაგია, დაწყლულება ან ნეკროზი პაციენტებში რომლებსაც აქვთ მწვავე მიელოგენური ლეიკემია.
დოზირება და მიღების წესები
დოქსორუბიცინი არის ციტოტოქსიკური ნივთიერება, რომელიც როგორც წესი შეყავთ კიბოიან პაციენტებში ინტარვენური ინექციით და როდესაც საჭიროა ინტრავეზიკალური ან ინტრაარტერიული გზით. ინტრავენური შეყვანისას დოზირება, როგორც წესი, ითვლება სხეულის ზედაპირის ფართობის (მგ/მ) საფუძველზე. დოქსორუბიცინის დოზირების გრაფიკი შეიძლება განსხვავდებოდეს თერაპიული ჩვენების მიხედვით (მაგალითად, სოლიდური სიმსივნე ან მწვავე ლეიკემია) ისევე როგორც მისი გამოყენების მიხედვით სპეციფიუკრ რეჟიმში (მაგალითად, ერთი ნივთიერება ან სხვა ციტოტოქსიკურ ნივთიერებებთან კომბინაციაში ან როგორც მულტიდისციპლინარული მიდგომის ნაწილი, რომელიც მოიცავს ქირურგიულ ჩარევასთან ან/და რადიოთერაპაიასთან ან/და ჰორმონულ თერაპიასთან კომბინაციას). დოქსორუბიცინის ინტრავენური შეყვანა უნდა განხორციელდეს სიფრთხილით. რეკომენდებულია დოქსორუბიცინის ნელა შეყვანა კათეტერის საშუალებით, რომელიც წინასწარ ჩარეცხილი იქნება ხსნარით (იზოტონური ნატრიუმის ქლორიდი ან 5% გლუკოზის ხსნარი) 3-5 წუთის განმავლობაში. მიზანი არის თრომბოზის ან პერივენური ექსტრავაზაციის რისკის შემცირება, რომელმაც შეიძლება გამოიწვიოს მწვავე ანთება, ვეზიკაცია ან ქსოვილის ნეკროზი. პირდაპირი (უშუალო) ჩხვლეტით შეყვანა არ არის რეკომენდებული ექსტრავაზაციის რისკის გამო, რომელიც შეიძლება გამოვლინდეს პუნქციური ბიოფსიის დროს სისხლის ადექვატური დაბრუნების დროსაც კი.
სოლიდური სიმსივნეების მკურნალობა
დოქსორუბიცინის ერთჯერადი ნივთიერების გამოყენებისას, რეკომენდებული დოზა ერთ სამკურნალო ციკლზე არის სხეულის ზედაპირის ფართობის 60-75 მგ/მ2 ყოველ სამ კვირაში ერთხელ.
პრეპარატს როგორც წესი აძლევენ ერთჯერადი დოზის სახით, ერთ ციკლზე. თუმცა პრეპარატის დოზა ერთ ციკლზე შეიძლება მიცემული იქნას გაყოფილ დოზებად (მაგალითად, პირველიდან მესამე დღის გავლით ან პირველი და მე-8 დღეები). დოქსორუბიცინის მიღება კვირეული რეჟიმით ეფექტური აღმოჩნდა 3-კვირიანი გრაფიკის შემთხვევაში, რეკომენდებული კვირეული დოზა არის 10-20 მგ/მ2. ეს გრაფიკი შეიძლება ასოცირდებოდეს შემცირებულ ტოქსიკურობასთან, განსაკუთრებით გულთან მიმართებაში. როცა დოქსორუბიცინი გამოიყენება კიბოს საწინააღმდეგო სხვა პრეპარატებთან კომბინაციაში, რომლებსაც აქვთ პოტენციურად გადამფარველი ტოქსიკურობა, რეკომენდებული დოზა ციკლის განმავლობაში მერყეობს 30-60 მგ/მ2 დიაპაზონში., იმის გათვალისწინებით რომ დოქსორუბიცინი არის მიელოსუპრესიული პრეპარატი, ციკლებს შორის ინტერვალი შეიძლება გაიზარდოს ან პრეპარატის დოზა შემცირდეს იმ პაციენტების შემთხვევაში, რომელთა სისხლის თეთრი უჯრედების (განსაკუთრებით ნეიტროფილების) რაოდენობა ნორმაზე დაბალია მკურნალობის ნებისმიერი ციკლის წინ. დოზის შემცირება ასევე შეიძლება საჭირო გახდეს პედიატრიული ან გერიატრიული პაციენტების შემთხვევაში რომლებსაც უკვე ჩატარებული აქვთ მკურნალობა და ძვლის ტვინის რეზერვი შეიძლება იყოს დაბალი ღვიძლის დარვეული ფუნქციის დროს, რეკომენდებულია დოქსორუბიცინის დოზის შემცირება.
მწვავე ლეიკემიის მართვისას, ძვლის ტვინის აპლაზია წარმოდგენს თერაპიულ მიღწევას და გამოიყენება ინტენსიური კომბინაციური ქიმიოთერაპიის გრაფიკები. ასეთ სიტუაციებში, დოქსორუბიცინის რეკომენდებული დოზა არის სხეულის წონის 2.4 მგ/კგ (რომელიც შეესაბამება სხეულის ზედაპირის ფართობის დაახლოებით 75-90მგ/მ2), რომლის შეყვანა უნდა მოხდეს გაყოფილ დოზად, სამი თანამიმდევრული დღის განმავლობაში (ერთი ციკლი). Mმეორე ციკლის დრო და დოზა ნაკარნახები უნდა იყოს ძვლის ტვინის და პერიფერიული სისხლის უჯრედების მდგომარეობით. თუმცა ციკლებს შორის პერიოდი უნდა იყოს სულ მცირე 10 დღე.
ინტრავეზიკალური შეყვანა
დოქსორუბიცინის ინტრავეზიკალურად შეყვანა შეიძლება ზედაპირული შარდის ბუშტის სიმსივნეების სამკურნალოდ ან ტრანსურეთრული რეზექციის შემდგომი რეციდივის რისკის შემცირების პროფილაქტიკისთვის. შარდის ბუშტის ზედაპირული სიმსივნეების ადგილობრივი ინტრავეზიკალური მკურნალობისთვის დოქსორუბიცინის რეკომენდებული დოზა არის 30-50 მგ 25-50 მლ ფიზიოლოგიურ ხსნარში თითოუელ ინსტილაციაზე და ოპტიმალური კონცენტრაცია არის დახლოებით 1.0მგ/მლ. როგორც კი ინსტილაცია დასრულდება, პაციენტი უნდა გადააბრუნონ მეოთხედით ყოველ თხუთმეტ წუთში მთლიანობაში, ხსნარი უნდა შეკავდეს შარდის ბუშტში 1-2 საათიანი პერიოდით. შარდით გადაჭარბებული განზავების თავიდან ასაცილებლად, პაციენტებს სთხოვენ არ დალიონ რაიმე სახის სითხე ინსტილაციამდე 12 საათით ადრე (ეს შეზღუდავს შარდის პროდუქციას დააახლოებით 50მლ/საათამდე.). ინსტილაციის გამეორება შეიძლება ინტერვალებით, რომელიც შეიძლება მერყეობდეს ერთი კვირიდან ერთ თვემდე, იმაზე დამოკიდებულების მიხედვით მკურნალობა თერაპიულია თუ პროფილქტიკური. დოქსორუბიცინის სისტემური აბსორბცია ინტრავეზიკალური ინსტილაციის შემდეგ არის ძალიან დაბალი.
ინტრაარტერიული შეყვანა
დოქსორუბიცინი ასევე გამოყენებული იქნა ინტრაარტერიული გზით შესაყვანად, რათა მოეხდინათ ინტენსიური ადგილობრივი აქტივობის პროდუცირება შემცირებული ზოგადი ტოქსიკურობით. იმის გათვალისწინებით, რომ ეს ტექნიკა პოტენციურად საშიშია და შეიძლება გამოიწვიოს ქსოვილის ფართომასშტაბიანი ნეკროზი, ინტრაარტერიული შეყვანა შეიძლება განხორციელდეს მხოლოდ იმ ექიმების მიერ, რომლებსაც აქვთ გამოცდილება ამ ტექნიკაში.
გამოყენება და მართვის ინსტრუქცია
ინტრავენური შეყვანა: დოქსორუბიცინი როგოროც წესი შეყავთ ინტრავენურად. ხსნარის ინექცია უნდა განხორციელდეს 3-5 წუთის განმავლობაში, კათეტერის საშუალებით, ფიზიოლოგიური ხსნარით ჩარეცხვის შემდეგ, მას შემდეგ რაც გაკონტროლდება, რომ ნემსი კარგად არის ჩადგმული ვენაში. ეს ტექნიკა გამოიყენება თრომბოზის და პრეპარატის პერიფერიული ექსტრავაზაციის რისკის მინიმიზაციისთვის, რომელმაც შეიძლება გამოიწვიოს მწვავე ანთება და ნეკროზი და უზრუნველყოფს ვენის ჩარეცხვას პრეპარტის შეყვანის შემდეგ. ვენური სკლეროზი შეიძლება გამოწვეული იყოს წვრილ ვენებში ინექციით ან ერთი და იგივე ვენაში განმეორებითი ინექციით. ადგილობრივი უბნის თერაპია: რიგორც ინტრავეზიკალური ისე ინტრაარტერიული შეყვანისთვის იხილეთ 4.2 თავი. დაცვითი ღონისძიებები: მოცემული ნივთიერების ტოქსიკური ბუნების გათვალისწინებით მოწოდებულია შემდეგი გაიდლაინები:
აუცილებელია პერსონალის ტრენირება პრეპარატის გახსნის და მართვის შესაბამის ტექნიკასთან დაკავშირებით. ორსულებს ეკრძალებათ ამ პრეპარატთან მუშაობა. პერსონალი რომელიც მუშაობს მოცემულ პრეპარატთან უნდა ატარებდეს დამცავ ტანსაცმელს: ერთჯერადი გამოყენების სპეციალური დამცავი სათვალე, წინსაფარი, ხელთათმანები. გამოყოფილი უნდა იქნას სპეციალური ადგილი გახსნისთვის (უპირატესად ლამინარული დინების სისტემის ქვეშ). საწარმოო ადგილის ზედაპირი დაცული უნდა იყოს ერთჯერადი გამოყენების ლამინირებული, აბსორბირებული ქაღალდით, ყველა ნივთი, რომელიც გამოიყენება გახსნისთვის, შეყვანისთვის ან გასაწმენდად მათ შორის ხელთათმანები, უნდა განადგურდეს იმ ჩანთებში, რომელიც განკუთვნილია მავნე გადანაყრებისთვის, კრემაციისთვის მაღალ ტემპერატურაზე. კანთან და თვალებთან შემთხვევითი კონტაქტისას აუცილებელია დაუყოვნებელი ჩამორეცხვა დიდი რაოდენობით წყლით ან საპნით და წყლით ან ნატრიუმის ბიკარბონატის ხსნარით. შემდეგ აუცილებელია ექიმის კონსულტაცია. დაღვრის ან გაჟონვის შემთხვევაში აუცილებელია დამუშავება განზავებული ნატრიუმის ჰიპოქლორიტით (1 % ქლორინი) უპირატესად აბსორბციით და შემდეგ წყლით ჩარეცხვით. გამოყენების შემდეგ ყველა ნივთი, რომელიც გამოყენებული იქნა დასასუფთავებლად, უნდა დაიწვას ზემოთ მოცემული ინსტრუქციის მიხედვით.
დოზის გადააჭარბება
დოქსორუბიცინის დოზის გადაჭარბება იწვევს მწვავე მეილოსუპრესიას (უმთავრესად ლიეკოპენია და თრომბოციტოპენია), გასტროინტესტინურ ტოქსიკურ ეფექტებს (უმთავრესად მუკოზიტებს) და მწვავე კარდიალურ ალტერნაციებს. მწვავე ჭარბი დოზირების მკურნალობა მოიცავს ჰოსპიტალიზაციას, ინტრავენურ ანტიბიოტიკებს, გრანულოციტების და თრომბოციტების ტრანსფუზიას და გასტროინტესტინური და კარდიალური ტოქსიკური მოვლენების მკურნალობას. ჰეპატოპოეზური ზრდის ფაქტორების გამოყენებაც შეიძლება იყოს გათვალისწინებული. ქრონიკული დოზის გადაჭარბება, როცა აბსოლუტური კუმულაციური დოზა აჭარბებს 550 მგ/მ2 ზრდის კარდიომიოპათიის რისკს და შეიძლება გამოიწვიოს გულის შეგუბებითი უკმარისობა. ასეთ შემთხვევებში მოიცავს საგულე პრეპარატებს, პერიფერიულ ვაზოდილატატორებს და ანგიოტენზინ-გარდამქნელი ფერმენტის ინჰიბიტორებს.
გვერდითი ეფექტები
ძვლის ტვინის/ჰემატოლოგიური ტოქსიკურობა. დოზა-დამოკიდებული, შექცევადი ლეიკოპენია ან/და გრანულოციტოპენია (ნეიტროპენია) არის დოქსორუბიცინის ძვლის ტვინის/ჰემატოლოგიური ტოქსიკურობის პრედომინანტურ გამოხატულება და წარმოადგენს პრეპარატის მწვავე დოზა-ლიმიტირებულ ტოქსიკურობას. ყველაზე ხშირად გამოყენებული 3-4 კვირიანი შეყვანის გრაფიკის განმავლობაში, ლეიკოციტების/გრანულოციტების დაცემა როგორც წესი მიიღწევა წამლის შეყვანიდან მე-10-14 დღეს. პაციენტებში ნორმალური ძვლის ტვინის რეგენარციის უნარით, სისხლის თეთრი უჯრედების რაოდენობა, როგორც წესი, აღდგება მესამე კვირის ბოლოს. თუ გამოვლინდა მწვავე მიელოსუპრესია, შეიძლება ძვლის ტვინის დახმარება (მაგალითად, პერიფერიული სისხლის არადიფერენცირებული უჯრედები ან ზრდის ფაქტორები). ასევე შეიძლება გამოვლინდეს თრომბოციტოპენია და ანემია. დოქსორუბიცინის ძვლის ტვინის/ჰემატოლოგიური ტოქსიკურობის კლინიკური შედეგები შეიძლება მოიცავდეს ცხელებას, ინფექციებს, სეფსის/სეპტიცემიას, სეპტიურ შოკს, ჰემორაგიას, ქსოვილის ჰიპოქსიას ან სიკვდილს. თუ გამოვლინდა ფებრილური ნეიტროპენია საჭიროა ინტრავენური ანტიბიოტიკების დანიშვნა. მეორადი მწვავე მიელოგენური ლეიკემიის გამოვლენა პრე-ლეიკემიური ფაზით ან მის გარეშე, იშვიათად აღინიშნა პაციენტებში რომლებსაც ერთდროულად მკურნალობდნენ დოქსორუბუცინით დნმ დამაზიანებელ ანტინეოპლასტიკურ ნივთიერებებთან ერთად. ამ ლეიკემიებს შეიძლება ჰქონდეთ მოკლე ლატენტური პერიოდი (1-3 წელი), კარდიალური ტოქსიკურობა: ანტრაციკლინით გამოწვეული კარდიალური ტოქსიკურობა შეიძლება გამოიხატოს ნაადრევი (მწვავე) ან დაყოვნებული შემთხვევებით. დოქსორუბიცინის ნაადრევი კარდიალური ტოქსიკურობა უმთავრესად მოიცავს სინუსურ ტაქიკარდიას/ან ეკგ ანომალიებს, მაგალითად არასპეციფიკური შთ-თ ტალღის ცვლილება, თუმცა აღინიშნა ასევე ტაქიარითმია, როგორიც არის ნაადრევი პარკუჭოვანი შეკუმშვები, პარკუჭოვანი ტაქიკარდია, ბრადიკარდია ისევე როგორც ატრიოვენტრიკულური და ატრიოვენტრიკულური კონის ბლოკადა. მალიგნანტური კარდიალური დისარითმიის გარდა ეს ეფექტები არ მიუთითებს დაყოვნებული კარდიოტოქსიკურობის შემდგომ განვითარებაზე, იშვიათად აქვთ კლინიკური მნიშვნელობა და უმთავრესად არ განიხილება როგორც დოქსორუბიცინის მკურნალობის გვერდითი ეფექტის ჩვენებად. დაყოვნებული კარდიალური ტოქსიკურობა წარმოდგენილია სახასიათო კარდიომიოპათიით, რომელიც კლინიკურად გამოხატულია ვენტრიკულური დისფუნქციის/გულის შეგუბებითი უკმარისობის სიმპტომებით/ნიშნებით როგორიც არის ქოშინი, ფილტვის შეშუპება, ორთოსტატიული შეშუპება (მაგალითად, კოჭთან), ჰეპატომეგალია, ასციტი, ფილტვის ეფუზია, გალოპის რითმი. ეს ტოქსიკურობა სავარაუდოდ დამოკიდებულია დოქსორუბიცინის კუმულაციურ დოზაზე და წარმოადგენს პრეპარატის კუმულაციურ დოზა-მამილიტირებელ ტოქსიკურობას. გარკვეული რაოდენობის კვლევების მიხედვით გულის შეგუბებითი უკმარისობის რისკი მკვეთრად იზრდება კარდიალური რისკ- ფაქტორების არ არსებობისას მას შემდეგ, რაც მიიღწევა 550 მგ/მ2 კუმულაციური დოზა თუ კარდიალური ტოქსიკურობის დამატებითი რისკ-ფაქტორი არის წარმოდგენილი (აქტიური ან დომინანტური კარდიოვასკულარული დაავადება, მანამდე გადატანილი მედიასტინური რადიოთერაპია, სხვა კარდიოტოქსიკური პრეპარატების მანამდე არსებული ან თანმხლები გამოყენება) კარდიალური ტოქსიკურობა შეიძლება გამოვლინდეს უდაბლეს კუმულაციურ დოზებზეც. Dდაყოვნებული კარდიოტოქსიკურობა უმთავრესად ვითარდება დოქსორუბიცინით მკურნალობის დროს და დაახლოებით 2-3 თვის შემდეგ მკურნალობის დასრულებიდან, თუმცა ასევე აღინიშნა მოგვიანებითი (მკურნალობის შეწყვეტიდან რამდენიმე თვიდან წლებამდე) მოვლენები. გულის სერიოზული დარღვევები შეიძლება თავიდან იქნას აცილებული მკურნალობის განმავლობაში რეგულარული მონიტორინგით. ასევე აღინიშნა ქვემწვავე მდგომარეობები, როგორიც არის პერიკარდიტი ან მიოკარდიტი. Gგასტროინტესტინური ტოქსიკური მუკოზიტი (უმთავრესად სტომატიტი, ნაკლებად ხშირად ეზოფაგიტი) შეიძლება გამოვლინდეს პაციენტებში, რომლებსაც უვითარდებათ დოქსორუბიცინით მკურნალობა. მუკოზიტის კლინიკური მანიფესტაცია მოიცავს ტკივილს და წვის შეგრძნებას, ერითემას, ეროზიებს წყლულებს, სისხლდენას და ინფექციებს. სტომატიტი როგორც წესი ჩნდება მაშინვე წამლის შეყვანის შემდეგ და თუ მწვავეა, შეიძლება რამდენიმე დღეში გადავიდეს ლორწოვანის დაწყლულებაში, თუმცაღა პაციენტების უმრავლესობას ეს გვერდითი ეფექტი ეხსნება მესამე კვირაზე. ასევე შეიძლება გამოვლინდეს გულისრევა, ღებინება, ხანდახან დიარეა და აბდომინალური ტკივილი. მწვავე ღებინებამ და დიარეამ შეიძლება გამოიწვიოს დეჰიდრატაცია. გულსირევის და ღებინების პრევენცია ან შემსუბუქება შესაძლებელია შესაბამისი ანტიემეტური თერაპიით. დოქსორუბიცინ-ციტარაბინის კომბინაცამ გამოიწვია მსხვილი ნაწლავის ლორწოვანი გარსის სისლხლმდენი წყლულები და ნეკროზი პაციენტებში მწვავე მიელოგენური ლეიკემიით., ხშირად ვლინდება კანის რეაქციები და მომატებული მფრძნობელობის რეაქციები, ალოპეცია მათ შორის წვერის გაზრდის შეწყვეტა. ეს გვერდითი ეფექტები როგორც წესი შეუქცევადია და ყველა სახის თმის ხელახალი ზრდა თავს იჩენს თერაპიის შეწყვეტიდან 2-3 თვის შემდეგ. ასევე შიძლება გამოვლინდეს სისხლის მოწოლა, კანის და ფრჩხილის ჰიპერპიგმენტაცია და ირადირებული კანის მომატებული მგრძნობელობა (დასხივების მოხსნის რეაქცია), ურტიკარია და ანაფილაქსია აღინიშნა პაციენტებში დოქსორუბიცინით მკურნალობის დროს. ამ რეაქციების ნიშნები და სიმპტომები შეიძლება ვარირებდეს კანის გამონაყარიდან და ქავილიდან ცხელებამდე, ციებამდე და შოკამდე. ასევე აღინიშნა ‘ხელის და ფეხის სინდრომი” (პალმარ-პლანტარული ერითროდიზესთეზია ან აკრალური არითემა).
ზეგავლენა ინექციის ადგილზე: ერითემატოზული აჭრელება ინფუზირებული ვენის გასწვრივ არ არის ხშირი და შეიძლება წინ უძღოდეს ადგილობრივ ფლებიტებს და თრომბოფლებიტებს, ფლებიტების/თრომბოფლებიტების რისკის მინიმიზება შეიძლება შეყვანის პროცედურზე დაკვირვებით. შეიძლება გამოვლინდეს ფლებოსკლეროზი განსაკუთრებით მაშინ დოქსორუბიცინი განმეორებადად შეყავთ წვრილ ვენაში. პერივენური პრეპარატის ექსტრავაზაციის დროს ვლინდება ადგილობრივი ტკივილი, მწვავე ცელულიტი და ქსოვილის ნეკროზი.
სხვა გვერდითი ეფექტები: სხვა გვერდითი მოვლენები მოიცავს: უძლურება/გადაღლა, ოკულარულ ტოქსიკურობას (კონიუნქტივიტი, ცრემლდენა) და ჰიპერურიკემია, რომელიც შეიძლება გამოვლინდეს პურინის ექსტენსიური კატაბოლიზმის შედეგის სახით რომრლიც თან ახლავს მაღალი ქიმიუირ მგრძნობელობის ახალწარმონაქმნების პრეპარტებით გამოწვეულ უჯრედების სწრაფ სიკვდილს (სიმსივნის დაშლის სინდრომი). ჰიდრატაცია, შარდის გატუტოვნება და ალოპურინოლის შეყვანა დაეხმარება ჰიპერურიკემიის გვერდითი ეფექტების პრევენციას ან მინიმიზაციას. ასევე შეიძლება გამოვლინდეს ამენორეა და დოქსორუბიცინითმკურნალობამ შეიძლება გამოიწვიოს აზოოსპერმია სპერმაში. დოქსორუბიცინის შეყვანამ ინტრავეზიკალური გზით შეიძლება გამოიწვიოს ქიმიური ცისტიტი და შარდის ბუშტის შეკუმშვა.
რა უნდა იცოდეთ დოზის გამოტოების შემთხვევაში
არ არის წარმოდეგენილი
რა უნდა იცოდეთ შენახვის ვადებთან დაკავშირებით
შენახვის ვადა მითითებულია პირველად და მეორეულ შეფუთვაზე. ვადის ამოწურვის შემთხვევაში პრეპარატი არ გამოიყენოთ.
შენახვის სპეციალური პირობები
ინახება 2-8°C-ზე, სინათლისგან და ბავშვებისგან დაცულ ადგილზე.
ინფორმაცია პრეპარატების რაციონალურად გამოყენების შესახებ
პრეპარატი გამოწერილია თქვენთვის ექიმის მიერ მხოლოდ თქვენი სპეციფიკური სამედიცინო მდგომარეობის გამო. არ უნდა გადასცეთ სხვა პირებს ან გამოიყენოთ სხვა დაავადების სამკურნალოდ, სანამ არ მიიღებთ ექიმის ან ფარმაცევტის კონსულტაციას. თუ გაქვთ რაიმე სახის შეკითხვები იმ პრეპარატთან დაკავშირებით, რომლებსაც იღებთ ან გინდათ უკეთ იყოთ ინფორმირებული თქვენი სამედიცინო მდგომარეობის შესახებ, არ დააყოვნოთ კონსულტაციის აღება ექიმისგან ან ფარმაცევტისგან. ინფორმაცია იმის შესახებ არის თუ არა პრეპარატი უსაფრხო და ეფექტური, გათვალისიწინებული უნდა იყოს ინსტრუქციის მიხედვით, რომელიც თქვენ მოგაწოდეს. თქვენი ჯანმრთელობის და უსაფრთხოებისთვის ყურადღებით უნდა წაიკითხოთ ყველანაირი ინფორმაცია იმ პრეპარატთან დაკავშირებით, რომელიც გამოგიწერეს. არ შეინახოთ პრეპარატები სააბაზანო ოთახში, ვინაიდან სიცხემ და ნესტმა შეიძლება დააზიანოს პრეპარატი და გახადოს საზიანო თქვენი ჯანმრთელობისთვის.
არ შეინახოთ პრეპარატები რომლებიც აღარ გჭირდებათ ან შენახვის ვადის გასვლის შემდეგ.
ყველა პრეპარატი შეინახეთ უსაფრთხო, ბავშვებისთვის მიუღწეველ ადგილზე.
რეცეპტი
მოცემული პრეპარატი გაიცემა ექიმის რეცეპტით
სად შევიძინოთ?